Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ-Του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη

Του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη

Ας τοποθετηθώ λοιπόν κι εγώ, έστω με καθυστέρηση, λόγω του ταξιδιού.

Αυτό που δεν διάβασα ΠΟΥΘΕΝΑ ςείναι ότι πρόκειται για σάτιρα. 

Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο ένας το χαρακτήριζε "αμερικανιά", 

της αλληνής της ανακατευόταν το στομάχι κλπ κλπ, 

νόμιζαν προφανώς πως ο "ηλίθιος Αμερικάνος κοίτα πως δείχνει τη Γουόλ Στρι". 

Αν είχε συμβεί κάτι παρόμοι φερειπείν και μιλούσαν για ... "ιταλαριά", οπωσδήποτε θα έλεγαν πολλοί στην "Ντόλτσε Βίτα" "κοίτα πως δείχνει ο ανεύθυνος και κενόδοξος και αφελής κι επιπόλαιος τη Ρώμη". 

Τώρα, κάθε ΨΕΥΤΟΨΑΓMENOΣ θεωρεί πως οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ. 

Χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του μέσα στους ηλίθιους ή στους άσχετους περί ΕΙΔΩΝ. Και βασικό σημείο της σάτιρας, όπως και της κωμωδίας άλλωστε, είναι η ΔΙΟΓΚΩΣΗ. 

Αυτό που θα δεχτώ ως κριτική είναι πως ο Σκορσέζε καταφεύγει σε κάποιες προσωπικές του ευκολίες. 

Είναι όμως ευκολίες ή μήπως βιασύνες κι επιπολαιότητες ημών των κριτικών; 

Διότι ποιός δημιουργός δεν έχει ορίσει την δική του εκφραστική,

 ποιός δεν θεωρείται ολοκληρωμένος όταν αποκτήσει προσωπικό ύφος και ταυτότητα, και μέσα από αυτήν κοιτάζει τα είδη. 

Μονο που έχω να πω ότι αυτή την "τρέλλα" της κάμερας την χρησιμοποιεί (που είναι και μιά δική του κατάκτηση) όταν έχει να κάνει με την παράνοια του κεντρικού ήρωα.

 Δεν το έκανε στα "χρόνια της αθωότητας" ούτε στο "Κουντούν" ούτε και στο "Ο πληροφοριοδότης" - θα έλεγα. 

Το τρίωρο δεν το καταλαβαίνεις διότι έχει τη μεγάλη μοντέζ που δεν έχει αποχωριστεί σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, την Θέλμα Σουνμάκερ, 

κι η οποία δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. 

Η συμβολή της είναι κι εδώ τεράστια στην σκορσεζική διεύθυνση των ηθοποιών όπου παρακολουθούμε μεγαλουργήματα. 

Πως αξιοποιεί μονταζικά τη σκηνοθετική αξιοποιίηση του Μάθιου ΜακΚόνοχι στη μεγάλη σκηνή του, από προφίλ κι ανφάς,

 πως κόβει και ράβει το σύμπαν που έχει διδάξει άριστα ο Σκορσέζε. 

Οσο για τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο 

είναι απλά εκπληκτικός. 

Περιμένω με αγωνία να δω αν του αναγνωρίζεται όλο αυτό που κάνει 

ή θεωρείται μόνο Σκορσέζε. 

Πάντως στη ΣΗΜΕΡΑ, ο Σκορσέζε κι ο Γούντι Αλλεν είναι ό,τι ήταν στο κλασικό Χόλυγουντ ο Γουίλιαμ Γουάιλερ κι ο Ηλία Καζάν. 

Αναλογίζομαι πόσους ηθοποιούς έχουν αναδείξει πόσα Οσκαρ ηθοποιίας είναι δικά τους, πόσες υποψηφιότητες επίσης. 

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ, 

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩς ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΣΙΝΕΜΑ