Πλησιάζει η δεύτερη επέτειος από την υπαγωγή μας στην Τρόικα.
Ο εξωτερικός έλεγχος έγινε αρχικά αντιληπτός
ως ο μοχλός που θα αποκυλούσε τον ογκόλιθο της κακοδιοίκησης,
της διαφθοράς, αυτού που από την εποχή Σημίτη αποκαλούμε 'διαπλοκή' κτλ.
Κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό.
Γιατί δεν κατέστη δυνατό, στον βαθμό που ήταν κάτι τέτοιο εφικτό, είναι ζήτημα το οποίο έχει συζητηθεί εκτενέστατα, λεπτομερέστατα και με περισσό πάθος.
Γενικά, εδώ και δύο χρόνια χορτάσαμε λόγια και ρητορικές.
Στα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της παρούσας κατάστασης πάντως θα συγκαταλέγεται οπωσδήποτε και η πλήρης χειραφέτηση των μέσων ενημέρωσης: από αρνιά τη δεκαετία του '70,
κομματικοί παρατρεχάμενοι τη δεκαετία του '80,
πελάτες και συνέταιροι των κομμάτων τη δεκαετία του '90
και μετά, σε στιβαρούς ρυθμιστές και κραταιούς διαμορφωτές ρητορικών,
απόψεων και πολιτικών πραγματικοτήτων.
Τα ελληνικά μέσα δεν παρασκευάζουν απλώς συναίνεση πια (κατά το τσομσκιανό), παρά κατασκευάζουν πραγματικότητες
και ερμηνεύουν με παρρησία και πλήρη αφοβία τα κοινωνικά συμφραζόμενα.
Η στρεψοδικία και μονομέρεια της Fox
δεν είναι πια εξωτικό στίγμα της αμερικανικής κοινωνίας.
Εν πάση περιπτώσει, κανονικά δεν έχω τίποτε να προσθέσω,
εκτός από την προοπτική ενός Έλληνα του εξωτερικού,
ο οποίος συνθέτει άποψη μιλώντας με πραγματικούς ανθρώπους
αλλά και παρακολουθώντας τα μέσα σε μικρές δόσεις.
Όσα θα πω παίρνουν, όπως πάντα, νερό ή, για τους λογιότερους,
το χρειάζονται το αλατάκι τους.
Ακούγονται πολλά λοιπόν:
ότι η ελληνική κοινή γνώμη πολώθηκε ή διχάστηκε·
ότι η πρωτοφανής φονική βία
μέσα από την οποία επαναχειραφετήθηκε η "ευνουχισμένη" αστυνομία
κι αποκαταστάθηκε στοργικά στον βίαια κατασταλτικό της ρόλο
μούδιασε και πάγωσε τους αγανακτισμένους και εξεγερμένους·
ότι η κοινωνία καταρρέει
ενώ παράλληλα ωριμάζει από τη μια η αυτο-οργάνωση
κι από την άλλη ένας μάλλον εστέτ φιλανθρωπισμός·
ότι η πολιτική απαξιώνεται
και ότι τα παλιά κόμματα πεθαίνουν·
ότι ο φασισμός αναγεννάται από την τέφρα του
ενώ η αριστερά, παρά την αβουλία και την ασυνάρτητη,
αναιμική, αυτάρεσκη και πολυδιασπασμένη προσέγγισή της,
φορτώνεται όλες τις αμαρτίες του δημόσιου βίου από τον καιρό της Βάρκιζας.
Ίσως.
Παράλληλα, ή και απεναντίας, εγώ βλέπω (και) κάποια άλλα πράγματα.
Πρώτον, οι φτωχοί αυτού του τόπου,
οι "υποτελείς τάξεις" που λέει κι ο λενινιστής φίλος,
απλώς εξαθλιώνονται περαιτέρω.
Γίνονται και τυπικά φτωχοί.
Είναι σφάλμα να ξεχνάμε
ότι υποφέρουν κι εξαθλιώνονται ήδη από τουλάχιστον το 2004,
για να δώσω ένα συμβατικό ορόσημο.
Η ανεργία είναι πολύ υψηλή εδώ και χρόνια,
η ζωή ήταν δυσανάλογα ακριβή στην Ελλάδα
και πριν να αρχίσει το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων.
Αυτοί ποτέ δεν είχανε φωνή,
κάνουν απλώς γραφικά περάσματα απόγνωσης από τους λαζόπουλους
και τους αυτιάδες του κόσμου τούτου.
Πριν ζούσανε με μακαρόνια και με ψώνια
"που έφερνε σπίτι" η γιαγιά κι ο παππούς·
τώρα ψάχνουνε στα σκουπίδια.
Επίσης τώρα που η δημόσια υγεία αποσυναρμολογείται,
αρρωσταίνουν περισσότερο και πεθαίνουνε πιο εύκολα.
Ως εργαζόμενοι, παλιά, θα πήγαιναν από εργατικά ατυχήματα και τα συναφή,
τώρα σβήνουν αλλιώς,
επειδή δεν έχουνε λεφτά για φάρμακα και γιατρούς κτλ.
Δεύτερον, τα (πρώην) μεσαία εισοδήματα
βάλλονται ομαδόν
αλλά σε γενικές γραμμές
δεν έχουνε φτάσει ακόμα στα χάλια των προ Τρόικας φτωχών.
Ακόμα, λέω.
Επειδή τα μεσαία εισοδήματα είναι στην πλειοψηφία τους νοικοκυραίοι,
δηλαδή πολιτικά υποκείμενα με αστρονομικά υψηλή αδράνεια,
στις τάξεις τους πρυτανεύει η επιθυμία και η ψευδαίσθηση,
η φρεναπάτη μάλλον, ότι τίποτα δεν αλλάζει.
Και με τις δύο ερμηνείες:
και ότι "δεν αλλάζει ποτέ τίποτα σ' αυτόν τον τόπο" κτλ. κτλ.
αλλά και ότι δε θα αλλάξει τίποτα σπουδαίο στον τρόπο ζωής τους.
Γι' αυτό και θα αναδείξουν τη ΝΔ σε πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές
και γι' αυτό το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να υπάρχει.
Τρίτον, τα μεσαία έως υψηλά εισοδήματα δεν έχουνε κανένα πρόβλημα επιβίωσης. Άλλωστε δε βασιζόντουσαν ποτέ ούτε στη δημόσια παιδεία,
ούτε στη δημόσια υγεία, ούτε στις δημόσιες συγκοινωνίες.
Απλώς πλέον καταναλώνουν λιγότερο,
αποταμιεύουν λιγότερο,
δεν επενδύουν πια.
Επίσης έχουνε βροντερή φωνή,
φωνή καθεστωτική
και ψευδεπίγραφα ορθολογιστική:
ανάμεσά τους βρίσκονται οι λόγιοι των 4000 ευρώ μηνιαίως
(όπως έλεγαν και στο τουίτερ)
που κουνάνε το δάχτυλο στην ανάξια,
διεφθαρμένη
και τουρκοβαλκανική πλέμπα
που πετάει αποτσίγαρα στον δρόμο
και τα έκανε όλα σαν τα μούτρα της.
Την πλέμπα που καλείται με 400 ευρώ μηνιαίως
να ζήσει από 2 έως 5 άτομα.
Τέταρτον, το πολίτευμα στην Ελλάδα
διαμορφώνεται σε μια περιορισμένης ευθύνης δημοκρατία,
σε μια κοινοβουλευτική αυταρχία κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του '50,
στην οποία οι πολιτικοί που θα επιβιώσουν
και οι σχηματισμοί στους οποίους
θα συμμετέχουν θα πλασάρονται ως το μετριοπαθές αντίβαρο
στις φασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις.
Ήδη οι φασίστες και οι νεοναζί έχουν αναλάβει ρόλους τραμπούκων
που αντιμάχονται τους αριστερούς και αναρχικούς "κουκουλοφόρους":
οι μεν, ασκεπείς κι ακουκούλωτοι, θα σφάζουνε μετανάστες
και θα χαρακώνουν αλλοδαπές
(κατά προτίμηση γηραιότερες και βαλκάνιες)
πόρνες με την ανοχή της αστυνομίας ίσως,
οι δε θα σπάζουνε βιτρίνες τραπεζικών ναών και θα καίνε τα σινεμά μας
(και, μια μέρα, την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπως λεει η αυτοεκπληρούμενη προφητεία).
Κάπως έτσι έχουν ήδη κάνει τη διανομή τα μέσα ενημέρωσης .
Άλλωστε, παλαιόθεν η λεγόμενη "αστική τάξη"
έβαζε τους ακροδεξιούς να λειτουργούν
ως αντίπαλον δέος των αριστερών και των αναρχικών
αλλά και ως μορμολύκειο μιας κατάστασης πραγμάτων χωρίς την κηδεμονία της.
Δυστυχώς, βεβαίως,
πολλές φορές η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια των "αστών".
Να υποσημειώσω επί τη ευκαιρία πόσο ωραία ταιριάζει το ΚΚΕ σε αυτό το σκηνικό, όπως λέει επιγραμματικά κι εδώ:
μην κάνετε τίποτα γιατί
"είναι καταδικασμένο να αποτύχει"
(εκτός απ'το να ψηφίσετε ΚΚΕ).
Πέμπτον: δεν υπάρχει θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Ή θα καταργηθεί το ευρώ
ή θα παραμείνουν όλες οι χώρες εντός της ευρωζώνης.
Βάλτε κάποιο υψηλό στέλεχος που δουλεύει σε τράπεζα
(αυτοί ξέρουν καλύτερα από τους "οικονομολόγους")
να σας εξηγήσει γιατί μια υποτιθέμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ
θα χτύπαγε άσχημα τις μεγάλες χώρες της ευρωζώνης.
Μα, θα πείτε, με το επιχείρημα της παραμονής στο ευρώ...
ε, αυτό μας πάει πίσω στον ρόλο των μέσων.
Τι θα γίνει λοιπόν;
Θα δούμε.
Θα δούμε αφού τα μεσαία στρώματα νιώσουν πραγματικά το τέλος του σχολείου, αφού δούνε πανεπιστήμια να κλείνουν,
αφού το Υγεία και το Ιατρικό δε θα είναι "για καλύτερα"
αλλά η μόνη ελπίδα επιβίωσης,
που θα περνάει από κάποιον από τους αυξανόμενους και πληθυνόμενους παντοίους αργυραμοιβούς, αφού υιοθετήσουν τη δίαιτα ζυμαρικών που κάνουν οι όντως φτωχοί εδώ και χρόνια·
όταν οι αυτόχειρες καταστηματάρχες
και οι οπλοφόροι απολυμένοι πολλαπλασιαστούν.
Προς το παρόν, ακόμα, βρισκόμαστε στη σφαίρα της ρητορείας,
της χρηστομάθειας, των σεξουαλικών μεταφορών, της κινδυνολογίας.
Προς το παρόν, για πολλούς τελείωσε η διαβίωση και 'μόνο',
σειρά όμως έχουν η επιβίωση
καθώς και οι πολιτικές και ατομικές ελευθερίες μας.
Αλίμονό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου