Ο “υπέροχος” ΜακΚάρθι-Της Αγγελικής Κώττη

Δεν ξέρω τί λένε αυτοί εδώ όμως η Λένα...

http://entexnos.wordpress.com/2014/01/04/%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B8%CE%B9/

Προχτές όμως με κατέστρεψες.
Ήρθα χριστουγεννιάτικα να δω ένα φιλμάκι-προέκταση της γαλοπούλας και είδα όλο τον βόθρο του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού να ξεχειλίζει μέσα στα μούτρα μου

Άντρες έτοιμοι να τα φάνε όλα από όλους,

να τα πηδήξουν όλα,

να τα σνιφάρουν όλα,

να τα εκπορνεύσουν όλα.

Τα ξέρουμε αυτά, Λεονάρντο μου, με τους λύκους ζούμε κάθε μέρα όλη μέρα,

δεν χρειαζόταν να βάλεις το ταλέντο σου για να μας τα τρίψεις στη μούρη χριστουγεννιάτικα.

Δε θέλουμε άλλη σκληρή επίγνωση.

Χίλιες φορές καλύτερα να μας έδινες μια τζούρα ονειροπόλου Γκάτσμπι να παρηγορηθούμε…

Ξέρεις πόσα χρόνια είχα να σηκωθώ και να φύγω ξαφνικά από σινεμά;

 Η συγγραφέας Λένα Διβάνη, για τη συμμετοχή του Λεονάρντο ντι Κάπριο στον “Λύκο της Γουόλ στριτ

Πριν από πολλές δεκαετίες, το Χόλλιγουντ έζησε τη μεγαλύτερη επίθεση της ιστορίας του. Η λαίλαπα του μακαρθισμού το οδήγησε στην απώλεια της ταυτότητάς του. Ο γερουσιαστής Τζόζεφ ΜακΚάρθι κατήγγειλε ότι η βιομηχανία του θεάματος κομμουνιστοκρατείται και εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες άνθρωποι διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, έχασαν τη δουλειά τους, βλέποντας, ταυτοχρόνως τη ζωή τους να καταστρέφεται.

Ο,τι έμεινε στις μέρες μας από την περίοδο εκείνη, αν εξαιρέσει κανείς τον όρο «μακαρθισμός» και τις μνήμες, που όμως ξεθωριάζουν, είναι η αλλαγή πλεύσης. 

Ο ΜακΚάρθι και οι συν αυτώ, η πλειονότητα των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και η αμερικανική κυβέρνηση, ήθελαν- και κατάφεραν να επιβάλουν ταινίες με χάπι εντ και «χάπι» κεντρική ιδέα. 

Εμφανίστηκε η βία για τη βία, και αυξανόταν όσο η μαύρη λίστα των κατηγορουμένων αυξανόταν. Οι πειραματισμοί σταμάτησαν. Ανθρωποκεντρικές ταινίες δεν γυρίζονταν. Η καλλιτεχνική απόδοση μιας κοινωνίας με τεράστια προβλήματα και ανισότητες, περίπου ξεχάστηκε. Κι όλα αυτά, πέρασαν, φυσικά, στην τηλεόραση που μόλις γεννιόταν.

Κάποια που τα γνωρίζει καλύτερα γράφει:

 “The nation’s cultural and intellectual life suffered as well. While there were other reasons that TV offered a bland menu of quiz shows and westerns during the late 1950s, McCarthy-era anxieties clearly played a role. Similarly, the blacklist contributed to the reluctance of the film industry to grapple with controversial social or political issues. In the intellectual world, cold war liberals also avoided controversy. They celebrated the “end of ideology,” claiming that the United States’ uniquely pragmatic approach to politics made the problems that had once concerned left- wing ideologists irrelevant. Consensus historians pushed that formulation into the past and described a nation that had supposedly never experienced serious internal conflict. It took the civil rights movement and the Vietnam War to end this complacency and bring reality back in.”

Schrecker, Ellen. The Age of McCarthyism. Boston: Bedford Books of St. Marvin’s Press, 1994. (pp. 92-94)

 

Όπως βλέπουμε, πρώτον, πριν από τη Λένα, είχαν «ξεσηκωθεί» πολλοί για το ότι το Χόλλιγουντ τους χαλάει τη γέμιση της γαλοπούλας. Κι όπως ματαβλέπουμε, ακόμα και τόσο λαβωμένο, εκείνο, συνεχίζει πού και πού να κάνει τα δικά του.

Αυτό που ήθελα να ξέρω είναι μετέφρασε κανείς το κείμενο να το δείξει στον Λεονάρντο μπας και σοβαρευτεί;

ΥΓ. Η φωτό είναι από τον “Υπέροχο Γκάτσμπι”, άλλο πάρτι της αστικής τάξης…