Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω ένα κείμενο για το Μάνο Λοΐζο.
Μου είναι δύσκολο να γράψω για έναν άνθρωπο,
που αν και δεν γνώρισα ποτέ αισθάνομαι πολύ «δικό μου».
Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι εννοώ,
Η πρώτη συναυλία που πήγα (με πήγανε δηλαδή), σε ηλικία επτά ετών, έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου 1985 στο Ολυμπιακό Στάδιο (το έχω ξαναγράψει κιόλας).
Ήταν εκείνη η συναυλία αφιέρωμα στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου,
που πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες πριν να συμπληρωθούν
τρία χρόνια από το «φευγιό» του.
Στη συναυλία εκείνη συμμετείχαν οι περισσότεροι από τους τραγουδιστές που συνεργάστηκαν με τον αγαπημένο συνθέτη, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με αγαπημένα του τραγούδια.
Από πολύ μικρός είχα τη δυνατότητα να απομνημονεύω μελωδίες και στίχους,
αλλά αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ ήταν άνευ προηγουμένου:
την επόμενη μέρα θυμόμουν απέξω όλες τις μελωδίες και τους στίχους των τραγουδιών.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να τραγουδάω στο κρεβάτι μου, a capella και στο «repeat»,
το τραγούδι που μου άρεσε περισσότερο, το «Παλιό Ρολόι»
(σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου).
«Χάθηκες μέσα στο απόβραδο, μέσα στη μπόρα, τον καπνό και τη νυχτιά, κι έγινε το Σαββατόβραδο ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά».
Αυτό ήταν.
Κόλλησα.
Διάβασα για το Λοΐζο, άκουσα όλα του τα τραγούδια, είδα όλα τα βίντεο που μπορούσα να δω, πήγα σε όλα τα αφιερώματα που έγιναν έκτοτε, προσπάθησα να τον «γνωρίσω».
Κι έτσι τον «ερωτεύθηκα».
Και στη συνέχεια ερωτεύτηκα το ελληνικό τραγούδι.
Άρχισα να απομνημονεύω πληροφορίες, στοιχεία και ιστορίες για την ελληνική μουσική.
Ο Μάνος Λοΐζος ήταν ο πρώτος μουμουσικός έρωτας.
Και όπως με τους κανονικούς έρωτες, έτσι και με τους μουσικούς,
ο πρώτος έρωτας έχει μερικά χαρακτηριστικά:
είναι ανεξίτηλος, αναντικατάστατος, αξέχαστος και παντοτινός.Δεν θέλω να γράψω βιογραφικά στοιχεία για το Μάνο Λοΐζο σε αυτό το κείμενο. Ούτε να κάνω κριτικές αποτιμήσεις για το έργο του
και μνημόσυνο για τον ίδιο.
Θα βάλω να ακούσω την πρώτη εκείνη συναυλία που πήγα (με πήγανε δηλαδή) το 1985 από το δίσκο που φυλάω στη δισκοθήκη μου ως κόρην οφθαλμού και θα νιώσω καλύτερα.
Θα ανατρέξω στις βιογραφίες του για να ξαναδιαβάσω την αντίδρασή του προς τη σύζυγο του εταιρειάρχη στην «ακρόαση» του «Τίποτα δεν πάει Χαμένο» (αν δεν γνωρίζετε την ιστορία, αναζητείστε την).
Θα ακούσω το ανέκδοτο διαφημιστικό μπύρας του 1975, που «ανέβασε» χθες στη σελίδα της στο facebook η κόρη του η Μυρσίνη. Θα διαβάσω και πάλι εκείνη τη συγκλονιστική κουβέντα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: «Το 1982 κατά τη διάρκεια μια συναυλίας στη Σητεία όπως διεύθυνε την ορχήστρα έμεινε για μια στιγμή με τα χέρια μετέωρα. Ο λόγος ήτανε ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγήκε το φεγγάρι πάνω από το πάλκο.
Σταμάτησε τη συναυλία, γύρισε στον κόσμο και τους είπε να δουν την Πανσέληνο. Αν δεν ήμουν γιος του πατέρα μου, θα θελα να μουν γιος του Μάνου Λοΐζου».
Θα βάλω να ακούσω το «Ανεκδοτάκι» (σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη) και τα άλλα παιδικά από το «Κάτω από ένα κουνουπίδι». Θα βάλω να ακούσω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το Χικμέτ.
Και τα «Νέγρικα». Και πολλά ακόμα. Και το «Για μια μέρα ζωής».
Και όχι επειδή σαν σήμερα «έφυγε».
Το κάνω συχνά.
Όταν ακούω, δια στόματος Γιάννη Κότσιρα, εκείνο το στίχο της Ελένης Ζιώγα, μελοποιημένο από τηνΕυανθία Ρεμπούτσικα, που λέει:
«Του Μάνου τραγούδια να ακούσω να μου τραγουδάς»,
παρότι γνωρίζω ότι αναφέρεται στα τραγούδια του Χατζιδάκι
, εγώ καταλαβαίνω τραγούδια του Μάνου Λοΐζου.
Σαν σήμερα, πριν από 30 χρόνια, εκείνος «έφυγε».
Αλλά δεν έφυγε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου