Φταίει κι ο λυράρης Tου Τακη Θεοδωροπουλου

Ta savvopouliatika by Albist on Mixcloud

"Το μπαλόνι που μπιστάει" #22 [05/03/2013] Τα σαββοπουλιάτικα

Η Κοκκινομπαλόνη (@KokkinoMpaloni) και ο Αλέξανδρος Μπίστης (@albist) αμπελοφιλοσοφούνε 

υπό τους ήχους του Μητροπολίτη Μουρεσίου Διονυσίου Σαββόπουλου.

Αν θέλετε την ευλογία του στον υπολογιστή σας, οι προσευχές σας εδώ. 

Ακούγονται τα κομμάτια: 

H παράγκαBy Διονύσης Σαββόπουλος
(Xαλί) Σιγά, η πατρίδα κοιμάταιByΔιονύσης Σαββόπουλος
To μωρόByΔιονύσης Σαββόπουλος
Σημαία από νάυλονByΔιονύσης Σαββόπουλος
ΠαράβασηByΔιονύσης Σαββόπουλος
ΣτάσιμοByΔιονύσης Σαββόπουλος
To δέντροByΔιονύσης Σαββόπουλος
To μητσοτάκByΔιονύσης Σαββόπουλος

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/03/2013_514401

Ο Διονύσης Σαββόπουλος φαίνεται πως απογοήτευσε τους οπαδούς του στο «Γκαγκάριν». Ο χώρος, πολύ νεολαιίστικος, είπαν,  ο κόσμος όχι όσος τον περίμενε  και ο ίδιος χωρίς καμιά καινούργια αποστροφή  απ’ αυτές που κάποτε περνούσαν από στόμα σε στόμα.  Τους δυσαρέστησε που εμφανίστηκε να υποστηρίζει την τρικομματική κυβέρνηση, θύμωσαν που στην «ατέλειωτη παράγκα», την Ελλάδα, αντικατέστησε τον χαφιέ με τον μπαχαλάκη.  Προφανώς τον περίμεναν πιο αγανακτισμένο, πιο θυμωμένο με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Eκείνος, όμως, έπαιξε απλώς τα τραγούδια του και αντιμετώπισε το κοινό του ως κοινό. Παράπλευρη απώλεια της κρίσης η απώλεια των οπαδών, θα μου πείτε.  Ειδικά όταν το έχεις συνηθίσει να σε αντιμετωπίζει ως πνευματικό καθοδηγητή, ρόλο που επέτρεψε σε πολλούς τραγουδοποιούς να διαπρέψουν στο μονοπλάνο της Μεταπολίτευσης.  Πάντα λίγο αριστεροί, πάντα ιδιαιτέρως πονεμένοι, πάντα με το ρεύμα που πίστευε ως ρεύμα πως πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα.  Σύμπτωμα του τρόπου με τον οποίον το «κοινό περί δημοκρατίας αίσθημα» αντιμετωπίζει τους πνευματικούς συνομιλητές του.  Οταν σιωπούν, τους εγκαλεί γιατί σιωπούν, κι όταν μιλούν, περιμένει να συμφωνήσουν μαζί του, αλλιώς, αν δεν συμφωνήσουν, προτιμά να σιωπούν. Ο Σαββόπουλος, βέβαια, προτιμούσε πάντα την εκκεντρικότητα.  Τις προάλλες στον ΣΚΑΪ ανακάλυψε την ορθόδοξη Ανατολή ακόμη και στον Χατζιδάκι. Δεν μπόρεσε, όμως, να αφομοιώσει την πολιτική στάση του Χατζιδάκι που ήθελε ακροατές της μουσικής του και απεχθανόταν τους οπαδούς που τον φώναζαν Μάνο. Κι όταν μιλούσε πολιτικά, το έκανε για να υπονομεύσει την τρέχουσα αντίληψη περί πολιτικής.  Ο Σαββόπουλος έπεσε θύμα του ρόλου που έφτιαξε για τον εαυτό του:  ο λυράρης δεν έπαψε να νουθετεί, να δείχνει το σωστό, να κατακρίνει το λάθος και να πνίγει τη μουσική του με τον δείκτη της δεξιάς υψωμένο.  Το να αλλάζεις πολιτικές απόψεις είναι σύμπτωμα πνευματικής υγείας.  Αν όμως κάθε φορά νουθετείς τους συνομιλητές σου λες και ανακάλυψες την απόλυτη αλήθεια, κάτι δεν πάει καλά.  Για να ’μαι ειλικρινής, ανακουφίστηκα με την απογοήτευση των οπαδών του στο «Γκαγκάριν». Γιατί τη μουσική του Σαββόπουλου την αγαπάω ακόμη, παρ’ ότι την ακούω πάνω από σαράντα χρόνια τώρα.  Και πολύ θα ’θελα να ξανακούσω τον «Μπάλο» του χωρίς να βλέπω το υψωμένο δάχτυλο μπροστά μου να με νουθετεί.  Παράπλευρη απώλεια ή, μάλλον, παράπλευρο κέρδος της κρίσης.