Χάνει η μάνα το παιδί Η ατιμωρησία όσων διέλυσαν την Ελλάδα κάνει το έθνος έξαλλο.

Αυτή η αίσθηση ατιμωρησίας και θράσους των πρωταιτίων για τη μεγάλη καταρράκωση που βιώνουμε είναι φυσικό να στρέφει τους στριμωγμένους μεταξύ τους. Κι όσο, έστω συμβολικά, δεν τυφεκίζονται έξι πολιτικές Λολίτες στου Γουδή, τόσο οι άνθρωποι θα γίνονται όχλος και ο όχλος θα ζητάει το αίμα της εκδίκησης - επί δικαίων και αδίκων.

ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΥ

Μια ηθικολογική καταιγίδα σαρώνει τη χώρα τον τελευταίο καιρό (ανάμεσα στα άλλα).

Οι μισοί Έλληνες κατηγορούν τους άλλους μισούς ως «λαμόγια». Όποια κατσίκα γείτονα δεν έχει ψοφήσει, την πυροβολούν.
 Όποιος επιλέγει να λέει λίγα «κάτι φοβάται και λουφάζει».
Όποιος πέσει, τσαλαπατιέται με άγρια χαρά.
 Όποιος τολμήσει να χαρεί, «γλεντάει τα κλεμμένα του».
Αν μάλιστα ανοίξεις κουβέντα στο ίντερνετ, τα ικριώματα του όχλου στήνονται συνοπτικά.
Δεν γλιτώνεις.

Το πάνω χέρι το έχουν πάρει η μανία και το μίσος.

Αλλά ο όχλος, πριν γίνει όχλος, ήταν άνθρωποι. Κάποιος τους οχλοποίησε.

-Πώς;

-Λοιδορώντας τους κατάφωρα κι εξακολουθητικά.

Αυτό που έχει λύσει τα ζωνάρια του έθνους κι έχει τρελάνει τον «καθημερινό άνθρωπο» είναι ότι σε αυτό το θεμελιακό ναυάγιο που ζούμε δεν υπάρχει καπετάνιος. Δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας που να δεχτεί να πληρώσει τον λογαριασμό του. Δεν έσφαλε κανείς! Δεν

έκλεψε κανείς!
Δεν τιμωρείται κανείς!
Τριακόσιοι εγκληματίες νάνοι (εγκληματούν κι όσοι συμμετέχουν στην ομερτά), χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας (έστω της ύστατης εκείνης αξιοπρέπειας που κάνει τον εγκληματία να παραδέχεται το έγκλημά του), κρύβονται, έρπουν, στρεψοδικούν, κουκουλώνουν τα αποκτηθέντα τους ως χρυσαφένια κόπρανα, ψεύδονται απύλωτα - κι από πάνω κορδακίζονται και κρώζουν σαν πρόστυχα παγώνια πάνω στα δέντρα τις μέρες της αναπαραγωγής.
Τον Παπουτσή τον βρίζει και τον σαρκάζει ολόκληρο το έθνος

κι εκείνος -Papoutsis the Magnificent, με την αγέρωχη φράντζα και το γενάκι λατινικού μοντέλου- παραιτείται για να γίνει προεδράρα του Πασόκ! Ναι, ψιχαλίζει.

Αυτή η αίσθηση ατιμωρησίας και θράσους των πρωταιτίων για τη μεγάλη καταρράκωση που βιώνουμε είναι φυσικό να στρέφει τους στριμωγμένους μεταξύ τους. Κι όσο, έστω συμβολικά, δεν τυφεκίζονται έξι πολιτικές Λολίτες στου Γουδή, τόσο οι άνθρωποι θα γίνονται όχλος και ο όχλος θα ζητάει το αίμα της εκδίκησης - επί δικαίων και αδίκων. Θα μαχαιρώνονται αδελφοί (και αδελφές!) - η απάλευτη, διηνεκής «Διχόνοια» του Σολωμού.

Δεν φτάνει ο Λάκης Γαβαλάς, ούτε η κωμωδία με τον Άκη. Το σοβαρό έγκλημα ζητάει τη σοβαρή τιμωρία του. Και οι ένοχοι είναι μέσα στη Βουλή. Αυστηρά. Όσο οι γυναικούλες με τα κοστούμια θολώνουν τα νερά και κάνουν τους σωτήρες, ή όσο ένας γενναίος άνθρωπος υψηλού βεληνεκούς δεν βγαίνει να τους απευθύνει την κατηγορία και να τους σύρει στο κελί, τόσο θα δηλητηριάζεται ο δημόσιος βίος κι η πόλη από θέατρο θα γίνεται αρένα.

Αυτή η τύφλα (που είναι μαζί απελπισία, διάψευση, λύσσα, παράπονο και αίσθηση πνιγμού) θα κάψει πολλά αθώα πράγματα, πολλούς περαστικούς.

Διότι Ύβρις ατιμώρητη πέφτει πάνω στην πόλη σαν πέπλο αρρώστιας.

Και τότε χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Κυριολεκτικά.

http://www.lifo.gr/mag/columns/4650