Αντιθέσεις

Σας παρακαλω δειτε και ακούστε αυτό το βιντεο μέχρι το τέλος και...ΝΙΩΣΤΕ

https://freesisyfos.wordpress.com/2015/08/29/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/#more-305

Νιώθεις τρομοκρατημένος, φοβισμένος, όχι επειδή οι ακτές ενός νησιού γέμισαν από φουσκωτά που ξεφορτώνουν ανθρώπινες ψυχές, ούτε γιατί σε όλες τις πλατείες ξεφυτρώνουν σκηνές και πρόχειρα καταλύματα από ξεριζωμένους ανθρώπους από τον τόπο τους.

Δε σε φοβίζει η ανασφάλεια που φέρνει όλη αυτή η συσσώρευση κόσμου, όχι για τουρισμό αλλά για ένα καλύτερο αύριο, σε αναζήτηση μιας σανίδας σωτηρίας, μιας ευκαιρίας που θα τους τραβήξει από τον πάτο και θα βοηθήσει τη ζωή τους να αναδυθεί στην επιφάνεια της πραγματικής ευτυχίας.

Σε φοβίζει ο τρόπος που αντιδρούν γνωστοί σου, φίλοι, οικογένεια σου στο άκουσμα αυτών των ειδήσεων. Πόσο εύκολα μπορεί να περάσει κάποιος από τη νηστεία της αγάπης του πλησίον, στην απόλυτη ρατσιστική ρητορική που ακόμα και ο Αδόλφος θα ζήλευε.

Τρομάζεις από την αναισθησία που φανερώνει η παγωμένη καρδιά ενός πρόσφυγα 3ηςγενιάς, στη θέαση ενός μικρού πρόσφυγα πρώτης γενιάς που δεν έχει καν πάρει θέση στη νέα τάξη πραγμάτων που στήνεται τώρα.

Σε αηδιάζουν όλοι αυτοί που αντί να πάρουν θέση και να καταδικάσουν τον αποκρουστικό τρόπο που φέρονται οι δυνάμεις καταστολής στους πρόσφυγες στη γειτονική χώρα, αντιδρούν και σχολιάζουν το αν στην επικεφαλίδα της είδησης γράφει «Μακεδονία» ή «ΠΓΔΜ» ή «Σκόπια». Όταν η εθνική συνείδηση της πλάκας, κυριολεκτικά, κερδίζει στο ζύγι την ατίμωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τρομοκρατείσαι όταν συνειδητοποιείς ότι σε μία και μόνο προσπάθεια προσφύγων να βρούνε την Ιθάκη τους, έχουμε τόσους νεκρούς και μάλιστα με τον πιο φρικαλέο τρόπο. Αφού γλίτωσαν από τα στοιχεία της φύσης και τον πάτο του Αιγαίου, βρήκαν βασανιστικό και φρικιαστικό τέλος κλειδαμπαρωμένοι στην καρότσα ενός φορτηγού λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Αυστρίας.

Ασφυκτιάς όταν μαθαίνεις ότι παιδιά έσβησαν από υποθερμία στα σύνορα της Βουλγαρίας με την Τουρκία. Όταν ψυχές πολτοποιήθηκαν στην Ελληνική μεθόριο από τραίνο, στην προσπάθεια τους να βρούνε το μονοπάτι προς την ελευθερία, πάνω στις γραμμές του τραίνου. Όταν μωρό παιδί πεθαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του, μαζί με αυτόν, στις ίδιες αυτές γραμμές του τραίνου.

Μελαγχολείς όταν ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος σε επιβεβαιώνει ξανά και ξανά, ακόμα και ανήμερα της γιορτής της Παναγίας, όταν αποφασίζει να αφιερώσει το κήρυγμα της ημέρας για τις ταλαιπωρημένες ψυχές των προσφύγων που αναζητούν γαλήνη. «Σας αγαπάμε αλλά δε χωράμε», με τα σχόλια να είναι περιττά και παντελώς αχρείαστα. Αυτός που διδάσκει την πίστη της ανιδιοτελούς και παντοτινής αγάπης προς τον πλησίον, να βάζει όρια, σύνορα, συρματοπλέγματα, σε ποιους θα την προσφέρει. Αρκεί τα παγκάρια του να είναι γεμάτα, σεμνά και ταπεινά.

Ασφυξία, αφυδάτωση, έκθεση στα στοιχεία της φύσης, κακομεταχείριση από τις αρχές και τους δουλεμπόρους είναι μόνο μερικές από τις αιτίες θανάτου στην προσπάθεια για να ολοκληρωθεί το ταξίδι προς την ελευθερία. Ρατσισμός, αδιαφορία και ξενοφοβία συντελούν το υπόλοιπο κακό σε ανάλογες δόσεις.

Πρόσφυγες από το Ιράκ, την Συρία, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, περιοχές με πόλεμο η αρκετές δόσεις γενικευμένης βίας, στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν το θάνατο, τον συναντούν με το χειρότερο ίσως τρόπο. Ανάμεσα σε μανιασμένα κύματα, σε τσιμπήματα εντόμων, υγρασία, κρύο, πείνα, δίψα, ασφυξία, ζέστη, διάφορα ατυχήματα, αδιαφορία/αναισθησία αρμοδίων, κακομεταχείριση από τις αρχές.

Τι ειρωνεία, να γλιτώνεις στις σφαίρες και να χάνεσαι από το καπρίτσιο ενός φασίστα ένστολου δημοσίου υπαλλήλου που θα βγάλει πάνω στο ταλαιπωρημένο κορμί σου, όλη του την κακία και την νοητική νόσο του μίσους προς το κάθε τι ξένο.

Μακάρι όλα τα παραπάνω να ήταν απλά ένα κακό όνειρο, ένας άσχημος εφιάλτης από κάποιες άρρωστες σκέψεις που στριφογύριζαν στο θολωμένο σου μυαλό. Δυστυχώς όμως είναι η στυγνή πραγματικότητα που σου τρυπά το μυαλό και στοιχειώνει τα όνειρα σου, σαν τον χειρότερο και άρρωστο εφιάλτη που θα μπορούσες ποτέ να βιώσεις.

Κόντρα σε όλους αυτούς όμως, εμείς δηλώνουμε ότι είμαστε σε ετοιμότητα για να προσφέρουμε κάθε είδους βοήθεια, τόσο στην Ειδομένη όσο και στην Θεσσαλονίκη αλλά και όπου αλλού χρειαστεί.

Γιατί η αλληλεγγύη δεν έχει όρια, δεν έχει συρματοπλέγματα και σύνορα για κανέναν άνθρωπο επί γης. Όλοι είμαστε ξένοι.