Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς θέλουν ορισμένοι.
Προτιμούν έναν ΣΥΡΙΖΑ που φλερτάρει με τη δραχμή, όπως έκανε πέρυσι η παρέα του Λαφαζάνη πριν πάρει συντεταγμένα την άγουσα προς την έξοδο; Ή προτιμούν έναν ΣΥΡΙΖΑ χειραφετημένο μέσα από τις παλινωδίες του, διόλου πλέον αιθεροβάμονα ότι θα ανατρέψει με μιας τους συσχετισμούς στην Ευρώπη; Έναν ΣΥΡΙΖΑ που έστω και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία και ιδιωτικοποιήσεις κάνει, και μεταρρυθμίσεις φιλελεύθερου προσανατολισμού προχωρεί; Προτιμούν έναν Τσίπρα …πούρο Μαδούρο ή έναν Τσίπρα που προσκαλείται στα ευρωσοσιαλιστικά γκαλά, αναγνωρίζει την ανάγκη σύγκλισης με τη σοσιαλδημοκρατία και τους Πράσινους, που μπορεί να μιλάει και με τον Πούτιν και με την Μέρκελ και έχει οριστικά και αμετάκλητα βάλει στο αριστερό ντουλάπι του γραφείου του την όποια αμφισβήτηση της γεωπολιτικής ένταξης της χώρας στη Δύση;
Γιατί και τα δύο δεν γίνεται.
Το να εγκαλείς τον Τσίπρα ότι πλανήθηκε ή ακόμα και είπε ψέματα σχετικά με όσα διατυμπάνιζε τον Ιανουάριο του 2015 (και πριν) είναι σωστό. Πεδίο δόξης λαμπρό. Αρκεί να είσαι έτοιμος να λερωθείς, αφού τσαλαβουτώντας στα ρηχά λασπόνερα της Συριζαίϊκης ρητορικής εκείνης της περιόδου είναι εύκολο να γλιστρήσεις και να βρεθείς στην λασπώδη κινούμενη άμμο των πεπραγμένων των προηγούμενων δεκαετιών. Και αναφέρομαι, κυρίως, στη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ.
Όμως, εάν είσαι από αυτούς που θεωρούν θετικό για τη χώρα που ο Τσίπρας χειραφετήθηκε και έγινε αδιαπραγμάτευτα Ευρωπαίος και εκ μυελού οστέων θιασώτης της ελεύθερης αγοράς –αφού λέει πως «αριστερό είναι ότι δημιουργεί θέσεις εργασίας» και τελειώνει μια για πάντα με την ιδεολογία περί ιδιωτικού τομέα και αποκρατικοποιήσεων- δεν μπορεί να περιορίζεις την αντιπολίτευσή σου στην πλάνη του 2015.
Κατακεραύνωσέ τον αλλά, αν είσαι έξυπνος, χειραγώγησέ τον πατερναλιστικά γιατί…είδε το φως το αληθινό. Και, αν νοιάζεσαι πραγματικά για τη χώρα, αξιοποίησε το momentum συνεννόησης μαζί του. Τα παλιότερα που έλεγε, μην ανησυχείς, εύκολα θα τα ξεθάψεις σε προεκλογικό χρόνο για να θυμηθούν όσοι ενδεχομένως έχουν ξεχάσει.
Αντ’ αυτού, όμως, μένος. Ή, ορθότερα, bulling.
Ο Φώτης Κουβέλης, για παράδειγμα, υπήρξε η αριστερή σφραγίδα ενός συστήματος διακυβέρνησης με ρίζα στο παλιό και τη συναλλαγή. Όσο ήταν στο ίδιο κάδρο με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο αποθεωνόταν από το μιντιακό σύστημα και τους «δημογέροντες» της διαπλοκής. Τώρα καθυβρίζεται. Ακόμα και από τους πρώην δικούς του. Το γεγονός ότι μπήκε σε εκείνη την κυβέρνηση για να σωθεί η χώρα δεν του δικαιολογεί να θέλει να στηρίξει τώρα για παρόμοιους λόγους μια άλλη κυβέρνηση που, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά του, είναι και λίγο…σπίτι του.
Όχι, δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ που δεν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να μην έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ…
Ο Νίκος Χριστοδουλάκης το ίδιο. Θύμα bulling κι αυτός. Όπως και η Ξενογιαννακοπούλου και ο Τζουμάκας. Σε βαθμό, μάλιστα, παράνοιας. Διότι πολιτική παράνοια είναι να εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ όλους αυτούς γιατί ίσως συνεργαστούν με τον Τσίπρα, άρα βρεθούν σε κοντινά στασίδια με τον Πάνο Καμμένο (ανίερη σύμπραξη με ακροδεξιούς, λένε κάποιοι Πασόκοι), ενώ το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε επί τρία χρόνια (κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά) με τον Καρατζαφέρη, τον Άδωνι, τον Βορίδη και άλλους. Και φυσικά την ίδια Ν.Δ που ο Βενιζέλος καθύβριζε μέχρι και λίγες μέρες πριν συνεταιρισθεί μαζί της, το καλοκαίρι του 2012.
Δεν έχω καμία αντίρρηση να θεωρηθεί «ανίερη» μια πιθανή (;) σύμπραξη του Τζουμάκα με τον Καμμένο αλλά για να είμαστε λογικοί να θεωρήσουμε εξίσου -ή και περισσότερο- «ανίερη» τη συνεργασία της Φώφης ή του Λοβέρδου με τον Άδωνι, των Καραμανλικών ή της Ντόρας με τον Καρατζαφέρη (άκρο τον ανέβαζαν, άκρο τον κατέβαζαν το 2009), ή του Βενιζέλου με τον Βορίδη. «Ανίερο» αλά καρτ δεν υπάρχει. Κι αν καλώς ενθυμούμαι η Φώφη ήταν που είχε πει ότι την χωρίζει «άβυσσος» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά τώρα βλέπω τους μισούς βουλευτές της βγαίνουν από τη Χαριλάου Τρικούπη και να αλοιθωρίζουν προς το Μοσχάτο.
Το ότι, λοιπόν, ο Τσίπρας ενσωματώνει κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν ή ξανασμίγει με την ανανεωτική πτέρυγα του κόμματος που διασπάσθηκε πριν μερικά χρόνια, προσωπικά μάλλον θετικό το βρίσκω. Δείχνει πως έχει κόψει τις γέφυρες με τους παλιμπαιδισμούς και πως έχει εγκαταλείψει την ιδέα μιας Αριστεράς «ιδεολογικού εντευκτηρίου» για μια Αριστερά πιο τεχνοκρατική και (ελπίζουμε) αποτελεσματική.
Βεβαίως, θα μου πείτε πληρώνει τα επίχειρα όλης εκείνης της πλάνης στην οποία ζούσε το κόμμα του το 2015. Η οποία μας στοίχισε ακριβά. Σωστό. Και φαντάζομαι πως όταν έρθει η ώρα της κάλπης πολλοί θα του φέρουν τον λογαριασμό. Όμως, στο μεταξύ, κι επειδή η χώρα έχει να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα, να διεκδικήσει την ελάφρυνση του χρέους (που άλλοι τώρα την ανακάλυψαν ενώ μέχρι πρότινος το θεωρούσαν απολύτως βιώσιμο και δευτερεύον ζήτημα) και γενικώς να αναζητήσει μια χαραμάδα εξόδου από την κρίση, μήπως να αποφασίσουμε πως αυτός ο Τσίπρας είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον παλιό Τσίπρα;
Και όποιο πρόσωπο τον φέρνει ακόμα πιο κοντά σε μια ορθολογική διαχείριση της εξουσίας σε συνθήκες μιας απίστευτης κρίσης που άλλοι δημιούργησαν πρέπει να είναι καλοδεχούμενο.
Το bulling μπορεί να φοβίζει κάποιους αλλά αυτοί που το υφίστανται πρέπει να γνωρίζουν πως εκείνοι που το ασκούν θα κάνουν κωλοτούμπα μόλις το πράγμα ισορροπήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου