Η σημερινή δικομματική κυβέρνηση είναι εξαιρετικά αδύναμη, τόσο κοινοβουλευτικά όσο και πολιτικά, γιατί δεν μπορεί να ανακόψει την κατηφόρα του μέσου βιοτικού επιπέδου, αλλά ούτε και να πείσει την κοινωνία πως έρχονται καλύτερες μέρες.
Υπόσχεται, βέβαια, την ανάκαμψη της οικονομίας από το 2014 και μετά, αδυνατώντας ωστόσο να εγγυηθεί την αύξηση της απασχόλησης και την ουσιαστική μείωση της ανεργίας πριν από την πάροδο δεκαετίας. Καθώς, δε, το δημοσιονομικό κενό ισοδυναμεί με νέα μέτρα, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη η περαιτέρω αποδυνάμωση ή ενδεχομένως και κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά με αναπόφευκτη την προσφυγή στις κάλπες.
Από την πλευρά της, η αξιωματική αντιπολίτευση ζητά την άμεση προκήρυξη εκλογών με το σκεπτικό πως η οικονομία καταστρέφεται όσο εφαρμόζεται το Μνημόνιο και θεωρώντας πλασματικές τις ενδείξεις των δημοσκοπήσεων, καθώς την ώρα της ψήφου ο μεγάλος όγκος των αναποφάσιστων θα ακολουθήσει τον αέρα της αλλαγής...
Ενώ όμως μια νέα εκτίναξη του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ σε εποχή σταθερά επιδεινούμενης κρίσης ακούγεται λογικό επιχείρημα, δεν παύει να αποτελεί μια αρνητική ψήφο (κάτι σαν επιλογή του μικρότερου κακού για αρκετούς πολίτες), που δεν βασίζεται στην πειθώ και την πίστη στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλαγές που προϋποθέτουν συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ σε Ελλάδα και εξωτερικό και οι οποίες δεν μπορούν να ευοδωθούν χωρίς την ενεργητική συμμετοχή ευρέων κοινωνικών στρωμάτων και τη διαμόρφωση πολιτικών συμμαχιών και μετώπων.
Οκ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν τονίζει πως ο κ. Σαμαράς δεν ασκεί πολιτική, καθώς έχει αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα τους όρους της τρόικας που του βάζει τα δύο πόδια σ' ένα παπούτσι.
Μένει, ωστόσο, ν' απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα πώς χτίζεται στην πράξη η πολιτική συμμαχιών της Αριστεράς εγχωρίως και διεθνώς (βλ. μέτωπο χωρών ευρωπαϊκού Νότου) από σήμερα κιόλας, πριν ακόμη φθάσει ως πρώτο κόμμα μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητά μάταια το σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς.
Και ο μεν ηγέτης του ΠΑΣΟΚ θέτει αυτονόητα εαυτόν εκτός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς εξαιτίας της συμμετοχής του στην κυβέρνηση των Μνημονίων, που θεωρεί μονόδρομο αρνούμενος αλαζονικά να παραδεχθεί την αποτυχία του α' Μνημονίου («αν δεν υπήρχε το πρώτο Μνημόνιο, η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να διαπραγματευτεί το δεύτερο»), την ανεπάρκεια του β' Μνημονίου, αλλά και την ανάγκη επεξεργασίας ενός σχεδίου Β'.
Ομως, με το ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ και την αριστερή βάση του ΠΑΣΟΚ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να χτίσει από σήμερα σε επιμέρους ζητήματα κοινής αντίληψης ή συγγενούς προσέγγισης συγκλίνουσες πολιτικές θέσεις, ενιαιομετωπικές αντιμνημονιακές παρεμβάσεις και αντιφασιστικές συσπειρώσεις.
Μόνο έτσι θα εκλείψει η αμοιβαία δυσπιστία και προκατάληψη, ώστε να υπάρξουν ευρύτερες συμφωνίες σε προγραμματικά ζητήματα και να δημιουργηθούν έγκαιρα οι βάσεις μιας αυριανής κυβέρνησης της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου