Πάει καιρός που έχω χάσει κάθε εκτίμηση στον "καλό κόσμο".
Τις ακριβές γραβάτες και τα επώνυμα ταγεράκια.
Τους καλοζωισμένους και καλοσπουδαγμένους.
Και ιδίως τη βολεμένη, πνευματικά και υλικά, παρασιτική ιντελιγκέντσια, αυτή τη φοβερή μάστιγα μιας κοινωνίας που καταρρέει ανυπεράσπιστη.
Έναν κόσμο που γνωρίζω καλά, αφού με έναν τρόπο από εκεί προέρχομαι, θέλω δεν θέλω.
Όμως αυτό που βλέπω γύρω μου να συμβαίνει στο ζόφο των καιρών,
δεν χωράει στο μυαλό μου.
Γιατί χειρότεροι και από την "πλέμπα" και τη ναζιστική ακροδεξιά που οι ίδιοι αποδοκιμάζουν –ω, ναι!– μετά βδελυγμίας, αποδεικνύονται τελικά
οι μορφωμένοι,
οι βολεμένοι,
οι "αριστερά" φρονούντες και δεξιά καθήμενοι των γραμμάτων και της διανόησής μας.
Κοινός τόπος όλων των απολογητών της σημερινής αθλιότητας, όσων επιτίθενται με λύσσα σε ό,τι μπορεί ν' αλλάξει έστω και λίγο αυτό το χρεωκοπημένο σύστημα,
είναι το μίσος προς τους πολλούς,
η απέχθεια προς την κοινωνία,
η έπαρση και η αλαζονεία απέναντι στους "αδαείς",
στους "αφελείς", στους "ψεκασμένους",
στους εξαθλιωμένους.
Ο σνομπισμός και η αίσθηση υπεροχής απέναντι στους γονατισμένους συμπολίτες τους.
Κούφιες, περισπούδαστες όσο και ανιστόρητες αναλύσεις,
λόγος ηθελημένα προκλητικός,
το δάχτυλο πάντα οπλισμένο απέναντι στους "άλλους" και βέβαια πάνω και πριν απ' όλα,
η έγνοια τους για το πώς θα γλιτώσουμε από την καταστροφή "του τόπου και του Έλληνα", γιατί "παιδάκια έχω" [sic, ο εκπαιδευτικός Λεό Καστανάς, 30/8, σχόλιο σε ποστ στη Μεταρρυθμιστική Αριστερά – αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να το είχαν διατυπώσει ακριβώς έτσι κι άλλοι κι άλλες από τα γνωστά σε όλη την αποικία ανφάν γκατέ του Συστήματος] – καταστροφή που και βέβαια ενσαρκώνει ο εξαποδώ ΣΥΡΙΖΑ.
Τόση αντίδραση, τόση συντήρηση καμουφλαρισμένη σ' έναν τάχα μου πολιτικά ορθό και συγκροτημένο, "καθωσπρέπει" λόγο. Λόγο που φωνάζει από μακριά:
"δεν δαγκώνω το χέρι που με φροντίζει, το χέρι που με ταΐζει
– εμένα και τους δικούς μου".
Λόγο που πασχίζει άδικα να κρύψει το φανατισμό και το ταξικό μίσος.
Λόγο που όζει υποτέλεια και εξυπηρέτηση, το αντίθετο από τη στάση ενός πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην όποια εξουσία – και επιμένω: στην όποια.
Γιατί "παιδάκια έχω", το άλλοθι που μας πετάει έτσι απολίτικα στη μούρη κι ο κακομοίρης εκπαιδευτικός.
Την απάντηση βέβαια σε όλους αυτούς τους βολεμένους, τους χορτάτους, την έχει δώσει πριν κάμποσες δεκαετίες [το 1946, για την ακρίβεια] ο ανατρεπτικός Μπορίς Βιάν, με το Μυθιστόρημά του "J' irai cracher sur vos tombes" [ελληνιστί: "Θα Φτύσω στους Τάφους σας"].
Γιατί ο λόγος τους είναι ήδη νεκρός.
Τα κείμενά τους λάκκοι με φίδια.
Το μίσος σάβανο στις λέξεις τους.
Η αλαζονεία μπόχα που δεν κρύβεται πια.
Αλλά το μέλλον έρχεται καλπάζοντας – και θα τους σαρώσει.
Όπως τους αρμόζει.
Θέμης Δημητρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου