Γι’ αυτό αγαπημένοι μου φίλοι, φοράω το καλύτερό μου χαμόγελο και σας απευθύνομαι με αγάπη: Μη φτιάχνετε πολιτικά μέτωπα

Yannis Androulidakis

Μια ασταμάτητη μανία κατατρέχει τον μέσο αριστερό άνθρωπο.
Η μανία των πολιτικών μετώπων.

 Κάθε αριστερός, για να αναγνωριστεί πραγματικά ως τέτοιος, πρέπει να έχει συμμετάσχει στη ζωή του σε τουλάχιστον δύο πολιτικά μέτωπα και να έχει απευθύνει έκκληση για τουλάχιστον άλλα πέντε.

Πρέπει να τα περιγράψει, με ακρίβεια για να μη μπει ο κάθε βλάχος
αλλά και με γενικεύσεις μην κλειστούμε και μέσα μόνοι μας και δε μπορούμε να βγούμε,
να ορίσει τα δύο, τρία και τέσσερα βασικά ζητήματα της περιόδου τα οποία το μέτωπο πρόκειται να τακτοποιήσει και
 –φυσικά- να διαβεβαιώσει ότι το μέτωπο δεν το κάνει για πάρτη του, αλλά για την κοινωνία, η οποία περιμένει πολλά από εμάς
 –τι περιμένει δηλαδή, από τα απαυτά μας κρέμεται- 
ελπίζει, προσδοκά και αν δεν της κάνουμε αυτό που θέλει θα μας εκδικηθεί, γιατί οι καιροί ου μενετοί να πούμε, και θα μας πάρει ο διάολος –και μην πείτε ότι εγώ δεν τα λεγα-, μέχρι τουλάχιστον να βρούμε το επόμενο μέτωπο που πάλι θα το περιμένει η κοινωνία. 

Γιατί για τον αριστερό των μετώπων, η κοινωνία περιορίζεται κατά βάση σε δύο ανθρώπους, τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν που δραπέτευσαν από τον εγκλεισμό τους στη φαντασία του Σαμουέλ Μπέκετ, παράτησαν τον Γκοντό και περιμένουν το Μέτωπο.

Στην Ελλάδα τον τελευταίο ενάμιση μήνα ζούμε την κατάρρευση του πιο φιλόδοξου πολιτικού μετώπου που συγκρότησε η Αριστερά από την εποχή της ναζιστικής κατοχής και του ΕΑΜ.

Μετά από 6 μήνες επώασης το μέτωπο αυτό που στηρίχτηκε στην ηγεμονία που σταδιακά κατάκτησε πλήρως στην υπερ-έντονη κοινωνική κίνηση της περιόδου 2008-2012
διαλύθηκε,
απονεκρώθηκε,
αφανίστηκε,
εξαϋλώθηκε,
 καταθρυμματίστηκε,
ξεθεμελιώθηκε,
σμπαραλιάστηκε,
συνετρίβη με πάταγο,
κομματιάστηκε,
εξανεμίστηκε,
εκμηδενίστηκε,
 ρημάχτηκε,
ισοπεδώθηκε,
 ξεπαστρεύτηκε,
γελοιοποιήθηκε,
γκρεμίστηκε,
εξευτελίστηκε,
κουρελιάστηκε,
αποσυντέθηκε
και καταλύθηκε ως τέτοιο για να μετατραπεί σε έναν μηχανισμό διαχείρισης του σκληρότερου φιλελευθερισμού, θνησιγενή και χωρίς προοπτικές,
μέσα σε 17 ώρες και χωρίς να στάξει κοινωνικό ρουθούνι.

Και το συμπέρασμα που εξήγαγαν από αυτή την εξέλιξη οι αριστεροί του μετώπου, είναι ότι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή περισσότερο από όλα, εκείνο διάολε που περιμένει από εμάς η κοινωνία, είναι ένα καινούριο πολιτικό μέτωπο, πιο μικρό, πιο αδύναμο, με ακόμα λιγότερη διάδραση με την κοινωνία, αλλά που θα έχει τη σωστή γραμμή, θα τα θέσει πιο σωστά τα ζητήματα και θα βγάλει λαγό από το καπέλο εκεί όπου ο Χουντίνι έβγαλε φτερά και πούπουλα από τη φόδρα.

Δεν τους απασχολεί ότι τα σωματεία είναι νεκρά, εμφανίζοντας τον παράδοξο συνδυασμό να μειώνεται η ισχύς τους μέσα στην κοινωνία και ταυτόχρονα να ενισχύεται η ισχύς της γραφειοκρατίας του κρατικού συνδικαλισμού στο εσωτερικό τους,
δεν τους ενδιαφέρει ότι κάθε κοινωνική δομή αντίστασης που αναπτύχθηκε κατά την πενταετία του υψηλού κινηματικού ιξώδους έχει μαραζώσει και ό,τι απέμεινε έχει τα ταξικά του χαρακτηριστικά καθηλωμένα σε αμβλεία γωνία,
δεν τους φοβίζει ότι κάθε προσπάθεια ταξικής ανακίνησης κουβαλά από τη γέννα της τη φθορά των λάθος επιλογών της προηγούμενης περιόδου και μένει εγκλωβισμένη στα στρογγυλά χωρίς καθρέφτες δωμάτια των κενών οργανωτικών σχημάτων,
δεν αποσπά την προσοχή τους ούτε χασομεράνε με την πιθανότητα κοινωνικής και ταξικής δράσης που να συγκροτήσει τη δέσμη των χτυπημάτων ανταπόδοσης και θα ανακόψει την άμπωτη.

Όχι αυτοί ετοιμάζουν το Μέτωπο, το σωστό και το πετυχεμένο, και περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, σα φιλόλογοι στη λίστα της επετηρίδας τη δεκαετία του 1990.

Παρακολουθώ –δεν θα πω «με ενδιαφέρον», γιατί ο μπαμπάς μου μού ζήτησε πριν πεθάνει να μη λέω ψέματα- το πομπώδες ξεσκάλισμα αυτής της συζήτησης τις τελευταίες εβδομάδες, μέσα από άρθρα, συζητήσεις, σύντομες αναφορές και συνθήματα.

Ένα μεγάλο σουβλάκι από μαρμίτες έχει απλωθεί στο χώρο και οι δρυίδηδες ρίχνουν μέσα καθένας τη δική του συνταγή για το μαγικομετωπικό φίλτρο:

άλλος το θέλει πατριωτικό και λαϊκό (Παναγιούλα μου!),
άλλος αντιμνημονιακό με μια πρέζα εθνικού νομίσματος για τη γεύση,
ο τρίτος αντιευρωενωσιακό στη βάση γαρνιρισμένο με διαγραφή χρέους
και ο τέταρτος θυμάται τον Αλιέντε, από το καταστροφικό πέρασμα του οποίου –ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει- δεν έχει συνέλθει ακόμα η εργατική τάξη στη Χιλή, 45 χρόνια μετά.

Τι κάνει ανθρώπους, 

πολλοί από τους οποίους μπορώ να διαβεβαιώσω ότι είναι ευφυείς 

–άλλοι πάλι βέβαια είναι εντελώς ηλίθιοι-

 να καταφεύγουν ξανά και ξανά σε τέτοιου τύπου φράντζες, περιφρονώντας την αρχή σύμφωνα με την οποία ο ορισμός της τρέλας συνίσταται στο να επαναλαμβάνεις διαρκώς το ίδιο πράγμα περιμένοντας στωικά να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα; 

Καταλήγω στο συμπέρασμα –αλλά δεν παίρνω και όρκο- ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι πεπεισμένοι ότι η κοινωνία δεν έχει μηχανισμό κίνησης, τον οποίον οφείλουμε όλοι μαζί να ανακαλύψουμε ή να εφεύρουμε, αλλά διακόπτη που τον πατάμε. 

Στη ρίζα αυτής της ανοησίας συνωστίζονται διάφορες ιδεοληψίες: 

η υποτίμηση του υποκειμένου στο οποίο δεν αναγνωρίζεται η παραμικρή δυνατότητα απομάγευσης, 

η παρεξήγηση της ιστορίας της ρωσικής επανάστασης που στο πλαίσιο του ασυγκράτητου θαυμασμού γίνεται αντιληπτή από πολλούς ως ένα Μεγάλο Κόλπο, κάτι σαν τη ληστεία του τρένου, 

η δειλία να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα με τους ίδιους της τους όρους και να αναμετρηθείς με τις συνέπειες, 

ο Λουί με τις ωραίες ατάκες, 

ο εθισμός στην ήττα που αποκτά χαρακτηριστικά ερωτικού μαζοχισμού κατά τη διάρκεια του οποίου πεθαίνουμε αγκαλιά με τις παιδικές μας ιδέες, αργά και βασανιστικά.

Αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα πραγματικό ζήτημα: στον κοινωνικό όλεθρο της προηγούμενης πενταετίας έρχονται να προστεθούν πολιτικές οριστικής ερήμωσης της τάξης μας.

Ποιες κοινωνικές δομές θα συγκροτήσουν την αντιπαράταξη στις πολιτικές αυτές;
 Ποια είναι η «πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων» που« προκύπτει από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»;

Την απάντηση αυτή μπορεί να τη δώσει μόνο η τάξη οργανωμένη για τον εαυτό της και δουλειά του επαναστάτη σήμερα δεν είναι άλλη από το να εργαστεί στην κατεύθυνση αυτής της οργάνωσης. Να συνταχθεί ως πολλαπλασιαστής με τις ανάγκες τις τάξεις και όχι να τις «εκφράσει» ο ίδιος.

Τα πολιτικά μέτωπα, του «Όχι» ή οποιουδήποτε άλλου γενικευτικού σχήματος, βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα αυτής της επαναστατικής οφειλής.
Πρέπει να σταματήσουμε τη νεκροφάνειά τους που θα αποσπάσει δυνάμεις από την ταξική υπόθεση.

Γι’ αυτό αγαπημένοι μου φίλοι, φοράω το καλύτερό μου χαμόγελο και σας απευθύνομαι με αγάπη:

Μη φτιάχνετε πολιτικά μέτωπα. 
Φτιάχτε καραβάκια χάρτινα, πυργάκια στην άμμο, σαΐτες, μπεσαμέλ για παστίτσιο, το καρμπυρατέρ του αμαξιού σας, τη βρύση που χάλασε, κατασκευές από τουβλάκια, τις σχέσεις σας με τον γείτονα, ιστορίες με το μυαλό σας, αλλά μη φτιάχνετε πολιτικά μέτωπα.

Βρείτε μια άλλη διασκέδαση, λιγότερο καταστροφική. 
Πηγαίνετε διακοπές τον Σεπτέμβριο που είναι ωραία. 
Κάντε μια βόλτα στο πάρκο με την αγάπη σας. 
Κάντε αχαλίνωτο σεξ, ανά δύο ή περισσότεροι. 
Ποτίστε τα λουλούδια στη βεράντα. 
Δείτε την αγαπημένη σας σειρά στην τηλεόραση. 
Διαβάστε ένα ωραίο βιβλίο, του Τζιμ Τόμσον, του Εντουάρντο Μεντόθα ή της Μέρι Σέλεϊ. Κρεμάστε τα κάδρα. 
Βάλτε μια πλάκα να παίζει στο πικάπ. 
Αλλά, προς θεού, μη φτιάχνετε άλλα πολιτικά μέτωπα. 
Ντυθείτε απλά ο Στράτος και τρέξτε γρήγορα να γραφτείτε στο συνδικάτο σας...

Οι επαναστάτες του αύριο –και μπορούμε όλοι να είμαστε τέτοιοι- θα σας ευγνωμονούν για αυτή την ευγενική διευκόλυνση της διαδικασίας.

Dixi et salvavi animam meam…