O
κ.Χωμενίδης, τ. άμισθος πρωθυπουργικός λογογράφος του ΓΑΠ, αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ με ένα πολύ περίεργο σκεπτικό: «Η στάση της ηγεσίας της Δημοκρατικής Αριστεράς απέναντι στις εξελίξεις στην ΕΡΤ με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Ή θα έπρεπε να υποστηρίξει ευθαρσώς την απόφαση της κυβέρνησης, ως ένα επώδυνο πλην αναγκαίο μέτρο. Ή θα όφειλε να αποσύρει σήμερα κιόλας την κοινοβουλευτική της στήριξη και να επωμιστεί το βάρος της προσφυγής στις κάλπες».
——Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν το μικροαστικό σαλονάκι του ευσεβή κυρ Φώτη-Φανούρη, παρόλο που περιλαμβάνει και στελέχη που αποτελούν γενναίες και διακριτές φωνές στη Βουλή (Μαρία Ρεπούση, Μαρία Γιαννακάκη κλπ), αλλά ρωτάω:
Α. «Αναγκαίο μέτρο» το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης, γιατί;
——Η ΕΡΤ έπασχε σε τρία σημεία:
Στο μεγάλο αριθμό των υπαλλήλων της,
στον τρόπο πρόσληψής τους,
και στην κυβερνητική λογοκρισία στις ειδήσεις, για τα οποία ήταν υπεύθυνη η ΝΔΠΑΣΟΚ.
Για τα δύο πρωτα, θα μπορούσε να γίνει μια αντικειμενική μείωση του προσωπικού (περιορισμένης έκτασης) με βάση τα τυπικά προσόντα και τα έτη υπηρεσίας, ξεκινώντας από κάποιες κυρίες που προσλήφθηκαν ως φιλενάδες υπουργών.
Για το τρίτο, πέρα από τις ζητούμενες απαραίτητες νομοθετικές-θεσμικές παρεμβάσεις απαιτείται και κουλτούρα δημοκρατικού κυβερνητικού ήθους, αλλά και ισχυρή, διεκδικητική, αποτελεσματική αντιπολίτευση με κύρος,
παράμετροι που προφανώς απουσιάζουν.
——
Αν ο κ.Χωμενίδης προσπαθεί να μας πει πως έπρεπε λόγω των απαιτήσεων της τρόικας να απολυθούν τσουβαληδόν (και να αποζημιωθούν με προφανή ζημιά του Δημοσίου) πάνω από 2.000 υπάλληλοι μιας κερδοφόρας εταιρείας, που μπορούσε να ανθοφορήσει περισσότερο με ένα νέο, πιο δημοκρατικό μοντέλο λειτουργίας, ας πρότεινε την πληρωμή των 10.000 κληρικών από την Εκκλησία και από τους πιστούς, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη και όπως θα συναινούσε και η τρόικα.
Αν τον απασχολεί στα σοβαρά η αξιοκρατία, ας ζητήσει (συμβολικά, γιατί η Δικαιοσύνη είναι τυφλή) την ποινική δίωξη του πρωθυπουργού για τη βλάβη του Δημόσιου Ταμείου αλλά και του πολιτεύματος μέσω της αγοράς ψήφων και συνειδήσεων με δημόσιο χρήμα, με τους διορισμούς Μεσσήνιων στα Μουσεία.
Ας ζητούσε τη συμβολική ακύρωση της εμβληματικής πρόσληψης της θυγατέρας του μιας ημέρας Προέδρου της Βουλής.
Ξέρει όμως πως αυτή η πρόχειρη κίνηση πανικού, έκρυβε στην πίσω μεριά του μυαλού των εμπνευστών της, την ανομολόγητη επιθυμία να σιγήσει η δημόσια τηλεόραση, να φιμωθεί ο ανθρωπιστικός πολιτισμός που παρήγαγε σε πολλές εκπομπές της,
να επωφεληθούν τα ιδιωτικά σκουπιδοκάναλα,
να πέσει ένα κλίμα ανασφάλειας και ζόφου σε όλους τους εργαζόμενους,
να ενεργοποιηθούν τα μοχθηρά και διχαστικά ανακλαστικά πολλών συμπλεγματικών μελών αυτής της κοινωνίας, που η ανορθολογική και τεχνητή διαίρεσή της, βολεύει τα σχέδια των ενόχων της καταστροφής της.
Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ είναι ένα από τα λίγα πράγματα
για τα οποία το κόμμα αυτό μπορεί να καυχιέται.
Ίσως ο επακόλουθος, σε χρόνο αναξιοπρεπώς σύντομο, διορισμός του κ.Χωμενίδη στην έμμισθη θέση του μέλους του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, να εξηγεί κάποια πράγματα, αν και ο κ.Χωμενίδης δηλώνει πως δεν τον ενδιαφέρει ο μισθός.
Β. «Να επωμιστεί (η ΔΗΜΑΡ) το βάρος της προσφυγής στην κάλπη»;
Δεν γνωρίζει αριθμητική ο κ.Χωμενίδης; Απλή άθροιση των βουλευτών της ΝΔΠΑΣΟΚ θα τον προστάτευε από την «προφητεία», που άλλωστε δεν επαληθεύτηκε, αφού η ΔΗΜΑΡ έδινε πιο πολύ ηθικό και λιγότερα αριθμητικό κύρος στη συγκυβέρνηση.
—
—Ο κ.Χωμενίδης όμως συνεχίζει να παραδοξολογεί, υψώνοντας στις 21 Αυγούστου στο «protagon» «Γαλανόλευκη σημαία» εθνικής συμφιλίωσης, λησμονώντας ολότελα, μεταξύ πολλών ακόμη, πως στον τόπο αυτό κατοικούν και εκατοντάδες χιλιάδες νόμιμοι μετανάστες αλλά και λαθρομετανάστες, που έχουν κι εκείνοι δικαιώματα.
Οι άνθρωποι αυτοί, που χρησιμοποιήθηκαν σα στημένες λεμονόκουπες και τώρα σηκώνουν το μαρτυρικό σταυρό του εύκολου αποπροσανατολιστικού στόχου, του αποδιοπομπαίου τράγου των ποταπών, απουσιάζουν ολότελα από το άρθρο του:
—
—«…. Εμείς-εάν, ο μη γένοιτο, μας μοίραζαν όπλα-δεν θα πολεμούσαμε. Θα αλληλοσφαζόμασταν, σχεδόν στα τυφλά…..Ο σημερινός παθιασμένος Συριζαίος είναι ο συμφοιτητής μου, με τον οποίον έχουμε μοιραστεί αμέτρητους καφέδες κι ακόμα περισσότερες συζητήσεις και πλάκες.
Ο σημερινός Χρυσαυγίτης είναι ο φιλαράκος μου απ’ τον στρατό, ο οποίος έγινε για μένα, κατά τις εβδομάδες της βασικής μας εκπαίδευσης, το παράθυρο σε έναν κόσμο που μέχρι τότε αγνοούσα. Σε έναν κόσμο με λασποχώρια, σκυλάδικα στη μέση του κάμπου, βάναυσους γονείς και παιδιά γεννημένα -υποτίθεται- για πολύ χαμηλές πτήσεις.
Θα συγκρουστώ με τις απόψεις τους αλλά όχι με τους ίδιους.
Θα καταδείξω όσο πιο νηφάλια μπορώ το έωλο, το ανερμάτιστο, το απάνθρωπο ενίοτε που ζητωκραυγάζουν. Ακόμα όμως και αν δεν καταφέρω να τους αλλάξω μυαλά, δεν θα σκεφτώ ούτε για μια στιγμή να τους πάρω τα κεφάλια.
Πολλώ δε μάλλον δεν θα χρησιμοποιήσω τις πολιτικές μας αντιθέσεις ως άλλοθι για ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών…..Ε λοιπόν, όχι! Κι άλλα τόσα χρόνια αν ζήσω, κι άλλες τόσες -και περισσότερες ακόμα- αποχρώσες ενδείξεις αν μου δώσει η ζωή, εγώ ποτέ δεν θα δεχθώ πως οι άνθρωποι είναι λύκοι. Απλοϊκά ίσως, ρομαντικά ενδεχομένως, θα επιμένω να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πρώην παιδιά. Θα προσπαθώ να ανακαλύψω στον καθέναν το παιδί που κρύβει μέσα του. Στο πανηγύρι της μοχθηρίας αρνούμαι πλέον κατηγορηματικά να συμμετάσχω. Απ’ τον χορό των τεράτων αρνούμαι να παρασυρθώ. Στον καταιγισμό των εκατέρωθεν πυρών που ολοένα και πυκνώνει, εγώ σηκώνω λευκή σημαία.
Λάθος.
Σηκώνω την κοινή μας γαλανόλευκη σημαία».
