Η Κύπρος Και Το Θαμπό «Όραμα» Της Ευρώπης

Η ευκαιρία για τη χειραφέτηση των λαών 

http://mao.gr/cyprus-europe/

Του Μάκη Γεωργιάδη

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος, αλλά πλέον εν μέσω θυέλλης.
Όση ποιητική διάθεση κι αν επιστρατεύεσαι κανείς η κατάσταση στην Κύπρο
 μόνο ποιητικές αποχρώσεις δεν έχει.

Η απόφαση των 27 υπουργών Οικονομικών στο Eurogroup του περασμένου Σαββάτου ενσπείρει ωστόσο «καινά δαιμόνια»
 που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Οι ισχυροί της ΕΕ απέδειξαν ότι ακόμη και οι «ιερές αγελάδες» του καπιταλισμού όπως οι τραπεζικές καταθέσεις δεν είναι στο απυρόβλητο
και υπό την προστασία των μηχανισμών.

Εάν κριθεί αναγκαίο θυσιάζονται κι αυτές προκειμένου να εξασφαλιστεί η ηγεμονία των πολιτικών επιλογών του νεοφιλελευθερισμού
οι οποίες συνδέονται τόσο με πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου
όσο και με τις κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης.

Από την άλλη πλευρά, είτε πλαγίως και με μισόλογα, είτε ευθέως και ξεκάθαρα στην Κύπρο είναι αναγκασμένοι να σπάσουν ένα ακόμα ταμπού των τελευταίων ετών που δεν είναι άλλο από τη συζήτηση για έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Η οικονομική αιχμαλωσία της Κύπρου αφήνει επιπλέον ανοιχτό το ενδεχόμενο σοβαρών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου με την ντε φάκτο εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα
στην αναζήτηση λύσης στο αδιέξοδο που παρουσιάζεται.

Το ξεκάθαρο «όχι» της κυπριακής Βουλής στο σχέδιο που παρουσίασε ο εντολοδόχος της τρόικας πρόεδρος της κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι έχει διπλή ανάγνωση.

Ασφαλώς η πρώτη είναι η οργή και η δυναμική αντίδραση του λαϊκού παράγοντα.

Η δεύτερη αντανακλά τη διάθεση της κυπριακής ελίτ να υπερασπιστεί το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο βασίστηκε το οικονομικό «θαύμα» της μεγαλονήσου, ιδιαιτέρως τα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή
και τον Αττίλα.

Μετά τους τεράστιους κλυδωνισμούς ωστόσο που έχουν προκληθεί στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου από όλες τις τελευταίες εξελίξεις, θεωρείται ανεπανόρθωτη η βλάβη που έχει προκληθεί και η απώλεια της αξιοπιστίας
οδηγεί εκ των πραγμάτων
 σε δύο εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις.

Η πρώτη και βασική είναι ότι η όποια λύση προκύψει εντός του ενιαίου νομίσματος θα έχει εξαιρετικά οδυνηρές συνέπειες για τους Κύπριους εργαζομένους.

Η μετά το αρχικό «όχι», υπαναχώρηση πολλών πολιτικών δυνάμεων σε μια βελτιωμένη εκδοχή του αρχικού σχεδίου προοιωνίζεται απίστευτα δεινά για τους εργαζόμενους μέσω των μνημονίων.

Το «κούρεμα» των καταθέσεων θα είναι το πρώτο στάδιο των πολλαπλών κουρεμάτων σε μισθούς, εισοδήματα και δικαιώματα που θα ακολουθούσουν.

Όποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο ζουρλομανδύας των μνημονίων θα είναι πρόσκαιρος για το νησί, πλανάται πλάνη οικτρά και δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και ούτω καθ εξής.

Σε μια κατάσταση οιωνεί χρεωκοπίας και με τις τράπεζες κλειστές τουλάχιστον μέχρι την ερχόμενη Τρίτη, η διαπραγματευτική ισχύς της Κύπρου
βρίσκεται μάλλον στο χαμηλότερο σημείο.

Ποιες θα είναι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα στηρίξουν μέχρι τέλους μια γραμμή συνολικής άρνησης των μνημονίων,
 η οποία μπορεί να συνεπάγεται και έξοδο από την ευρωζώνη;

Μπορεί η συζήτηση για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα να έχει ανοίξει,
 ωστόσο αφενός η θεωρία από την πράξη απέχει παρασάγγες και αφετέρου η βασική επιλογή της κυπριακής αστικής τάξης παραμένει η πρόσδεση στο ευρώ.

Όλα αυτά συνηγορούν εκ των πραγμάτων σε μια ακόμη δυσάρεστη εξέλιξη,
η οποία δεν είναι άλλη από τη θριαμβευτική δικαίωση και την παγίωση των πολιτικών του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Επιπλέον, η κάπρος είναι εξαιρετικά δύσκολο να ισορροπήσει στην εξελισσόμενη –κρυφή και φανερή– σφοδρή διαπάλη μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας η οποία θα διαμορφώσει εν πολλοίς και τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή.

Είναι δε πολύ πιθανό πίσω από μια τέτοιου τύπου πραγματιστική προσέγγιση η ελληνική κυβέρνηση και ο Α. Σαμαράς να προσδοκούν ακριβώς μια τέτοια τελική κατάληξη πλήρους υποταγής των Κυπρίων στα κελεύσματα της Μέρκελ ώστε να ξορκίσουν τους εφιάλτες μιας νέας οικονομικής και συνακόλουθα εκτεταμένης κοινωνικής αναταραχής και κατά δεύτερον να αποδείξουν ότι τα περί επαναδιαπραγμάτευσης και ισχυρής αντίστασης στην τρόικα
δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι
και φρούδες ελπίδες χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα.

Το δυστυχές είναι πως μια τέτοια ανάγνωση
έχει πολλές πιθανότητες να αποτελέσει σε λίγες μέρες πραγματικότητα.

Ο μοναδικός παράγοντας που δεν έχει μιλήσει και μπορεί να αποτρέψει τέτοιες εξελίξεις είναι ο λαϊκός. Η αντίδραση της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων στρωμάτων που στενάζουν κάτω από τη μνημονιακή μπότα. Αυτή η αντίδραση δεν μπορεί να είναι θέμα μοναχά των Κυπρίων. Επειδή οι εξελίξεις δεν είναι πάντοτε γραμμικές και ο «ρεαλισμός» κάποτε τελειώνει, το στοίχημα είναι οι ρωγμές στο οικοδόμημα της ΕΕ να διευρυνθούν και να βαθύνουν και η κατάσταση στην Κύπρο
δίνει μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί αυτό.

Οι κοινωνίες της Ευρώπης και η εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη από το Σχέδιο Β΄ της κυπριακής κυβέρνησης, το οποίο αντί για καταθέσεις θα κουρεύει μισθούς, αποθεματικά φορέων κοινωνικής ασφάλισης
και θα ξεπουλάει δημόσια περιουσία.

Οι λαοί της Ευρώπης έχουν ανάγκη από το σχέδιο ανατροπής της επίθεσης.

Αυτό που είναι πανθομολογούμενο σήμερα είναι ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση βρίσκεται σε οριακό σημείο.

Επίσης είναι γεγονός ότι τις πρωτοβουλίες μετασχηματισμού αυτής της Ένωσης, τις οδηγούν σε ολοένα και βαθύτερη αντιδραστική κατεύθυνση οι ηγεμονικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

Από τη στιγμή που οι πολιτικές εκφάνσεις των κυρίαρχων αστικών τάξεων ωστόσο με ακραία προκλητικά τρόπο δεν διστάζουν να θίξουν, έστω και πρόσκαιρα, τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία και τις τράπεζες, προωθώντας τη δική τους αντίληψη για τη μελλοντική επικυριαρχία, είναι εξίσου προκλητικό να απουσιάζει το επαναστατικό εναλλακτικό σχέδιο από το προσκήνιο.

Το σχέδιο που θα αμφισβητεί στην πράξη συνολικά τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα και θα φέρνει σήμερα στο προσκήνιο την εναλλακτική πρόταση οικοδόμησης της νέας απελευθερωτικής κοινωνίας.

Αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, μπορεί μέσω των εξελίξεων να καταστεί σε δύναμη,
 αν γίνει κατορθωτό η ταξική πάλη να διευρύνει τις ρωγμές σε ένα οικοδόμημα το οποίο πλέον έχει χαρακτηριστικά ρευστότητας
και σίγουρα η αμφισβήτησή του διογκώνεται μέρα με τη μέρα.

Έργο το οποίο ασφαλώς και δεν είναι εύκολο και αναδεικνύει και την αναγκαιότητα της συγκρότησης και της ανάπτυξης των νέων επαναστατικών πολιτικών υποκειμένων που θα δώσουν ώθηση στην ανατροπή.

Αν δεν προσανατολιστούν όλες οι δυνάμεις και οι ενέργειες προς μια τέτοια κατεύθυνση, οι εξελίξεις δυστυχώς δεν θα είναι θετικές, ακριβώς επειδή όλες οι αλλαγές είναι στο χέρι των ισχυρών, των ελίτ και των εξουσιών
 και επιβάλλονται με τη δική τους πρωτοβουλία.

Αν δεν ενεργοποιηθεί άμεσα και αποφασιστικά η εργατική τάξη της Κύπρου, της Ελλάδας και συνολικά της Ευρώπης, τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιαστούν και οι συνέπειες θα είναι εξαιρετικά οδυνηρές…