Δεν τα βάζω με κανέναν που συνεχίζει τη ζωή του. Έτσι προχωράει ο άνθρωπος, έτσι κυλάει ο χρόνος σε ετούτον τον πλανήτη. Δεν τα βάζω με όσους βγαίνουν και πίνουν, δεν τα βάζω με όσους κάνουν διακοπές, δεν τα βάζω με όσους ερωτεύονται, με όσους γελάνε, με όσους γράφουν ποιήματα, με όσους ζωγραφίζουν τοίχους.
Δεν τα βάζω με όσους προβληματίζονται για το τι να μαγειρέψουν, με όσους βαριούνται να σκουπίσουν το σπίτι τους, με όσους στενοχωριούνται για το χρώμα στα μαλλιά τους.
Δεν τα βάζω με κανέναν που κάνει όσα του αρέσουν κι όσα θα έκανε και σε έναν άλλο, ιδανικό κόσμο, αν δεν κάνει, αν δεν αρκείται μόνο σε αυτά.
Τα βάζω όμως με όλους τους άλλους.
Όλους.
Πώς να το πω;
Δεν χωράνε στην αυλή μου!
Εσύ πού ήσουν τον Αύγουστο του 2015;
Με ένα κράτος απόν, το Πεδίον του Άρεως θα είχε μετατραπεί σε κολαστήριο ανθρώπινων ψυχών, εστία μολύνσεων και στέκι θανάτων. Εκεί που οι Σύριοι πρόσφυγες κατέφυγαν περιμένοντας χαρτιά, διαπιστεύσεις για να συνεχίσουν την πορεία τους προς την Ευρώπη, εν μέσω καύσωνα, μαζεύτηκε όλη η ελπίδα για έναν κόσμο που δεν τα έχει παρατήσει ακόμη. Εκεί, τα γράμματα ξανάφτιαξαν τη λέξη αλληλεγγύη μεγαλύτερη από ποτέ και τη φώτισαν, σαν στη δικιά μας Γκόθαμ Σίτυ, στον ουρανό της Αθήνας
. Πού ήσουν λοιπόν;
Πέρασες απ’ το κηπάκι της Τσαμαδού;
Σήκωσες μανίκια;
Βοήθησες στο μαγείρεμα, στις βάρδιες, στο καθάρισμα, στην περίθαλψη, στην εργασία;
Δεν ήσουν στην πόλη;
Έστειλες πράγματα από εκεί που ήσουν, μάζεψες, κινητοποίησες άλλους να το κάνουν; Δημοσίευσες, πίεσες, έκανες γνωστό το θέμα σε όσους δεν είδαν, δεν άκουσαν, δε θέλησαν να δουν και να ακούσουν; Πες μου, παράλληλα με την υπόλοιπη ζωή σου, μέσα στην υπόλοιπη ζωή σου, έκανες κάτι; Όταν θα σε ρωτάνε δέκα χρόνια μετά, θα έχεις απάντηση που να μην ντρέπονται οι λέξεις την εκφορά τους;
Εσύ πού ήσουν τον Αύγουστο του 2015; Ήσουν στην Κω μήπως; Εκεί που η ασταμάτητη προσφυγική ροή έχει συγκεντρώσει χιλιάδες ψυχές κυνηγημένες από σφαίρες και βόμβες, από θάνατο και μόνο θάνατο, ήσουν κι εσύ με κάποιο τρόπο;
Δε μιλάω αποκλειστικά για φυσική παρουσία, μικρό το νησί, λίγοι είναι από εκεί ή τυγχάνει να βρίσκονται εκεί. Με κάποιον άλλο τρόπο όμως; Όταν αστυνομικός κραδαίνοντας το μαχαίρι του Ράμπο χαστούκιζε άνθρωπο στριμωγμένο, όρθιο, χωρίς νερό μέσα στον ήλιο γιατί δεν καταλάβαινε τη αλητεία των ελληνικών του, έκανες κάτι γι’ αυτό;
Όταν ο δήμαρχος του νησιού δήλωνε στις ειδήσεις τηλεοπτικού σταθμού «βαρέθηκα να ακούω ότι οι μετανάστες είναι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι κι εγώ να τους βλέπω να έρχονται όλο με γιοτ», αντέδρασες;
Έσπασες τα τηλέφωνα του δημαρχείου, έριξες τη σελίδα του στο ίντερνετ, πήρες να διαμαρτυρηθείς στον τηλεοπτικό σταθμό για την ανοχή του στην απανθρωπιά ενός ακραία ρατσιστή, φοβικού, εκλεγμένου ανθρωπάριου; Ούρλιαξες στα μούτρα των δημοσιογράφων του; Όταν ουσιαστικά κλείδωσαν αυτούς τους ανθρώπους χωρίς καμιά πρόβλεψη και παροχή των στοιχειωδών στο γήπεδο της πόλης, όταν η κυβέρνηση χωρίς να έχει στείλει ένα μπουκάλι νερό, φρόντισε ως πρώτη της αποστολή να είναι δυο διμοιρίες των ΜΑΤ, αντέδρασες κάπως;
Φώναξες;
Προσπάθησες να κάνεις γνωστή την οργή σου σε κάθε γνωστό σου πολιτικό, κομματικό στέλεχος, υπεύθυνο αυτής της απανθρωπιάς; Είσαι σίγουρος ότι τα παιδιά σου ή τα παιδιά άλλων μετά από χρόνια θα νιώθουν εντάξει για τη δική σου προσωπική στάση; Είσαι σίγουρος ότι η ιστορία δε θα φτύνει και στα δικά σου μούτρα;
Εσύ πού ήσουν τον Αύγουστο του 2015; Στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου, πού ήσουν; Όταν κάποιοι, που μέχρι πριν λίγους μήνες δήλωναν αριστεροί κι αντιμνημονιακοί, έφερναν τη χειρότερη, σκληρότερη και πιο απάνθρωπη συμφωνία που έχει επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα εν καιρώ ειρήνης, εσύ το δεχόσουν; Είχες πειστεί κι εσύ για το There Is No Alternative του θανάτου των γεωργών, των συνταξιούχων, των ελεύθερων επαγγελματιών και όλων όσων είχε ως στόχο αυτό;
Έλεγες ναι σε μερικές ακόμη αυτοκτονίες, σε κάμποσες χιλιάδες ακόμη μεταναστεύσεις, σε άπειρες ακόμη καταθλίψεις; Βγήκες στο δρόμο εκείνες τις μέρες; Κατέβηκες στις πορείες, συγκρούστηκες, πάλεψες; Παρέμεινες στο δρόμο; Κυνήγησες όσους σε ξεγέλασαν, όσους ερμήνευσαν κατά πώς θέλαν το «ΟΧΙ» σου;
Έδωσες υπόσχεση ότι θα ‘φτανες ως το τέλος; Σήκωσες τη γροθιά σου θυμίζοντάς τους πού δεν ανήκουν πια, ποιους θα βρίσκουν για πάντα απέναντί τους; Τι έκανες από όλα αυτά κι από άλλα τόσα που μπορούσες;
Μίλα μου και πείσε με να συνεχίσω κι εγώ να σου μιλάω. Δώσ’ μου τα δικά σου κλάματα για τον Αύγουστο του 2015, τα δικά σου συνθήματα, τα δικά σου ματωμένα χέρια. Έλα να πούμε μαζί σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν πώς μείναμε άνθρωποι εκείνον τον Αύγουστο.
Υγ. Τα δικά μου κεριά πια, τα ανάβω στους αλληλέγγυους του Πεδίου του Άρεως, της Κω, της Λέρου, της Καλύμνου, της Λέσβου κι οπουδήποτε (και) αυτόν τον Αύγουστο έχουν λιώσει δίνοντας και την ψυχή τους γι’ αυτούς που περνάν ικέτες απ’ τον τόπο μας και που τους έχει απομείνει μόνο η ψυχή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου