“τι (ακραία) μπρόκολα τι λάχανα”
Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά ποιος το λέει. Έτσι, σχεδόν όλη η “μπλογκόσφαιρα” λιθοβόλησε τον Γιάννη Πλούταρχου όχι μόνο για το τι είπε στο περιοδικό «People» αλλά και γιατί ο ίδιος είναι αυτό που είναι και γιατί έχει ακολουθήσει μια συγκεκριμένη και άκρα εμπορευματοποιημένη καλλιτεχνική ή μάλλον επαγγελματική διαδρομή. Εσύ που τραγούδαγες τα βράδια στα σκυλάδικα δεν έχεις δικαίωμα να ομιλείς, του υπενθυμίζουν πολλοί.
Όμως κανείς δεν χρειάζεται πιστοποιητικό προτέρου εντίμου πολιτικού βίου ή προϋπηρεσίας πολιτικής δράσης ώστε να έχει γνώμη. Και ο Πλούταρχος έχει δικαίωμα στη γνώμη όπως ο καθένας. Η εξαρχής εκμηδένισή του θυμίζει ό,τι ακούνε συχνά οι γυναίκες που οδηγούν: «τράβα, κυρά μου, σπίτι σου να πλύνεις κανά πιάτο».
Ακόμα λαθεμένη είναι και η ελιτίστικη αντίληψη ότι όλα αυτά αφορούν μόνο μια αμόρφωτη πλέμπα που ακούει σκυλοτράγουδα και ότι όσοι ακούμε από Μπετόβεν μέχρι Radiohead δεν αξίζει να χάνουμε το χρόνο μας με τις “καθυστερημένες μάζες” που αγόραζαν τους δίσκους τους ή συχνάζουν στα σκυλάδικα.
Ο Πλούταρχος διαπιστώνει (ή καλύτερα αναπαράγει) κάποιες αλήθειες που πρέπει να είναι κανείς εξωγήινος ή μνημονιακά πυροβολημένος για να μην τις βλέπει, π.χ. ότι ζούμε σε μια «καπιταλιστική χούντα».
Ταυτόχρονα καταπίνει αμάσητη τη θεωρία περί δύο άκρων, όχι όμως για να την κατακρίνει αλλά τάχα για να την προσαρμόσει επί το… αντισυστημικότερον.
Δεν τα φοβάμαι τα άκρα, λέει, οι όροι «άκρα δεξιά» και «άκρα αριστερά» είναι «σλογκανάκια που χρησιμοποιούν κάποιοι για να εκφοβίσουν τον κόσμο» και ο Πλούταρχος δηλώνει ότι «τα ακούει βερεσέ».
Ουσιαστικά ο Πλούταρχος υιοθετεί αντίστροφα την κυρίαρχη καθημερινή προπαγάνδα του μνημονιακού στρατοπέδου περί “ακροκινούμενων ομάδων” και “δημοκρατικού τόξου” για να ταχθεί υπέρ του πρώτου.
Με άλλα λόγια, τι και αν σχηματίσει κυβέρνηση η Χρυσή Αυγή; (Γιατί το ενδεχόμενο κυβέρνησης της «άκρας αριστεράς» μάλλον είναι χλωμό.)
Όχι πάρ᾽ τον έναν (ακραίο), χτύπα τον άλλο, αλλά δώστε στα άκρα μια ευκαιρία!Το αστικό δόγμα «τι Χίτλερ, τι Στάλιν» εδώ εκλαϊκεύεται και, ουσιαστικά νομιμοποιεί (όχι απλώς ερμηνεύει) την ψήφο στη Χρυσή Αυγή.
Και αν κανείς ψηφίσει άκρα αριστερά, τι έγινε; Μαγκιά του λέει ο Πλούταρχος. Το ότι στο πλαίσιο της Χρυσής Αυγής δρουν παρακρατικά “τάγματα εφόδου” που πραγματοποιούν δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και αντιφρονούντων και ότι τα μέλη της έχουν σαν πρότυπο το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ προφανώς από το ένα αυτί μπαίνουν και από την άλλη βγαίνουν.
“Στα λόγια μας έρχεται ο Πλούταρχος” πανηγυρίζει το χουντοφασιστικό παράρτημα της Χ.Α του Στόχου για τη νέα “λαμπερή μεταγγραφή” στο πάνθεον των φιλο-ΧΑ “καλλιτεχνών” μετά τον Γαϊτάνο, τον Σφακιανάκη και τον Γονίδη.
Αντιδραστικές απόψεις σαν κι αυτές του Πλούταρχου μπορούμε να ακούσουμε από ηλικιωμένους συγγενείς μας, από οικογένειες που τις έχει γονατίσει η ανεργία, από μαγαζάτορες που έχουν καταστραφεί, ακόμα και από νέους ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά ή εργάζονται με εξευτελιστικούς όρους.
Είναι αυτονόητο ότι ο γνωστός τραγουδιστής είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και κλωσάει το αυγό του φιδιού….όμως το να τον φτύσουμε και να τον χαρακτηρίσουμε ναζί είναι εύκολο.
Οι απόψεις του είναι αυτές του βλάκα που θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο: ”Μετά λύπης μου στα 3 χρόνια διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο. Είναι ένα έξυπνο ψέμα στημένο που καλύπτει με τρόπο αριστοτεχνικό τη διαφθορά των πολιτικών”.
Ατάκες οι οποίες ακούγονται σε διάφορες παραλλαγές όχι μόνο από τους χρυσαυγίτες που έχουν πλημμυρίσει στα κανάλια, αλλά και από τη “λαϊκή Δεξιά” μέχρι τις δυνάμεις της “πατριωτικής αριστεράς”.
Μέχρι σήμερα η μόνη “πολιτική” παρέμβαση του Πλούταρχου ήταν για να κατακεραυνώσει…. την ξενόφερτη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, την οποία ο ίδιος ως “πιστός” χριστιανός ορθόδοξος δεν γιορτάζει και περιμένει την ημέρα του “ορθόδοξου αγίου των ερωτευμένων” Αγίου Υάκινθου για να πάρει λουλούδια στη γυναίκα του.
Το κακό είναι ότι ο πολιτικά πρωτόγονος Πλούταρχος και κάθε Πλούταρχος αισθάνεται ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, μιλά υποτίθεται από τη σκοπιά των καταπιεσμένων Ελλήνων.
Όπως γράφτηκε : «δηλώσεις από ανθρώπους σαν τον Πλούταρχο είναι ΠΟΛΥ πιο επικίνδυνες από αυτές δεδηλωμένων φασιστών, γιατί στα μάτια του κόσμου είναι από “κανονικοί” έως και είδωλα…»
Το δύσκολο είναι να παραδεχτούμε ότι οι απόψεις αυτές, οι οποίες έχουν διαποτίσει τη βάση της κοινωνίας φανερώνουν την αδυναμία της αριστεράς μεταξύ άλλων και των κοινωνικών κινημάτων να φωτίσουν τις αιτίες, να εμπνεύσουν, να ενώσουν τον πλατύ λαό όχι απλώς στη βάση της αγανάκτησης αλλά των ταξικών αδιάλλακτων αγώνων.
. Μπορεί να μην κουνιέται φύλλο, αλλά το ξέσπασμα του Πλούταρχου, όπως και πολλών άλλων που μέχρι χθες τους θεωρούσαμε απολίτικους, φανερώνει ότι στην κοινωνία συσσωρεύεται εκρηκτική πρώτη ύλη, ότι η εποχή μας μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις….ευχάριστες και δυσάρεστες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου