Νίκος Μωραΐτης: Μετανιωμένοι καλλιτέχνες

 http://www.altsantiri.gr/gnwmes/nikos-moraΐtis-metaniomeni-kallitechnes/

 Η Μαλάμω με καμάρι που μοσχοβολάει θυμάρι και γίνεται αριστερή από μόδα και μετά νεοφιλελέ από μόδα, είναι η πιο κακή μοίρα αυτού του τόπου. Και, δυστυχώς, ο χώρος του πολιτισμού έχει πολλές τέτοιες ανεμοδούρες.

του Νίκου Μωραΐτη

Η πολιτική επιλογή θέλει θάρρος. Και κόπο. Και πολιτική επιλογή δεν είναι να πηγαίνεις με τον ούριο άνεμο του κόμματος που πλέει προς την εξουσία αλλά να βρίσκεσαι εκεί, ακέραιος στη γέφυρα, όταν το καράβι χτυπιέται από παντού.

Η Μαλάμω με καμάρι που μοσχοβολάει θυμάρι και γίνεται αριστερή από μόδα, νεοφιλελέ από μόδα, που συμπαθεί τον Κωστάκη που γίνεται μετά μπουχέσας, τον Γιωργάκη που γίνεται ζαβό, τον Αλέξη που είναι κούκλος και μετά γίνεται εγκληματίας, είναι η πιο κακή μοίρα αυτού του τόπου. Και, δυστυχώς, ο χώρος του πολιτισμού έχει πολλές τέτοιες ανεμοδούρες. Χθες διάβαζα, πάλι, συνέντευξη καλλιτέχνη που ψήφισε τον Τσίπρα και τώρα τον καταριέται…

Δεν ξέρω τι περίμεναν. Κάποιον διορισμό; Μία επιδοτηση που δεν ήρθε; Είναι μικροπρεπής σωρηδόν μία τέτοια σκέψη. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοια αρπακτικά, όμως οι περισσότεροι καλλιτέχνες που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος δεν καθοδηγούνται από ταπεινά ελατήρια αλλά από μία «καλλιτεχνική αφέλεια», να το πω γλυκά.

Υπάρχουν πολλοί που νόμιζαν ότι με ένα χρόνο Αριστερά μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Υπάρχουν ακόμη περισσότεροι που βλέπουν το εμφανιζόμενο από τα ΜΜΕ ως γενικό κλίμα και, υπό το φόβο «Παναγία μου, θα χάσω το κοινό μου!», πλατσουρίζουν στα νερά προσπαθώντας να στρίψουν από τα αριστερά προς τη σφαίρα του απάνεμου απολιτίκ χώρου.

Δεν τους ψέγω. Ούτε τους αυταπατώμενους, ούτε τους αυθόρμητους, ούτε τους παραπλανημένους. Την τιμωρία άλλωστε τη βιώνουν πρώτα οι ίδιοι, βλέποντας τα δεκάδες πληρωμένα δεξιά τρολ να τους κατηγορούν ως «μετανοημένους συριζαίους που πηδούν από το σκάφος σαν τα ποντίκια».

Εκτιμώ όμως ιδιαίτερα εκείνους τους λίγους καλλιτέχνες που, στη δύσκολη ώρα, κατανοούν ότι αριστερή κοινωνική πολιτική σε χρεοκοπημένη χώρα δεν γίνεται εύκολα, βλέπουν τις δομικές αλλαγές όπου επιχειρούνται, επικρίνουν τις αστοχίες όπου εμφανίζονται, αλλά -κυρίως και παγίως- μένουν πιστοί στις θέσεις τους.
Είναι οι άνθρωποι που κόντρα στο επικαιρικό ρεύμα μίας «έγκυρης» δημοσκόπησης, ενός μονάρχη – καναλάρχη, ενός συστημικού βάλτου που αρνείται να οδηγηθεί προς την έξοδο, αντέχουν καθημερινά να πληρώνουν την επιλογή τους και να στηρίζουν μία προσπάθεια με ματωμένη τη γροθιά τους.