Γιάννης Λειβαδάς: Σημείωμα στο πόδι

--------------------------------------------------------

Η Άννα Δαμιανίδη έγραψε ανάμεσα στα άλλα στο ρεπορτάζ της:

«Οτι δεν αντέχει τους μετανάστες στην Κυψέλη, τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται να βγει από το σπίτι της»

Τί απ'αυτά ήταν ανακριβές;

Τί απ'αυτά ΔΕΝ είπε η Δημουλά;

Γιατί έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία αποκατάστασής της που κάνει το άσπρο μαύρο.

Nα πώ τη γνώμη μου.

Η γνώμη μου λοιπόν είναι πως η Δημουλά δεν είναι ρατσίστρια.

Η Δημουλά ΜΙΛΗΣΕ με σπέρματα ρατσισμού όμως σε μια εποχή που η ακροδεξιά βία θεριεύει

και ο λόγος που θα περίμενες από έναν πνευματικό άνθρωπο,

μιαν "ακαδημαικό" 

θα ήταν αυτός να ειναι υπερβατικός,ενωτικός,σίγουρα πολύ πιο προσεκτικτός λόγω της ποιότητας-υποτίθεται-του προσώπου που τον εκστομίζει ,

και σίγουρα όχι ο λόγος μιας γριούλας της γειτονιάς.

Ολοι όσοι παρευρέθηκαν στην επίμαχη εκδήλωση εστιάζουν στον ΦΟΒΟ

που ήταν η κυρίαρχη αίσθηση που έβγαινε απ τον λόγο της Δημουλά.

Αυτά γιατί βαρέθηκα να με θεωρούνε πρόβατο.

ΚΙΡΚΗ

----------------------------

http://livadaspoetry.blogspot.fr/2013/05/blog-post.html

Του Γιάννη Λειβαδά

Η ανάγνωση, αυτή που απουσιάζει, λόγω της απενεργοποίησης των κινητήρων της εποπτείας, 

έχει αποκαλύψει όλο το διανοητικό λίπος των έργων της κυρίας Δημουλά, 

αρχής γινομένης από τα πρώτα της κιόλας δημοσιευμένα ποιήματα. 

Σήμερα, οι στριγγλιές της σχετικά με τους περιπλανώμενους νηστικούς και τους μετανάστες των Αθηνών, δεν θα έπρεπε, βάση της αποκεκαλυμμένης πραγμάτωσης του συγκεκριμένου έντυπου λόγου της, να δημιουργήσει τόσες αντιδράσεις. 

Εδώ και χρόνια αυτό που καταγράφει είναι τα ψυχοδραματικά της υπολείμματα

 που στριμώχνονται στις ρυτιδώσεις της άκαρπης καθημερινότητας της οποίας είναι μάρτυς. 

__________

Σημ. και πλέον, ώρες μετά, αφότου δημοσιοποίησε και την εν λόγω απαντητική της δήλωση, διατρανώνει ακόμη περισσότερο, δυστυχώς, εκείνη την αυστηρά περιφραστική και υποβαθμιστική ιδιότητα των λόγων της, οι οποίοι κινούνται από το άκρο της λυπηρής, σχεδόν συμπαθητικής, απολογίας προς πάσα κατεύθυνση (;), έως τον αποστειρωμένο καθησυχασμό, 

εμπερίεχοντας επιπλέον και στοιχεία ηθικής, εκτός λογοτεχνικού πεδίου, 

βεβαίως... αποκατάστασης, ωσάν να ομιλεί η καλή τους η γιαγιά

 και όχι η Δημουλά "ποιήτρια" η οποία δεν διαθέτει λόγο εκ της ποιήσεως να καταθέσει. 

Εκ της ποιήσεως που θα μπορούσε να διατρανώσει εάν μιλούσε την γλώσσα της ποίησης. 

Την γλώσσα της ποίησης που είναι, μεταξύ άλλων, η κοινωνική γλώσσα του ποιητή. 

Όμως: 

ειδικές εξηγήσεις επί του προφανούς που για κάποιον λόγο παράπεσε.

 Επανάληψη, εντός και εκτός λογοτεχνίας, τύπου Ελύτη, προτύπου Σεφέρη.

Η σιωπή θα ήταν μακράν πιο αποδεκτή.

Την κα. Δημουλά δεν την θεωρώ ρατσίστρια, 

την θεωρώ κενή αντίληψης, 

μέρος και μερτικό της ηθικής και αισθητικής Κρίσης που ταλανίζει τη χώρα.