Τι μου θύμισες βρε φίλε Βαγγέλη!!!!

49 balloons where released... 

frown emoticon

Για το δεκαεξάχρονο παλληκαράκι έγινε καμμιά δέηση στο κωλονήσι;

Yonous Muhammadi

Ένας φίλος από την ομάδα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, μετά από μια φιλική συζήτηση, έγγραψε στο τοίχο μου: (στην συνέχεια προσθέτω και το διευκρινήζω περισσότερα)

Γράφει ο Βαγγέλης:

Χτες το μεσημέρι τρώγαμε στην τραπεζαρία στο Κέντρο Ανοιχτής Φιλοξενίας στον Βοτανικό και ο Yonous μας αφηγούνταν ιστορίες από την μέχρι τώρα ζωή του. 

Μία ζωή σαν ταινία. 

Κυνηγητό, φυλακές, πόλεμο, προσφυγιά και άλλα. 

Αυτό που μου έμεινε έντονα όμως, είναι που μας έλεγε πως όταν ήταν μικρός θυμάται τον εαυτό του - όπως και άλλα παιδιά - να ρωτούν τους γονείς τους αν τους αφήνουν τα βράδια να ανέβουν στην ταράτσα, ώστε να δουν στον ουρανό τις βραδυνές επιθέσεις που γίνονταν από το ένα βουνό προς το άλλο. 

Για ένα παιδί, κάποια στοιχεία του πολέμου, μοιάζουν με παιχνίδι και μπορώ εύκολα να το κατανοήσω αυτό. Γιατί υπάρχει μέχρι και η άγνοια κινδύνου. Αλλά αρχίζει και παίρνει άλλες διαστάσεις όταν το βλέπουν οι ενήλικοι τον ΠΟΛΕΜΟ, ΠΑΙΧΝΙΔΙ! 

Την καλησπέρα μου από ‪#‎Elaiona‬

Σε ευχαριστώ Βαγγέλη,

Παρόλο που δεν θέλω να γράψω για τον αυτό μου, αλλά θα ήθελα να προσθέσω κάποια άλλα στοιχεία σε αυτά που έχεις γράψει.

Ναι, για τα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν στο πόλεμο και τις βίαιες καταστάσεις, τα πράγματα και οι παιδικές εικόνες και παιδικά παιχνίδια παίρνουν άλλη μορφή. 

Τα παιχνίδια των παιδιών περιλαμβάνουν ότι διαθέσιμο υπάρχει στο περιβάλλον του χωρίς να υπάρχει η έννοια του κινδύνου για αυτούς. 

Δεν υπάρχει παιδική χαρά και παιδικοί σταθμοί. 

Δεν υπάρχει κούκλες του Σούπερμαν, Μπάτμαν ή και κούκλες Barbie για τα κορίτσια, άλλωστε τα κορίτσια σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν δικαίωμα στα παιχνίδια και η μοίρα τους καθορίζονται αλλιώς από την παιδική ηλικία.

Σε πολλές περιπτώσεις οι ήρωες των παιδιών για αγόρια είναι ο πολεμιστής με το Καλάσνικοφ ή το 10 και 12άχρονο αγόρι που οπλοφορεί και με παιδική περηφάνια το αναφέρει στους άλλους ότι έχει μάθει να πυροβολήσει, και το πιο χειρότερο από όλα ότι το θαυμάζουν οι μεγάλοι εκμεταλλεύοντας την παιδική του αθωότητα και σε πολλές περίπτωσης αυτά τα παιδιά είναι ορφανά, τότε εύκολο θύμα.

Σε μια τέτοια κατάσταση το παιχνίδι για τα παιδιά θα είναι οι εκρήξεις, οι θόρυβοι από τις ρουκέτες και σφαίρες και πιο απολαυστικό από όλα τα βράδια που αυτές οι εκρήξεις και πορεία της σφαίρας από μια πλευρά στην άλλη φωτίζουν τον ουρανό και δημιουργούν ένα φανταστικό θέαμα για τα παιδικά μυαλά και τις παιδικές φαντασίες. 

Εγώ δεν ισχυρίζομαι μόνο γιατί ως παιδί πέρασα αυτές τις καταστάσεις αλλά ότι λόγο επαγγέλματος για πολλά χρόνια ως μέλη του ιατρικού προσωπικού βοηθούσαμε τους άμαχους σε διάφορα μέρη του Αφγανιστάν και έχω περάσει άπειρες στιγμές και ώρες με αυτά τα παιδιά. Επίσης το άλλο αν προσέξατε τις ζωγραφιές των παιδιών του πολέμου, συνήθως οι αγαπημένες τους ζωγραφιές είναι το Τανκ, μαχητικά αεροπλάνα και επίσης σπίτια με ήλιο και τους γονείς και οικογένεια χέρι χέρι που τους λείπουν πολύ.

Τι μου θύμισες βρε φίλε Βαγγέλη!!!!