——Τρία-τέσσερα σχόλια θα κάνω σε αυτό το άρθρο του σημαιοφόρου της ενότητας όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων,
δηλαδή του μαστροπού,
του παιδεραστή,
του μαχαιροβγάλτη,
του φοροληστή,
του στυγνού εργοδότη,
του δουλέμπορου, τ
ου χαφιέ, του αγύρτη,
του απατεώνα,
του βασανιστή,
του φασίστα με τα θύματά τους,
κάτω από το γαλανόλευκο σταυρό, άρθρο που η μόνη αξία που έχει είναι το υπερτιμημένο όνομα του συγγραφέα του.
- Με έντεχνο τρόπο οι Νεοναζί μαχαιροβγάλτες παραλληλίζονται με τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ.
- Και εμείς πήγαμε στο στρατό, κι εμείς συναντήσαμε εκεί το ρουφιάνο, καψονάρχη, γλυψιματία, τον εγγονό του ταγματασφαλίτη και του μαυραγορίτη, τον ηλίθιο, αγράμματο και μοχθηρό εκπρόσωπο του ακροδεξιού υπόκοσμου, αλλά μας προκάλεσε αηδία, δεν τον κάναμε φίλο ή έστω «φιλαράκο».
- Δεν νομίζω πως οι δημοκρατικοί πολίτες έχουν προσωπικούς λογαριασμούς με τους Νεοναζί, γυναικοδουλειές, περιουσιακά, επαγγελματικά και τα τοιαύτα, όπως υπονοεί ο κ.Χωμενίδης. Προς το παρόν οι θρασύδειλοι αυτοί έχουν ανοίξει λογαριασμό με τους δυστυχέστερους των δυστυχών, κυρίως με τους μετανάστες (αν είχαν την εξουσία θα ακολουθούσαν πολλές ακόμη κατηγορίες, πιθανότατα και οι γλυκανάλατοι και νερόβραστοι συγγραφείς), γιατί αν απειλούσαν άμεσα με ξυλοδαρμό ή μαχαίρωμα τον κ.Χωμενίδη ή τα παιδιά του, ο τελευταίος δεν θα έγραφε τις υποκριτικές σπαραξικάρδιες, τάχα «συμφιλιωτικές», με ξένα κόλλυβα, ανοησίες του, παριστάνοντας μια νέα μαζοχιστική Αντιγόνη, που τάχα απαντάει στους Κρέοντες του Σύριζα, πως αυτή γεννήθηκε για να αγαπάει τον Κέρβερο, τη Μέδουσα και τη Λερναία Ύδρα.
- Οι Νεοναζί έχουν καταλάβει στο παρελθόν την εξουσία και εδώ και αλλού. Οι φούρνοι του Νταχάου, τα πειράματα του Μένγκελε, οι δραστηριότητες του Στράιχερ, τα ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων και του Δίστομου, τα πεινασμένα παιδιά της Κατοχής, οι εκτελέσεις στην Καισαριανή, τα κολαστήρια της Μακρονήσου και της Γυάρου, το Πολυτεχνείο, το πραξικόπημα στην Κύπρο, δεν ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του «love story» του κ.Χωμενίδη. Ας κατατάξουμε τον κύριο αυτό μέσα στις συνειδήσεις μας εκεί που του αξίζει, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος διανοούμενος είναι που συμπεριφέρεται έτσι. Εκπροσωπεί έναν ολόκληρο κόσμο «πνευματικών ανθρώπων», που στις δύσκολες αλλά και στις εύκολες στιγμές δεν μπορούν να κρύψουν το χαρακτήρα τους, που αλλάζουν παράταξη το ίδιο εύκολα που αλλάζουν σώβρακα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μου ήλθαν στο νου, οι κάπου σαράντα ζωγράφοι που έτρεχαν να πάρουν μέρος στην έκθεση που οργάνωνε η (μαθήτρια λέει του Κούντερα!) Μιμή Παπανδρέου στη Φλώρινα και κάμποσοι ακόμα που χειροκροτούσαν τις διαλέξεις της για «το γράμμα του σήματος και το σήμα του γράμματος» της πατμιακής Αποκάλυψης. Αυτά, για να μη θυμηθώ τους Ακαδημαϊκούς που χειροκροτούσαν τις ασύντακτες, υστερικές ελληνικούρες του μισότρελου παλιού αφεντικού του Μιχαλολιάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου