3 Δεκέμβρη 2004,πρωί:χτυπάει το τηλέφωνο.
"Καλημέρα. Σας καλούμε από τη Δ/βάθμια Δ/νση Ηρακλείου Κρήτης.Τη Δευτέρα το πρωί πρέπει να παρουσιαστείτε στα γραφεία μας,θα δουλέψετε ως αναπληρώτρια".
"Τη Δευτέρα;;Μα σήμερα είναι Παρασκευή!Δεν μπορώ να καθυστερήσω λίγες μέρες;
Είναι μια σειρά από πράγματα που πρέπει να κανονίσω".
"Δυστυχώς,όχι.Αν δεν παρουσιαστείτε ,θα περάσουμε στον επόμενο".
Μέσα σε 3 μέρες έπρεπε να ξενοικιάσω το σπίτι,να διώξω τα πράγματα,να αποχαιρετήσω τους μαθητές μου-δούλευα ως ωρομίσθια-και τους φίλους μου και να μετακομίσω σε άλλη πόλη. Και το έκανα.Για να μην περάσουν στον επόμενο...
Εκεί γνώρισα μια συνάδελφο.Από την Κέρκυρα.Με δυο παιδιά,3 και 5 χρόνων.Είχε έρθει πριν ένα μήνα,ωρομίσθια,12 ώρες.Με το ένα παιδί,το άλλο στην Κέρκυρα,με τον πατέρα του."Πώς και το αποφάσισες;",την ρώτησα. "Και τι ήθελες να κάνω;"μου είπε."Αγοράζω μόρια..Μπας και διοριστώ κάποια στιγμή...".
Μέτα χαθήκαμε. Δεν έμαθα ποτέ αν διορίστηκε...
2006
:οι δάσκαλοι είναι 6 εβδομάδες σε απεργία.Είμαι στη διαδήλωση με συνάδελφο από Θεσσαλονίκη.Συντηρούσε δυο σπίτια,ένα στο Ηράκλειο κι ένα στην πόλη της.
"Κοίτα!Σκιστηκε και το κωλοπάπουτσο σήμερα",μου λέει,"και δεν έχω δεύτερα και φυσικά ούτε μπορώ να αγοράσω άλλα..Εγώ μια φορά ,απεργοσπάστρια δε γίνομαι..."
Φθινόπωρο 2011.
Στην τάξη,α δημοτικού,στην Αθήνα πια:
Λέω στους μαθητές να αγοράσουν έναν φάκελο,για να βάζουν μέσα το υλικό που τους δίνω.Πετάγεται πάνω ο Αντρέας. Είναι μια σταλιά,με κάτι ολοστρόγγυλα γυαλιά μυωπίας.
"Εσείς οι δσκάλες όλο μας λέτε να αγοράζουμε φάκελους και τετράδια και μαρκαδόρους και εκείνο το άλλο που ντύνουμε τα βιβλία αλλά εμένα ο μπαμπάς μου φωνάζει γιατί πού να τα βρει τα λεφτά που έρχονται οι Δεες κι αυτος δεν έχει να πληρώσει;;;"
Το είπε όλο με μια ανάσα.
Πάγωσα.
Πιο τρομοκρατημένο παιδί δεν είχα ξαναδεί μπροστά μου..
Είναι 6 χρονών ,ρε ξεφτίλες,κι αντί το μόνο του άγχος να είναι σε ποιά αλάνα θα παίξει το απόγευμα,το έχετε κάνει να αγχώνεται για το πώς θα πληρώσει ο μπαμπάς του τις Δεες....
Δεκέμβρης 2011:
4 μήνες χωρίς βιβλία.Για πρώτη φορά μετά το Β Παγκόσμιο,τα σχολεία λειτουργούν χωρίς βιβλία. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έρχονται. Το ανακοινώνω στη γ' δημοτικού.
Τα παιδιά πετάγονται πάνω και ζητωκραυγάζουν.
Τέτοια χαρά μόνο όταν τους ανακοινώνουμε εκδρομή τα έχω δει να κάνουν.
Και τώρα.
Επειδή μετά από 4 μήνες,ήρθαν τα βιβλία....
6 Δεκέμβρη 2012:
Με πρωτοβουλία του 15μελούς στο Λύκειο που δουλεύω,οι μαθητές έχουν ετοιμάσει εκδήλωση στη μνήμη του Αλέξανδρου και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη.
Η Κατερίνα βγαίνει να διαβάσει ένα κειμενάκι που έχουν γράψει. Φοράει μια μπλούζα του Τσε.Στα μισά,η φωνή της κομπιάζει.Συγκινείται και σταματά.
Συνεχίζει η πρόεδρος του 15μελούς.
Το κείμενο τελειώνει με τη φράση:
"Ο Αλέξανδρος είμαστε εμείς.."Η εκδήλωση κλείνει με το "δεν παν να μας χτυπαν",του Άσιμου. Το τραγουδάνε οι μαθητές. "Δεν παν να μας χαλάν τα πιο ομορφα μας χρόνια..."Μετά την εκδήλωση,αρκετοί μαθητές κατεβαίνουν στη διαδήλωση.
Το επόμενο πρωι ,μαθαίνω ότι δυο από αυτούς,οι μαθητές μου,οι δικοί μου μαθητές,συνελλήφθησαν. Πέρασαν τη νύχτα στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ...
10 Μαίου 2013:
Ακούω στο ραδιόφωνο ότι επιστρατεύομαι.
Πριν καν πάω στη γενική συνέλευση για να αποφασίσω ότι θα απεργήσω.
Προληπτικά.
Μα τι φοβούνται τόσο;;
Τον Αντρέα φοβούνται και τον πατέρα του,που δεν έχει να πληρώσει τις Δεες.
Την αναπληρώτρια με το σκισμένο παπούτσι,που όμως δε θα γίνει απεργοσπάστρια.
Την Κατερίνα με την μπλούζα του Τσε που συγκινείται όταν διαβάζει για τον Αλέξανδρο. Τους μαθητές που τραγουδάνε για τα "ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων"...
Τους άλλους δυο που πέρασαν τη νύχτα στα κρτατήτηρια της ΓΑΔΑ...
Κι εμείς,για όλους τους παραπάνω, με όλους τους παραπάνω,αυτόν τον αγώνα θα τον πάμε ως το τέλος. Ο φόβος είναι τώρα στο δικό τους στρατόπεδο...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου