Καλημέρα Γιάννη,
Σου στέλνω αυτό το μήνυμα με αφορμή το σχόλιο σου στο fb
σχετικά με το δυτικό “πολιτισμένο” κόσμο και τους ”απολίτιστους”.
Δεν θέλω να σε ζαλίσω, απλά ένιωσα την ανάγκη να σου πω κάτι από την δική μου εμπειρία με πολιτισμένους και απολίτιστους.
Είχα την τύχη να ζήσω, ή καλύτερα να μεγαλώσω σε χώρες της Μέσης Ανατολής.
Πιο συγκεκριμένα στη Σαουδική Αραβία όπου βρεθήκαμε με την οικογένεια μου όταν ήμουν τριών χρονών και στη Συρία απ’ όπου έφυγα στα δεκατρία αλλά συνέχιζα να επισκέπτομαι μέχρι τα δεκαπέντε μου κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.
Όσο ζούσαμε στη Δαμασκό, οι εκδρομές μας τις Παρασκευές ή τις Κυριακές που δεν είχαμε σχολείο, ήταν κυρίως εσωτερικές ή στο Λίβανο απ΄ όπου το σπίτι μας απείχε δεκαπέντε λεπτά.
Στις χειμερινές διακοπές ή στις διακοπές του Πάσχα τραβούσαμε προς Ιορδανία μεριά.
Εδώ πρέπει να σου πω πως ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων, από τον περήφανο Σαουδάραβα μέχρι τον πιο φτωχό και ταλαιπωρημένο Σύριο, είναι ότι θα σου ανοίξει την πόρτα του και θα θεωρήσει προσβολή να μην καθίσεις στο τραπέζι του.
Από τα δεκατρία μου λοιπόν, μέχρι και τα είκοσι που αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα, έζησα σε άλλες δύο “πολιτισμένες” χώρες αυτή τη φορά, στην Ελβετία και στο Βέλγιο.
Εκεί λοιπόν γνώρισα καινούρια πράγματα για μένα που μέχρι τώρα ζούσα με τους “απολίτιστους”, την αδιαφορία, τον ρατσισμό και την τσιγκουνιά
– τόσο στη τσέπη όσο και στη ψυχή.
Έχεις ακούσει γονιό να ζητάει από τα παιδιά του να πληρώσουν για να φάνε μαζί στο περίφημο “Réveillon” που θα γινόταν στο σπίτι τους;
Το άκουσα στο πολιτισμένο Βέλγιο.
Που να μάθουν ότι εσύ μοιράζεις αυτά που βγάζεις απ΄το μπαξέ σου,
ζουρλομανδύα θα σου βάλουν.
Μια ακόμα σύγκριση που δεν μπορώ να μη κάνω όταν επισκέπτομαι μια πολιτισμένη χώρα, κάτι που είναι χαραγμένο στις αισθήσεις μου από παιδί, είναι η μυρωδιά του αέρα μόλις φτάνεις στη πόρτα του αεροπλάνου για να κατέβεις.
Στην “απολίτιστη” είναι σαν να έρχεται να σε καλωσορίσει απ΄τη σκάλα,
μπαίνει μέσα σου για να σε κάνει ένα με τον ουρανό και με το χώμα της.
Και ΄συ παίρνεις βαθιές ανάσες για να τη χορτάσεις.
Στην “πολιτισμένη” πάλι, μια ατμόσφαιρα άοσμη, αδιάφορη όπως και οι περισσότεροι “πολιτισμένοι” κάτοικοι της. Άγευστη όπως τα πλαστικά φαγητά τους.
Και στο τέλος ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί περισσότερο Γιάννη;
Όταν ζούσα ακόμα στο εξωτερικό και ερχόμουν για διακοπές στην Ελλάδα, άνοιγε η πόρτα του αεροπλάνου και ο αέρας με καλωσόριζε, τώρα πια όχι.
Γίναμε πολιτισμένοι.
Καλή σου μέρα, να είσαι πάντα καλά.
Ν.Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου