Σαββόπουλος:Τρία άρθρα,τρείς οπτικές -Απ'το e-tetradio

Σαββόπουλος: Ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη

http://info-war.gr/2009/06/%CE%B4-%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81/

Ένα αφιέρωμα στη μουσική ιστορία του Δ.Σαββόπουλου από το «βρώμικο 89» μέχρι την άρνηση της παρακαταθήκης του πολυτεχνείου.

Δυστυχώς εδώ το λινκ δε λειτουργεί.Πηγαίντε στην πηγή με το λινκ που έχω βάλει.
Αξίζει να την ακούσετε την εκπομπή αυτή

"Οταν στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης,θέλαμε κόσμος πολύς,να διατηρήσουμε το κλίμα του Πολυτεχνείου και το πάθος του κατά της χούντας δεν προλειαίναμε το έδαφος-άθελά μας-για τη δολοφονία των ασφαλιτών και των βασανιστών;"ΦΤΟΥ ΣΟΥ ΚΑΘΗΚΙ

 "Και μετά πάλι όταν κάναμε ακομη και ρητορική μόδα τον ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ,δεν προλειαίναμε το έδαφος για την δολοφονία των Αμερικανών;"

Καλέ ποιος Σαμαράς;Ποιος Βορίδης;Αγγελούδια μπρος στον Νιόνιο του 89.

 "Και λίγα χρόνια μετά,όταν το περίφημο αντιδεξιό μέτωπο και κουβέντες όπως Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΗ ΔΕΞΙΑ κλπ κλπ όταν κουβέντες τέτοιες είχανε γίνει τσίχλα στο στόμα και της κουτσής Μαρίας δν προλειαίνονταν το έδαφος-άθελά μας πάντα-για τις δολοφονίες επιχειρηματιών και αλλων εκπροσώπων του εντός εισαγωγικών κατεστημενου της δεξιάς;"

"Τα δύο μεγάλα σπίτια-η αριστερά και η δεξιά-πρέπει να ενεργήσουν έτσι ώστε να απαλλαγούμε απ'τους ενδιάμεσους γύφτους"!!!!!

Το τελευταίο αφορούσε το κάλεσμά του να συνεργαστεί η ΝΔ με την Αριστερά.Οταν έλεγε γυφτους αναφερόταν στο...Πασόκ. Αυτός δεν προκαλούσε με τέτοιο λεξιλογιο.Μπααααααα

"Οι πολιτικοί το σκέπτονται.Αλλά δεν μπορούν να το κάνουν επειδή ειναι πολιτικοί.Εμείς όμως μπορούμε να το λέμε.Επειδή εμείς είμαστε ο πολιτισμός(τρομάρα σου)και θα προχωρήσουμε"

Οι συναυλίες περί ων ο λόγος πραγματοποιήθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο

Δευτέρα, 04 Μαρτίου, 2013 07:35

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος - http://www.e-tetradio.gr/ar8613el_osavvopoylostoysystimatos.html

Την Παρασκευή και το Σάββατο παίζει στο Gagarin ο Διονύσης Σαββόπουλος. «Δεν έχω πάει ούτε μία φορά εκεί» έλεγε την Πέμπτη στον Χρήστο Μιχαηλίδη, στο «Δεύτερο Πρόγραμμα».  Ε, βέβαια, που να προλάβει από τα Μέγαρα και τις δεξιώσεις.  Έρχεται στο Gagarin λοιπόν, το κλαμπ το οποίο για ένα διήμερο θα αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ που θα ξεπλύνει τις αμαρτίες παλιών, αριστερών, ρόκερ.  «Εάν το σύστημα δεν αυτοκαθαρθεί, τότε θα έχουμε έκρηξη» είπε ο Σαββόπουλος στο Lifo. Το σύστημα όμως είναι (και) αυτός, αλλά δεν βλέπω από μεριάς του την παραμικρή διάθεση αυτοκάθαρσης. «Οι της ηλικίας μου, αλλά νομίζω και ο περισσότερος κόσμος» συνεχίζει στην ίδια συνέντευξη, «απευχόμαστε κάτι τέτοιο γιατί σε αυτές τι περιπτώσεις επικρατεί το χειρότερο, το πιο κάφρικο. Αλλά, βέβαια, δεν θα την αποφύγουμε, αν συνεχίσουμε έτσι.  Βλέπεις, οι πολιτικοί, αντί να ασχοληθούν με την ουσία, ασχολούνται με κάτι μικροπράγματα, κάτι μικροκομματικά, και ο κόσμος νιώθει την τραγωδία μέσα του, αλλά δεν θέλει να την ομολογήσει στον εαυτό του.  Προτιμά να ψευτοξενοιάζει, έχοντας κάποιες ελπίδες, κάποιες προσδοκίες. Τ ο δε πολιτικό σύστημα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να διαχειρίζεται αυτές τις προσδοκίες. Γιατί, κατά τα άλλα, ούτε συγχωνεύσεις έγιναν, ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε το Δημόσιο ελαφραίνει.  Δεν θα φορτωθούμε τις ευθύνες των πολιτικών που μας έφεραν εδώ.  Ούτε όμως μπορούμε να χρεώσουμε στους πολιτικούς τις δικές μας ευθύνες. Και εμείς έχουμε ευθύνες.  Ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας.  Οι τράπεζες έπαιρναν την κυρα-Άσπα και ανοήτως της έδιναν κάρτες.  Ο άλλος ήθελε να διορίσει το παιδί, ο άλλος να πάρει επιδότηση.  Δηλαδή και αυτός που σε λαδώνει έχει ευθύνη, αλλά και εσύ που λαδώνεσαι».  Λογική Θόδωρου Πάγκαλου ο Σαββόπουλος, «μαζί τα φάγαμε» και αυτός, αλλά είναι τα... άκρα που έχουν έρθει πιο κοντά.  Ένας συστημικός καλλιτέχνης και άνθρωπος είναι εδώ και πολλά χρόνια ο «Νιόνιος».  Απλώς, τώρα, βρήκε ευκαιρία να παίξει σε έναν ροκ χώρο μήπως και θυμηθεί κάτι από τον ένδοξο εαυτό του.  Στη συνέχεια θα επιστρέψει στις παρέες του στα ακριβά εστιατόρια με την ελίτ του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου, θα συνεχίσει τις διδαχές και τα κηρύγματα στις συνεντεύξεις του, θα θεωρεί πως δεν τον καταλάβαμε τον Γιώργο Παπανδρέου και άλλα πολλά, εξόχως επαναστατικά.  Εντάξει, επαναστάτης δεν το παίζει ο Σαββόπουλος, να είμαστε δίκαιοι.  Αλλά δεν γράφει και μουσική πολλά χρόνια τώρα,  εξαργυρώνει τη δόξα του παρελθόντος σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από αναμασήματα. Γιατί να ξεχωρίσει αυτός; Θα πάω την Παρασκευή στο Gagarin όμως, για τα... τραγούδια. Αξεπέραστα και μοναδικά. Αλλά, άραγε, ο καλλιτέχνης είναι μόνο το έργο του; (Δεν γνωρίζω το όνομα του φωτογράφου της πρώτης, χαρακτηριστικής, φωτογραφίας που δείχνει τον Σαββόπουλο μαζί με τον Πατριάρχη ώστε να το αναφέρω - συγγνώμη).

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ

Γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

Να λοιπόν που οι εμφανίσεις του Σαββόπουλου στο Gagarin επαναφέρουν το θέμα της συνέπειας των δημιουργών και του έργου τους. 

Σε ό,τι με αφορά υποστηρίζω εδώ και χρόνια την άποψη που επιμένει ότι τα τραγούδια αυτονομούνται από τους δημιουργούς τους και τις κατά καιρούς επιλογές τους.

 Εχουμε άλλωστε συχνά δει μεγάλα τραγούδια να υπερβαίνουν τον πιο λίγο, φοβισμένο, βολεμένο ή συστημικό εαυτό των δημιουργών τους. 

Αναφέρομαι σ' εκείνα τα τραγούδια που φυσικά πάντα θα αποδίδονται στους δημιουργούς τους αν και ταυτόχρονα έπαψαν ξαφνικά να τους ανήκουν σαν να ήταν η στιγμιαία και αυτόβουλη έκλαμψη μιας διάνοιας κι ενός ταλέντου που αποκόβεται από την καθημερινότητα και τον καθημερινό εαυτό του τραγουδοποιού. Κι όχι μόνον αυτό. 

Φτάνει μια στιγμή που ούτε καν εκείνος, ο δημιουργός τους, 

μοιάζει να μπορεί να ακούσει όσα ο ίδιος προφήτευσε. 

Ο Σαββόπουλος είναι μία χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση. 

Η στιχουργία του είναι σχεδόν ανυπέρβλητη σε εσωτερικότητα, πολιτική σκέψη, διαίσθηση, τόλμη, κόψη, φιλοσοφία και διορατικότητα. 

Γι αυτό θεωρώ ότι τα τραγούδια του ανήκαν πάντα κι ακόμα ανήκουν στο Gagarin, έστω κι αν ο ίδιος έχει χρόνια τώρα μετακινηθεί από την υγιώς σκεπτόμενη, «αντιδραστική» περιφέρεια και γειτονιά, στο πολυτελές κέντρο των μαρμάρινων εισόδων, 

των μπλοκ επιταγών και των βολικών πολιτικών τοποθετήσεων. 

Τα τραγούδια του όχι μόνον υπερέβησαν τις επιλογές του, αλλά καθώς τολμούσαν πάντα να προλέγουν και να κρίνουν, πρόλαβαν να κάνουν την πιο αδυσώπητη  αυτοκριτική που έχει κάνει ποτέ Ελληνας δημιουργός στην ιστορία της ελληνικής μουσικής σκηνής.

 Και μάλιστα εξαρχής, προβλέποντας όχι μόνον τις κάθε λογής εθνικές, πολιτικές και συλλογικές τραγωδίες, αλλά και την προσωπική του τραγωδία. 

Αυτήν ενός βασιλιά που ενώ έχει από νωρίς λύσει το αίνιγμα της Σφίγγας δεν μπορεί να αντιστρέψει αυτό που του μέλλεται: Ενα αστραφτερό παλάτι που θα του στερήσει την όραση.

 Κι όμως ο ίδιος ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 το προέβλεπε: 

«Ξεφύγαν απ' τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες 

κι ας μου κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες.

Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε, σαν τρελές μέσα στη μπόρα» 

(« Οι πίσω μου σελίδες»). 

Και την ίδια εποχή και στον ίδιο δίσκο («Το περιβόλι του τρελλού, 1969): 

«Σα ρεμπέτικο παλιό σβήνει η φωνή μου και σκορπάει.
Πουθενά στον τόπο αυτό η μπογιά μου τώρα πια δεν περνάει»

 («Σα ρεμπέτικο παλιό»)

. 

Κι έκτοτε σταθερά...

 «Ο κόσμος είναι ζόρικος κι εμείς ασθενικοί και ό,τι πούμε  το παίρνει η βουή / αίμα και αίσθημα ενός κόσμου αυθεντικού είμαστε το αίνιγμα του εκδημοκρατισμού»

 («Σημαία από νάυλον» 1971).

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους / πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά πως είμαι ασχημοπαπαγάλος» («Τί έπαιξα στο Λαύριο» 1979)

«Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι "Κάππα", τα "ΠΑΣΟΚ" και τα "Νου Δου;" 

Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί, 

εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό και με το αμφισβητώ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό να ζεις τον θάνατό σου..» («Εμείς του 60», 1989).

Εχει διαφορά η αγωνία αν ζεις τον θάνατό σου 
μέσα σ ένα design καθιστικό στα βόρεια προάστεια; 
Προφανώς δεν έχει. 

Φυσικά το έργο αυτονομείται και αναπνέει μόνο του.

 Γι αυτό ο δημιουργός του «Μικρού Μονομάχου» ή στίχων που έγιναν συνθήματα όπως το περίφημο «Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια» κι απ' το ίδιο τραγούδι «Οι μειοψηφίες  τάγματα ξυπόλητα σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα», 

μπορεί 20 χρόνια μετά να υποδύεται ότι δεν κατανοεί την απόγνωση της νέας γενιάς και, παραβιάζοντας τον επίλογο του Γκάτσου στον «Κεμάλ» να βγάζει στο Ηρώδειο ανέμπνευστα λογίδρια  

κατά της κοινωνικής βίας. 

Κι όμως την ίδια στιγμή το alter ego του ψιθυρίζει αλήθειες που μόνον η δική του ποίηση μπόρεσε να εκφράσει τόσο απόλυτα εύστοχα, 

τόσο υπερβολικά έγκαιρα: 

«Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται / εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές» («Οι Παλιοί μας Φίλοι», 1966).

«Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη,  / τι θα πάει να πει στην δικαιοσύνη / να το δικαστήριο υψώνεται από δω / όχι μοναχά για το στιλπνό σου το φτερό / αλλά και για την προβοσκίδα σου θαρρώ» («Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα», 1979). 

«Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης; / Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά / που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης / με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά» (Από το σπαρακτικό, ευθέως αυτοβιογραφικό «Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη», το υπέροχο τραγούδι που δεν λέει ποτέ πια ο Σαββόπουλος στα live του).

   

Ολο και πιο προφητικό αποδεικνύεται το δυσφημισμένο«Κούρεμα».
Προφητικό για τον ίδιο και για τον τόπο, με στίχους ανατριχιαστικά παρόντες: 

«Τιμωρός καιρός

πέντε αιώνες δύσης

εθνικής θα ζήσεις

από δω και μπρος

με αγγλικές αλφαβήτες

μαλλιαροί μου Ελλαδίτες

θλιβερές μου πορδές.

σ' αυτούς που είναι ό,τι ακριβώς κατηγορούν, σ αυτούς να πάτε

Μα εμείς που είμαστε οι ίδιοι οι ποιητές πώς να κρυφτούμε;

Οι κουρεμένοι επαναστάτες, τι να πούμε, τι να πούμε;» 

Κι ακόμα: 

«Πίσω απ' τ' αυτάρεσκα τραγούδια μας η σήψη προχωρούσε

Τις μπερδεμένες μας ζωές φαουστικά σκηνοθετούσε

Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία

και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». 

Ο τελευταίος στίχος αφορά βέβαια την Αριστερά.

 Μήπως όμως δεν αφορά και τον ίδιο; 

Ο Σαββόπουλος ζει εδώ και χρόνια την τραγωδία της εξουσίας που του παραδόθηκε με κόστος την στομωμένη έμπνευση και την αριστερή απαξίωση. 

Δεν νομίζω ωστόσο ότι αξίζει απαξίωση σε όποιον ήξερε 

αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει την επικίνδυνη στροφή. 

Τα τραγούδια του μας ειχαν προειδοποιήσει.

 Και είναι γι' αυτά που ό,τι κι αν λέει πια ο ίδιος και για ό,τι κι αν τον κατηγορούν οι άλλοι,

 ο Σαββόπουλος έχει επιβιβαστεί στο όχημα της Ιστορίας,

 μεγάλος και ανυπέρβλητος τραγουδοποιός

-ανεξαρτήτως των άλλων επιλογων του. 

Γι' αυτό ταιριάζει στο Gagarin. Κι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να τον συμβουλέψει κάποιος για εκείνες τις βραδιές, Παρασκευή και Σάββατο, πάλι από τα δικά του λόγια προέρχεται: 

«Έλα, χωρίς πολιτικούρες με το φτερό σου να πετάει

όχι στων μανιφέστων τις κλεισούρες 

αλλά σε κείνο εκεί το μπαρ που ξενυχτάει». 

Ο ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΠΛΑ, ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Γράφει ο διευθυντής του Pepper 96.6, Γιώργος Μουχταρίδης

: Ο Σαββόπουλος δεν είναι ούτε συστημικός ούτε αντισυστημικός! Είναι απλά ένας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ άνθρωπος που έχει επιλέξει να εκφράζεται ελεύθερα! Αυτό ενοχλούσε κάποτε κάποιους και σήμερα ενοχλεί κάποιους άλλους! Το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν οι, ενοχλημένοι από τον Σαββόπουλο «ακροατές», είναι ότι και οι παλιότεροι, οι δεξιοί δηλαδή, ήταν οι πιο φανατικοί και οι σημερινοί, οι αριστεροί δηλαδή, είναι οι πιο φανατισμένοι... Κατά τη γνώμη μου ο Σαββόπουλος και τότε και σήμερα και πάντα, ήταν ο άνθρωπος που είχε για κάποιο λόγο το θάρρος να λέει την γνώμη του και, φυσικά, να ενοχλεί. Πάντως αυτά περί συστήματος, προδοσίας κλπ τα έχουμε ακούσει και διαβάσει και για αρκετές περιόδους του Dylan («Ιούδα» τον αποκαλούσαν οι εκάστοτε φανατικοί) αλλά και για τον Nick Cave! Είναι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που αλλάζουν για να παραμείνουν ίδιοι στην ουσία της τέχνης τους, που είναι η ελευθερία. Συστημικοί καλλιτέχνες είναι πάντως οι καλλιτέχνες που δρουν σε απολυταρχικά καθεστώτα, όχι σε δημοκρατίες... Επίσης το Gagarin γιατί είναι αντισυστημικό; Ανήκει σε κάποια ΔΟΥ του βουνού και δεν το ξέρουμε; Δεν πουλάει ποτά και υπηρεσίες; Αντισυστημικοί ήταν ο Walt Whitman και o Henry David Thoreux πού έζησαν στα βουνά και στις λίμνες της Μασαχουσέτης! Μην χάνουν οι λέξεις το νόημά τους. Και να προσθέσω και κάτι ακόμη.  Η λέξη «συστημικός» για μένα είναι πια άνευ περιεχομένου, όμως για έναν πιτσιρικά 18άρη μπορεί και να του δώσει τη λάθος ιδέα! Μήπως να κατεβάζαμε λίγο τους τόνους της συζήτησης για το καλό μας; Με όλα αυτά δεν θέλω να πω οτι ο Σαββόπουλος έχει το αλάθητο.  Απεναντίας.  Εκτιμώ και σέβομαι έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη και τον αγαπώ,  κυρίως, για τα λάθη του. Βλέπετε, για τις... μεγάλες στιγμές του, τον αγαπούν όλοι! Με εκτίμηση Γιώργος Μουχταρίδης ---------------------- Και οι δυο παραστάσεις έγιναν Ας ακούσουμε τον Δημήτρη Κανελλόπουλο να γράφει τις εντυπώσεις του

ΒΙΩΝΕΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος http://www.e-tetradio.gr/ar8656el_viwneimiakolasiodionysissavvopoylos.html Χωρίς πρόζα κύλησε η συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, την Παρασκευή στο Gagarin. Ελάχιστα μίλησε με τον κόσμο, ούτε καλησπέρα δεν είπε.  Γιατί, άραγε;  Κάτι θα του έφταιγε προφανώς.  Ο χώρος ίσως που δεν του ταίριαζε,  το όχι πολυπληθές κοινό  (δεν πρέπει να μάζεψε περισσότερα από 500-600 άτομα όλα κι όλα),  κάτι άλλο μήπως;  Έχω την υποψία πως (του) έφταιγαν τα τραγούδια.  Δυστυχώς ο κ. Σαββόπουλος αναγκάζεται να ερμηνεύει κομμάτια  που δεν τον αντιπροσωπεύουν πια.  Βιώνει μία... κόλαση ο τραγουδοποιός,  λέει τραγούδια στα οποία υποχρεώνεται να αλλάξει ακόμα και τους στίχους  ώστε να τους φέρει στα τωρινά,ιδεολογικά, μέτρα του.  Τον «χαφιέ» (από την εμβληματική Παράγκα)  τον έκανε... «μπαχαλάκη» (αυτός του φταίει πρωτίστως, ο μπαχαλάκης;) και βγαίνει μετά στα ραδιόφωνα, τον «Αθήνα 9.84», να θεωρεί θετικό το γεγονός  «ότι υπάρχει μια τρικομματική κυβέρνηση, η οποία δημιουργεί ελπίδα και προσδοκία». Τραγουδάει για τα «παιδιά με τα μαύρα ρούχα»,  αλλά αυτά τον «φτύνουν» πλέον.  Τον λυπάσαι τον καλλιτέχνη.  Όχι επειδή δεν αποδεικνύεται ισοϋψής με το έργο του (αυτό το γνωρίζουμε χρόνια τώρα), αλλά επειδή έχει στερεύσει η έμπνευσή του εμποδίζοντάς τον έτσι να γράψει καινούργια τραγούδια που θα τον αντιπροσωπεύουν πολιτικά.  Και να μπορεί να τα πει με χαρά.  Ειδάλλως θα παραμείνει στο... «τιρλαντά».  Ήταν μία κακή συναυλία, μία κάκιστη συναυλία.  Δεν θα τη θυμόμαστε στο μέλλον.  Στη συνέντευξή του στον «Αθήνα 9.84» ο κ. Σαββόπουλος αναφέρθηκε και στην κρίση. Υπογράμμισε λοιπόν ότι τη βιώνει με βαθύτατη θλίψη, προσθέτοντας όμως ότι έχει και ένα θετικό, το ότι «σε κάνει να σκεφτείς, σε βοηθάει να παραμερίσεις τις ψευδαισθήσεις σου». Συμφωνώ.  Αν διαθέτεις οικονομική άνεση διακρίνεις τα θετικά της οικονομικής κρίσης.  Αν τη βιώνεις βέβαια δεν σου μένει μυαλό για να το φιλοσοφήσεις λίγο. Έχεις την ατυχία αυτή..