Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο.
Κάποιος με οικολογική συνείδηση, μπορεί να μετατρέπει το γραφείο του σε αχούρι, πετώντας τα απορρίμματά του όπου βρει.
Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι κυρίες της καθαριότητας.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει εάν ένας φιλόζωος
γίνεται παράλληλα μισάνθρωπος.
Κάποιος με θαυμαστό μορφωτικό επίπεδο
μπορεί να είναι αλαζών σε βαθμό τυφλότητας.
Ενας κορυφαίος αθλητής
μπορεί να αποτελεί αντιπρότυπο για τη διάπλαση των παίδων-γονείς γρηγορείτε!
Κάποιος πολιτικός με απήχηση
μπορεί να είναι ερασιτέχνης ηθοποιός με ευρύ ρεπερτόριο.
Ανθρώπινα όλα και ορατά ανάλογα με την οξυδέρκεια και τις προσλαμβάνουσες του καθενός. Και συχνά πέφτουμε στο λάθος, αναγνωρίζοντας σε κάποιον την ιδιότητα του πνευματικού ανθρώπου, να τον εξωραΐζουμε καθολικά παραβλέποντας τρωτά, μικρότητες, ακρότητες.
Για παράδειγμα, όταν ο ναζισμός άρχισε να δείχνει τα δόντια του, από τους πνευματικούς ανθρώπους άλλοι οσμίστηκαν εγκαίρως τι επρόκειτο να ακολουθήσει ενώ άλλοι έμειναν θεατές
ή και ακόλουθοι της φοβερής τροπής των πραγμάτων.
Ο νομπελίστας συγγραφέας Τόμας Μαν από το 1930 (τρία χρόνια πριν ο Χίτλερ γίνει «φύρερ») ζητούσε από τους συμπατριώτες του τη συγκρότηση κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση του νεοβαρβαρισμού.
Δεν επέστρεψε στην πατρίδα του από την Ελβετία και βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ όπου δίδαξε.
Τα ίδια χρόνια ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, μεγαλοφυής ανατόμος της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης, δομούσε το έργο που θα τον κατέτασσε στη χορεία των κορυφαίων φιλοσόφων.
Ο Χάιντεγκερ έβρισκε παράλληλα τον χρόνο να δίνει τα φώτα του στους ναζί ως μέλος του κόμματος και ως σύμβουλος παιδείας, ενώ φλέρταρε με ιδέες της «νέας τάξης πραγμάτων». Μέγιστο διανοητή αλλά μικρό άνθρωπο χαρακτήρισαν τον Χάιντεγκερ άλλοι πνευματικοί άνθρωποι.
Ως μέγιστος στην τέχνη του θα μείνει εσαεί και ο Αμερικανός ποιητής, μέτοικος στην Ευρώπη, Εζρα Πάουντ, αδελφικός φίλος του Ελιοτ.
Ο Πάουντ, δημιουργός των «Κάντος», αυτός που απεφάνθη «...ό,τι καλώς ηγάπησας είναι η αληθής κληρονομιά σου».
Και μαζί, ένας θερμός υποστηρικτής-προπαγανδιστής του Μουσολίνι και θιασώτης του Αξονα, που με τη λήξη του πολέμου τον έκλεισαν σε κοινή θέα, επί μήνα σε ένα κλουβί, πριν δικαστεί στην πατρίδα του με το ελαφρυντικό του σαλού.
Τρία χρόνια νωρίτερα, αποχωρεί από τη ζωή μαζί με τη γυναίκα του, αυτοεξόριστος στη Βραζιλία, ο Στέφαν Τσβάιχ, θρηνώντας για την παλαιά αγαπημένη του Βιέννη και μην αντέχοντας να βλέπει τον κόσμο να στραγγαλίζεται από τη δύναμη των ναζί.
Είχε δει την αυτοχειρία του ως ατομικό αντίδοτο στις θηριωδίες αυτών που του είχαν κάψει τα βιβλία.
Σήμερα στην Ελλάδα, o αριθμός των καλούμενων πνευματικών ανθρώπων φαίνεται να είναι εντυπωσιακά υψηλός αναλογικά με τον πληθυσμό της.
Ολοι τους ομνύουν στις αρχές του ανθρωπισμού και της προόδου.
Αρα, υπεράνω πάσης υποψίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου