Μαρία Μητσοπούλου
Όταν στην ατζέντα ...Μπένι... η συνταγματική αναθεώρηση
Θα μπορούσε να είναι αντικείμενο στοιχήματος:
πόσο χρόνο ζωής έχει η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που προέκυψε μετά την αποχώρηση Κουβέλη από την τρικομματική – άνευ εκλογών βεβαίως βεβαίως: δυο μήνες, τρεις μήνες, ένα χρόνο, τρία χρόνια, μια... επταετία;
Δεν ξέρουμε, πώς το βλέπουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, αλλά στον κοινό νου αυτό που μπορεί να κρατήσει αυτή την κυβέρνηση όρθια είναι ο ... βούρδουλας, ο οποίος, μετά τον ανασχηματισμό, παραμένει στα χέρια του Νίκου Δένδια, ως... επιβράβευση των λαμπρών επιδόσεών του, υποθέτουμε.
Ή μήπως εκτός από την αναβάθμιση του αυταρχισμού και της καταστολής, υπάρχει και κάποιος ακόμη «άσσος» στο μανίκι τους;
Διαβάζοντας την ενδιαφέρουσα ανάλυση του προέδρου της Public Issue Γιάννη Μαυρή για την εξέλιξη του πολιτικού συστήματος από την αρχή της κρίσης έως σήμερα και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, θα σταθεί κανείς στην εξής παρατήρηση με την οποία κλείνει το κείμενό του:
«Στα σχετικά «manuals» των διεθνών οργανισμών, το επόμενο στάδιο αυτού του σχεδίου περιλαμβάνει την προσπάθεια θεσμικής κατοχύρωσης των αλλαγών, αυτό που η Ναόμι Κλάιν έχει αποκαλέσει «μόνωση των μεταρρυθμίσεων». Η συνταγματική αναθεώρηση, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, ακόμη και οι σκέψεις για διεύρυνση του εκλογικού σώματος (κυριολεκτικά αλλαγή), με την καθιέρωση της ψήφου των ομογενών θα είναι στην ημερήσια διάταξη του πολιτικού και εκλογικού ανταγωνισμού. Αυτοί οι πολιτικοί μετασχηματισμοί καταλήγουν στην περαιτέρω παράκαμψη της αντιπροσώπευσης και στην ενίσχυση του ρόλου των Μέσων Ενημέρωσης και της προπαγάνδας. Οδηγούν στη θεσμική υποβάθμιση της εκλογικής διαδικασίας και την έξοδο από το εκλογικό σώμα μιας σημαντικής μερίδας πολιτών. Ο κίνδυνος είναι ορατός».
Εμείς, απλώς θα αναφερθούμε σε ορισμένες... «συμπτώσεις»
Περίπου δυο βδομάδες πριν ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου (να μην ξεχνιόμαστε) Ευάγγελος Βενιζέλος, δεθεί με τους πλέον ισχυρούς δεσμούς με την κυβέρνηση Σαμαρά (από εκεί που «απειλούσε» ότι θα ακολουθήσει τον Κουβέλη στην έξοδο), ο τελευταίος (ο πρωθυπουργός), από το Ναύπλιο, στο πλαίσιο του προσυνεδρίου της ΝΔ (16.6.2013) αναφερόταν στις προτάσεις του κόμματός του για τη «Συνταγματική Μεταρρύθμιση».
Ενδεικτικά σημείωνε:
«Ανοίγουμε τη συζήτηση για πολλά:
* Όπως για το αν θα εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απευθείας από το λαό και στην περίπτωση αυτή, τι εξουσίες θα έχει. Γιατί δεν μπορεί να εκλέγεται με λαϊκή ψήφο από τη μια και να μην έχει καθόλου εξουσίες από την άλλη.
* Όπως το ποιες μπορεί να είναι οι «δικλείδες ασφαλείας», ώστε να μην γίνονται έκτακτες εκλογές κάθε τόσο.
* Όπως το αν θα υπάρξει πρόσθετο Νομοθετικό Σώμα, η Γερουσία για παράδειγμα, και με ποιες αρμοδιότητες.
* Και το πώς θα διασφαλιστεί ότι οι λεγόμενες «Ανεξάρτητες αρχές» που υπάρχουν πια παντού δεν θα είναι και ανεξέλεγκτες. Για να παράγουν πραγματικό έργο»…
Πρότεινε επίσης «ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, για να περιφρουρηθεί η διάκριση των δύο εξουσιών» και «για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του βουλευτή» ως νομοθέτη. Έβαζε το ζήτημα αν «θα έχουμε ή όχι έναν μόνιμο εκλογικό νόμο που να έχει θεσπιστεί στο Σύνταγμα».
Στην συνταγματική ατζέντα ενέταξε την αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα πανεπιστήμια, με στόχο την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ,
αλλά και του «περιβαλλοντικού» άρθρου 24,
την φαστ τρακ εκδίκαση μεγάλων δημοσίων συμβάσεων από το ΣτΕ με την ίδρυση νέου Ειδικού Τμήματος («αν θέλουμε ανάπτυξη κι επενδύσεις», όπως είπε), προβλέψεις για την οικονομική διαφάνεια των κομμάτων και των βουλευτών, για την παραγραφή αδικημάτων των υπουργών και την άρση ασυλίας (μόνο για «αυστηρές υποθέσεις»).
Τον περασμένο Φεβρουάριο, μιλώντας σε διημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, ο Βενιζέλος παρουσίαζε κάποιες σκέψεις κυρίως και λιγότερο σχηματοποιημένες προτάσεις για τη σύνδεση του Συντάγματος με την κρίση.
Σημείωνε τότε πως
«πλέον το Σύνταγμα, κάθε Σύνταγμα δυτικής ευρωπαϊκής χώρας,
δεν ρυθμίζει μόνο τον τρόπο συγκρότησης και άσκησης της κρατικής εξουσίας, όπως διδάσκουμε, αλλά γενικότερα τις σχέσεις κράτους–κοινωνίας και οικονομίας.
Και βεβαίως τη σχέση κάθε κράτους, άρα και της Ελλάδας, με τους διεθνείς θεσμούς, με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τη σχέση με τους θεσμικούς μας εταίρους, οι οποίοι είναι πιστωτές, αλλά ταυτόχρονα και ελεγκτές
(η σχέση φίλου και εχθρού στις περιπτώσεις αυτές είναι μια σχέση που εναλλάσσεται με ιλιγγιώδη ρυθμό)».
«Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για την αναθεώρηση του Συντάγματος» πρόσθετε «πρέπει να μιλήσουμε ευθέως για τη σχέση Συντάγματος και κρίσης και πιο συγκεκριμένα για το Σύνταγμα της κρίσης και για την κρίση του Συντάγματος.
Γιατί οι δύο όψεις του φαινομένου είναι αυτές».
Με άλλα λόγια η συνταγματοποίηση των μνημονίων και του αποικιοκρατικού δικαίου που τα συνοδεύει (κάτι για το οποίο έχει σημάνει συναγερμό και η αξιωματική αντιπολίτευση), είναι το επόμενο βήμα.
Τα μνημόνια θα είναι νόμιμα και οι εκλογές δεν θα παίζουν κανένα ρόλο, όπως πρόσφατα παρατήρησε ο Τσόμσκι, εφόσον όπως είπε η πολιτική των κρατών μελών της ΕΕ καθορίζεται πια από τα ελλείματα.
Όμως, η Συνταγματική Αναθεώρηση είναι μια μακρόσυρτη διαδικασία (εκτός κι αν γίνει και αυτή φαστ τρακ), κι έτσι, ακόμη κι αν είναι στους βασικούς σχεδιασμούς των Σαμαρά και Βενιζέλου, δε σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί τους αυτοί θα ευοδωθούν, με δεδομένο ότι η κατάρρευση, αυτή τη στιγμή μοιάζει σχεδόν βέβαιη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου