Δύσκολα κάθε φορά ζυγίζει και επιλέγει κανείς τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες, σκηνές, ατάκες, κατά τον εθιμικό απολογισμό της χρονιάς που φεύγει.
Φέτος, αλίμονο, μου ήταν τραγικά εύκολο.
Χωρίς καταφυγή σε σημειώσεις και σε αρχεία (ποια αρχεία…), να, δύο από τις πιο πρόσφατες «εικόνες» συγκεφαλαιώνουν την κρίση και επιλογίζουν με τον εναργέστερο τρόπο το επαχθές 2013 –που πάντως δεν φαίνεται πως θα το διαδεχτεί ένα λιγότερο επαχθές έτος.
Και οι δύο «εικόνες», συμπτωματικά από τον χώρο του λόγου· επίσης συμπτωματικά, η μία από τον προφορικό, η άλλη από τον γραπτό.
Του προφορικού, μνημείο καταισχύνης, κυρίως επειδή δεν αποτελεί εξαίρεση: «Αυτοί θα πάρουν τόσα, εγώ να μην πάρω τίποτα; Δεν είμαι εγώ μαλάκας, να κονομάνε όλοι από τις δουλειές κι εγώ να μην παίρνω μία. Τόσα λεφτά κυκλοφορούν, για μας δεν έχει;»
Τομπούλογλου, εν προκειμένω.
Η άλλη, ο σπαραγμός σε γραπτό, σ’ ένα τόσο δα χαρτάκι, στο σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας της Λήμνου:
«Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Εχω ένα χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το ζάχαρο. Παρακαλώ τον μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν σαν χριστιανό».
Ντρέπομαι και που σκέφτομαι τη θαυμαστή συμπύκνωση ενός ολόκληρου δράματος σε πέντε όλες κι όλες φράσεις, ντρέπομαι δηλαδή που βλέπω σαν κείμενο το αποτύπωμα μιας ρημαγμένης ζωής, μια στιγμή πριν αυτοκαταργηθεί.
Μα απ’ όλα πιο σπαραχτικό βρίσκω την παράκληση προς τον μητροπολίτη…
Αν υπάρχει η άλλη ζωή στην οποία πίστευε ο νεκρός, τον φαντάζομαι, μολονότι αυτόχειρα, στον χορό των αγίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου