*Περί "οχλοκρατίας" και άλλων ζιζανίων

Ο  Νίκος Σκοπλάκης παίρνει αφορμή απ'τον Τατσόπουλο.

Ίδια αντίδραση όμως έχουμε δεί από πάμπολλους "καλλιτέχνες",δημοσιογραφούντες ή σελέμπριτις.

Το μίσος και η απέχθειά τους για την κριτική που γίνεται μέσω ίντερνετ ειναι τεράστια.

Εχουν μάθει στην προστασία των μέσων που τους κολακεύουν και τους κακοφαίνεται η ελευθερία του ίντερνετ.Ενδεικτικά θυμάμαι τώρα τον Κανάκη που παρεμπιπτόντως τον ευχαριστούμε πολύ που παρόλο που βρίσκει το ίντερνετ...κακό δε θέλει....να απαγορευτεί.

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2013/04/blog-post_18.html

 Nikos Skoplakis

Η υπεροψία της σύγχρονης πολιτιστικής βιομηχανίας (ή βιοτεχνίας), κινούμενη από τα συμφέροντα του ελιτίστικου ρόλου που καταστέλλει κάθε δημοκρατική πρωτοβουλία και κριτική, κραδαίνει

χαρακτηρισμούς, οι οποίοι είναι απολύτως ενδεικτικοί των βαθύτερων αξιακών και ιδεολογικών αναφορών της. Η αλαζονική ανεμελιά της ημιμόρφωσης ή και κάτι παραπάνω;

Ο κακόφημος όρος "οχλοκρατία" έχει άρρηκτα συνδεθεί

με την θεωρησιακή μεταφυσική του αντιδιαφωτισμού, 

με την πρωσική και αψβουργική θεωρία για το κράτος, 

με την γαλλική ακροδεξιά του ύστερου 19ου και πρώιμου 20ου αι., 

με τον ναζισμό 

και με την πολιτική προπαγάνδα κύκλων της ελληνικής ακροδεξιάς στις δεκαετίες του '20 και του '30.

Ως "Pöbelherrschaft" (οχλοκρατία), ο γερμανικός απολυταρχισμός δυσφήμισε και ποινικοποίησε κάθε απόπειρα πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού εκδημοκρατισμού από το 1800 και μετά. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '30, ο Γερμανός βιομήχανος, χρηματοδότης και υποστηρικτής του Χίτλερ, Emil Kirdorf, συστηματοποίησε την χρήση της για να απαξιώσει την δημοκρατία και να προβάλλει την άνοδο του NSDAP στην εξουσία ως την μοναδική δυνατότητα για την διατήρηση της "τάξης". Ευρύτατη χρήση του όρου γίνεται σε πολλά ναζιστικά κείμενα από το 1934 και μετά σε αντιπαράθεση με τις δυτικές δημοκρατίες.

Η γαλλική αντιδιαφωτιστική ακροδεξιά έφριττε με κάθε πρωτοβουλία του δημοκρατικά συναθροισμένου λαού, αποκαλώντας την πολιτοφροσύνη "règne de la populace" (οχλοκρατία). 

Θεωρητικοί της, όπως οι Maurras, Albert de Mun και Le Play, επεδίωκαν την κορπορατιστική καθυπόταξη των καταπιεζόμενων τάξεων από μια αυτοδιορισμένη ελίτ, που θα "εκπαίδευε" και θα "νουθετούσε" την επικίνδυνη "οχλοκρατία". 

Αργότερα, αυτό το ιδεολογικό μάγμα στερεοποιήθηκε στις πρακτικές του πολύμορφου μεσοπολεμικού γαλλικού φασισμού και του καθεστώτος του Βισύ.

Αν ο κύριος Τατσόπουλος αγνοεί την προέλευση και την φόρτιση του όρου οχλοκρατία, 

κάποιοι άλλοι αλλού λαλίστατοι και διδακτικοί, οφείλουν να τον ενημερώσουν. 

Αν πάλι, δεν την αγνοεί, οφείλουν να του ασκήσουν κριτική: 

Οι πολιτικά ανερχόμενοι που εισάγουν όρους ξένους προς την Αριστερά, αλλά και τον ίδιο τον διαφωτισμό, μπορεί να αρέσκονται να αυτοπανηγυρίζονται ως ελίτ, αλλά δεν μας υποχρεώνουν να σιωπούμε, να προσπερνάμε και να ενσωματώνουμε. 

Το αντίθετο μάλιστα: 

Μας υποχρεώνουν να υπενθυμίζουμε κριτικά ότι η ελιτίστικη αίγλη των διατυπώσεων στις οποίες επιμένουν επιδεικτικά δεν έχει σχέση με κανένα δημοκρατικό περιεχόμενο στην σύγχρονη εποχή.