1) Τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο Τραμπ, τις έχασε η Κλίντον.
Το 2012 ο ρεμπουμπλικάνος Μιτ Ρόμνει πήρε 60.933.504 ψήφους ή το 47,2%
και ο νικητής Ομπάμα 65.915.795 (51,1%).
Τώρα ο Τραμπ κέρδισε με 59.590.470 ψήφους (48%) ενώ η Κλίντον απέσπασε 59.796.813 ψήφους (48%), με καταμετρημένο περίπου το 98% των ψήφων.
Από τα νούμερα προκύπτει ότι η Κλίντον έχασε πάνω από 7.000.000 σε σχέση με τον Ομπάμα του 2012 ενώ ο Τραμπ κέρδισε παίρνοντας λιγότερες ψήφους από τον ηττημένο Ρόμνει του 2012.
Είναι προφανές ότι η Κλίντον δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τη βάση των Δημοκρατικών αλλά ούτε υπήρξε κάποιο μαζικό λαϊκό ρεύμα προς τον Τραμπ, αντίστοιχο του Ομπάμα το 2008.
2) Ο Τραμπ δεν είναι αντισυστημικός.
Είναι ένας ακροδεξιός λαϊκιστικής πολιτικός που χρησιμοποίησε δημαγωγικά αντισυστημική ρητορική προκειμένου να εκφράσει την διάχυτη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων απέναντι σε ένα σύστημα που τους περιθωριοποιεί οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά.
Ταυτόχρονα όμως νοηματοδότησε την έννοια "σύστημα" με ένα περιεχόμενο που απομακρύνει την λαϊκή προσοχή και οργή από το πραγματικό σύστημα και την κυρίαρχη τάξη, εξέχον μέλος της οποίας άλλωστε είναι και ο ίδιος.
Ο Τραμπ όπως και κάθε λαϊκιστική Δεξιά, ως "σύστημα" χαρακτηρίζει μία διεφθαρμένη πολιτική και διανοητική ελίτ, αποκομμένη από τον "μέσο" πολίτη.
Ελίτ που απειλεί την εθνοφυλετική σύσταση της χώρας φέρνοντας εκατομμύρια μετανάστες.
Που υπονομεύει τις οικογενειακές αξίες στηρίζοντας τους γκέι, τον φεμινισμό, την αθεΐα.
Η οικονομική του πολιτική είναι ένα κράμα νεοφιλελευθερισμού υπέρ των πλουσίων και εθνικού προστατευτισμού ενάντια, υποτίθεται, στην παγκοσμιοποίηση.
3) Ο Τραμπ δεν είναι φασίστας. Με την εκλογή του δεν θα καταλυθεί η όποια αμερικανική δημοκρατία, ούτε θ' ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για μειονότητες και αντιφρονούντες.
Ο Τραμπ, σε αντίθεση με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, δεν εκλέχτηκε ηγούμενος ενός οργανωμένου κινήματος εκατομμυρίων που συγχωνεύτηκε με το κράτος, με συγκροτημένες πολιτοφυλακές που μπορούσαν να προβάλουν μία αυτόνομη από το κράτος, δύναμη, στον δρόμο και την κοινωνία.
Η πραγματική εξουσία παραμένει στο ανέγγιχτο αμερικανικό κράτος και τους θεσμούς του και αυτοί είναι που θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν την πολιτική τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Η πολιτική αυτή εκπορεύεται και απαντά στα οργανωμένα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου και της αμερικανικής ηγεμονίας.
Απ' αυτή την άποψη η προεδρία Τραμπ δεν πρόκειται ν' αντιστρέψει την παγκοσμιοποίηση αφού είναι το αμερικανικό κεφάλαιο που ηγείται και κερδίζει απ' αυτή.
Ούτε θα επαναφέρει τις ΗΠΑ σε κάποιον εθνικό απομονωτισμό αφού είναι αυτές που εγγυώνται οικονομικά και στρατιωτικά την παγκόσμια καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.
4) Μετά το στιγμιαίο λαϊκό πάρτι των εκλογών η ισχύς επιστρέφει στα οργανωμένα κέντρα εξουσίας. Το εκλογικό σώμα που έφερε τον Τραμπ στην κυβέρνηση δεν έχει καμία δυνατότητα να επιβάλει πολιτικές ενάντια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κυρίαρχων ελίτ.
Τα όποια λαϊκά στρώματα που στήριξαν Τραμπ πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι το σύνθημα του "Να πάρουμε τη χώρα μας πίσω" δεν σήμαινε ανάκτηση του ελέγχου στη ζωή τους αλλά μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική τους απαλλοτρίωση.
Αυτό που θα μείνει όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Ένας αποθρασυμμένος ρατσισμός, μισογυνισμός και συντηρητισμός που θα δώσει μεγάλη ώθηση στη δημιουργία και μαζικοποίηση κάθε είδους αντιδραστικών και φασιστικών κινημάτων στοχοποιώντας ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και καθιστώντας τη ζωή των μειονοτήτων αφόρητη.
Και απουσία εναλλακτικής, όσο οι υποσχέσεις του Τραμπ για βελτίωση της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων θ' αποδεικνύονται κούφιες, τόσο θ΄ αυξάνει η ανάγκη για αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο των μεταναστών, των μειονοτήτων, των γκέι κοκ.
Η αποτυχία του Τραμπ δεν θα οδηγήσει στην αναζήτηση ενός αντι - Τραμπ αλλά στην φαντασίωση ενός πιο ακραίου, αυθεντικού Τραμπ.
Δηλαδή ενός κανονικού φασίστα.
και ο νικητής Ομπάμα 65.915.795 (51,1%).
Τώρα ο Τραμπ κέρδισε με 59.590.470 ψήφους (48%) ενώ η Κλίντον απέσπασε 59.796.813 ψήφους (48%), με καταμετρημένο περίπου το 98% των ψήφων.
Από τα νούμερα προκύπτει ότι η Κλίντον έχασε πάνω από 7.000.000 σε σχέση με τον Ομπάμα του 2012 ενώ ο Τραμπ κέρδισε παίρνοντας λιγότερες ψήφους από τον ηττημένο Ρόμνει του 2012.
Είναι προφανές ότι η Κλίντον δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τη βάση των Δημοκρατικών αλλά ούτε υπήρξε κάποιο μαζικό λαϊκό ρεύμα προς τον Τραμπ, αντίστοιχο του Ομπάμα το 2008.
2) Ο Τραμπ δεν είναι αντισυστημικός.
Είναι ένας ακροδεξιός λαϊκιστικής πολιτικός που χρησιμοποίησε δημαγωγικά αντισυστημική ρητορική προκειμένου να εκφράσει την διάχυτη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων απέναντι σε ένα σύστημα που τους περιθωριοποιεί οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά.
Ταυτόχρονα όμως νοηματοδότησε την έννοια "σύστημα" με ένα περιεχόμενο που απομακρύνει την λαϊκή προσοχή και οργή από το πραγματικό σύστημα και την κυρίαρχη τάξη, εξέχον μέλος της οποίας άλλωστε είναι και ο ίδιος.
Ο Τραμπ όπως και κάθε λαϊκιστική Δεξιά, ως "σύστημα" χαρακτηρίζει μία διεφθαρμένη πολιτική και διανοητική ελίτ, αποκομμένη από τον "μέσο" πολίτη.
Ελίτ που απειλεί την εθνοφυλετική σύσταση της χώρας φέρνοντας εκατομμύρια μετανάστες.
Που υπονομεύει τις οικογενειακές αξίες στηρίζοντας τους γκέι, τον φεμινισμό, την αθεΐα.
Η οικονομική του πολιτική είναι ένα κράμα νεοφιλελευθερισμού υπέρ των πλουσίων και εθνικού προστατευτισμού ενάντια, υποτίθεται, στην παγκοσμιοποίηση.
3) Ο Τραμπ δεν είναι φασίστας. Με την εκλογή του δεν θα καταλυθεί η όποια αμερικανική δημοκρατία, ούτε θ' ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για μειονότητες και αντιφρονούντες.
Ο Τραμπ, σε αντίθεση με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, δεν εκλέχτηκε ηγούμενος ενός οργανωμένου κινήματος εκατομμυρίων που συγχωνεύτηκε με το κράτος, με συγκροτημένες πολιτοφυλακές που μπορούσαν να προβάλουν μία αυτόνομη από το κράτος, δύναμη, στον δρόμο και την κοινωνία.
Η πραγματική εξουσία παραμένει στο ανέγγιχτο αμερικανικό κράτος και τους θεσμούς του και αυτοί είναι που θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν την πολιτική τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Η πολιτική αυτή εκπορεύεται και απαντά στα οργανωμένα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου και της αμερικανικής ηγεμονίας.
Απ' αυτή την άποψη η προεδρία Τραμπ δεν πρόκειται ν' αντιστρέψει την παγκοσμιοποίηση αφού είναι το αμερικανικό κεφάλαιο που ηγείται και κερδίζει απ' αυτή.
Ούτε θα επαναφέρει τις ΗΠΑ σε κάποιον εθνικό απομονωτισμό αφού είναι αυτές που εγγυώνται οικονομικά και στρατιωτικά την παγκόσμια καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.
4) Μετά το στιγμιαίο λαϊκό πάρτι των εκλογών η ισχύς επιστρέφει στα οργανωμένα κέντρα εξουσίας. Το εκλογικό σώμα που έφερε τον Τραμπ στην κυβέρνηση δεν έχει καμία δυνατότητα να επιβάλει πολιτικές ενάντια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κυρίαρχων ελίτ.
Τα όποια λαϊκά στρώματα που στήριξαν Τραμπ πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι το σύνθημα του "Να πάρουμε τη χώρα μας πίσω" δεν σήμαινε ανάκτηση του ελέγχου στη ζωή τους αλλά μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική τους απαλλοτρίωση.
Αυτό που θα μείνει όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Ένας αποθρασυμμένος ρατσισμός, μισογυνισμός και συντηρητισμός που θα δώσει μεγάλη ώθηση στη δημιουργία και μαζικοποίηση κάθε είδους αντιδραστικών και φασιστικών κινημάτων στοχοποιώντας ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και καθιστώντας τη ζωή των μειονοτήτων αφόρητη.
Και απουσία εναλλακτικής, όσο οι υποσχέσεις του Τραμπ για βελτίωση της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων θ' αποδεικνύονται κούφιες, τόσο θ΄ αυξάνει η ανάγκη για αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο των μεταναστών, των μειονοτήτων, των γκέι κοκ.
Η αποτυχία του Τραμπ δεν θα οδηγήσει στην αναζήτηση ενός αντι - Τραμπ αλλά στην φαντασίωση ενός πιο ακραίου, αυθεντικού Τραμπ.
Δηλαδή ενός κανονικού φασίστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου