Κάθε Ακαδημία έχει τη Δημουλά που της αξίζει-Του Στέλιου Κούλογλου

ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Αν ασχολείσαι με τα τόσο μικρά, πώς μπορείς να ασχοληθείς, ως ποιήτρια, με τα μεγάλα; 

Στην αρχή σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έγιναν έτσι τα πράγματα. 

Δεν μπορεί, δηλαδή, μία, η όποια ποιήτρια, 

να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις σε μια εκδήλωση στην Κυψέλη.

 Είναι αδύνατον η θεραπαινίδα μιας τέχνης που έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την ψυχή να αναλώνεται σε απλουστευτικά ξενοφοβικά τσιτάτα, copy paste από φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής για την τρίτη ηλικία. 

Πώς είναι δυνατόν μια ποιήτρια, η όποια ποιήτρια,

 να αναλώνεται μιλώντας για τον χώρο που της πιάνουν οι μετανάστες στα παγκάκια; 

Ας υποθέσουμε ότι πράγματι βγήκε βόλτα μια μέρα και είχαν καταλάβει τον ζωτικό «παγκακιακό» χώρο τρεις από αυτούς.

 Δεν της πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό να αναρωτηθεί από πού είναι; 

Να φανταστεί την οδύσσεια που τους έφερε ως εδώ; 

ταλίας; Με τις μάνες που χάνουν τα παιδιά τους 100 μέτρα από τις ακτές της Μυτιλήνης; 

Δεν έχει ακούσει ότι ξεκινά στο Μόναχο η δίκη μιας τρομοκρατικής ομάδας νεοναζί που δολοφόνησε 9 ανθρώπους, έναν Έλληνα ανάμεσά τους –αν γι' αυτήν έχει ξεχωριστή σημασία–, μόνο και μόνο επειδή ήταν μετανάστες; 

Στο μαύρο παγκάκι της ψυχής της δεν υπήρχε μια θέση για τίποτε από αυτά;

 Αυτό που ενοχλεί εδώ δεν είναι το ρατσιστικό, όπως έσπευσαν πολλοί να κατακρίνουν. 

Δεν πρόκειται, άλλωστε, για ρατσιστικές δηλώσεις. 

Η κ. Δημουλά δεν είπε ότι οι μετανάστες θα πρέπει να κάθονται κατάχαμα 

για να θρονιάζονται στα παγκάκια οι ανώτεροι Ελληνάρες.

 Αυτό που ξαφνιάζει είναι η ρηχότητα. 

Και ο Έζρα Πάουντ κάποια στιγμή, και πολύ κακώς, εκθείασε τον φασισμό, αλλά ως ποιητής. 

Όχι ως φοβισμένη κυρία που της κλέψανε δυο τετραγωνικά παγκάκι. 

Αν ασχολείσαι με τα τόσο μικρά, πώς μπορείς να ασχοληθείς, ως ποιήτρια, με τα μεγάλα; 

Τελικώς, όλα είναι θέμα διαμετρήματος.

 H κ. Δημουλά δεν είναι κακή ποιήτρια, αλλά στην εποχή των media και των δημοσίων σχέσεων υπερεκτιμήθηκε. 

Κυρίως χάρη στις επαφές με το σύστημα ανακηρύχθηκε σπουδαία, 

για να εκτοξευθεί εκεί που δεν έγιναν δεκτοί ο Καρούζος, 

ο Λειβαδίτης, 

ο Αναγνωστάκης και τόσοι άλλοι άξιοι, στην Ακαδημία Αθηνών. 

Κάθε χώρα –ή, καλύτερα, κάθε Ακαδημία– έχει τη Δημουλά που της αξίζει.

Πηγή: www.lifo.gr