Η Αλεξάνδρα Τσόλκα γράφει κι εγώ απαντώ

"Ο φθόνος, κρύβει πάντα τις αιτίες του". Μαλβίνα Κάραλη

Οι φίλοι μου εργάζονται, όπως έκανα και εγώ πολλά χρόνια, στην εταιρεία των lifestyle περιοδικών που για τρεις δεκαετίες μονοπωλούσαν τον ενδιαφέρον της αγοράς και σημείωναν υψηλές πωλήσεις.

Κατάσχεση. 

Όρθιοι οι εργαζόμενοι βλέπουν να τους παίρνουν τις καρέκλες και τα κομπιούτερ από μπροστά τους. Άγριο πράγμα! Σα σκηνή από ταινία, που δεν θα πληρώναμε να δούμε ποτέ στον κινηματογράφο αλλά μόνο σε dvd. 

Συγκλονισμένοι, όρθιοι, βλέπουν έναν κύκλο –αγχόνη, να κλείνει γύρω τους. Χρόνια βεβαιότητας και επενδυμένα σε μια δουλειά, δεύτερο σπίτι, πιο πολύ και από σπίτι, ομάδα, να ανήκεις, οικογένεια.

Όρθιοι. Έξω στο δρόμο κοιτάνε τα κοντέινερ να φορτώνουν καρέκλες, γραφεία, οθόνες, καλώδια. Υπνοβατώντας στην αβεβαιότητα πια, ξέρουν πως το μέλλον τους γελάει κατάμουτρα. 

Και αρχίζει το έπος της κακίας. Tweets και μηνύματα στο Facebook. Χαιρακακία. Μνησικακία. Σκέτο κακία. Πράσινη, πυώδης, σα τέρας παιδικής φαντασίας, κλεισμένο σε ντουλάπα παιδικού δωματίου, για τη νύχτα που δεν προλάβεις να φωνάξεις τους γονείς σου να'ρθουν και θα χιμήξει στον τρυφερό λαιμό σου. Ένας φίλος παραφράζει τον Τένεσι Ουίλιαμς και την Μπλανς. «Πάντα εμπιστευόμουν την κακία των ξένων». 

Και εντάξει! Πες ότι το αφεντικό δε το γούσταρες, αν και δε σου κανε προσωπικά τίποτα, εδώ που τα λέμε. Οι 250 εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι, που με νύχια και με δόντια κρατάνε την δουλειά τους, που τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η σταθερά τους για δημιουργία, επιβίωση, όνειρα, ευτυχία, ήταν το Συνταγματικό αγαθό τους, τι κακό σου κάνανε! Που θριαμβολογείς; Σε ποιο τόπο ασφάλειας κινείσαι; Σήμερα αυτοί, αύριο εσύ άθλιε, βρωμόψυχε, μιαρέ ανθρωπάκο που πολύ ασχολήθηκα μαζί σου και με λερώνεις με λέρες που δεν ξεπλένονται ούτε στους 60 βαθμούς. Ζήσε με την κακία σου και να θυμάσαι, πως τα έντυπα, τα περιοδικά, τα sites, τις εφημερίδες, τις εκπομπές δεν τα φτιάχνουν με καλώδια και καρέκλες αλλά με ψυχές, ομάδες και ανθρώπους.

http://www.queen.gr/KISS-KISS-BANG-BANG

-----

Δε θα παραθέσω τις πολλαπλές αντιρρήσεις μου πάνω στο άρθρο της Αλεξάνδρας και της φιλοσοφίας που το διέπει.Θα εστιάσω μονο σ αυτό το "αν και δε σου κανε προσωπικά τίποτα,εδώ που τα λέμε"

Μου έκανε Αλεξάνδρα,και έκανε σε γενιές Ελλήνων.Γιατί εδραίωσε ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ,το έκανε καθεστώς,ΠΡΕΠΕΙ και όποιος δεν το ακολουθούσε όποιος ήταν έξω απ αυτό ήταν ξενέρωτος,βλαχομπαρόκ,αξούριστος,βλάχος,αποτυχημένος,παρθενονόπη.

Καθιέρωσε το χυδαίο και το πιο χυδαίο είναι πως ΔΕΝ το παρουσίαζε ως χυδαίο.

Ο χυδαίος μάγκας που τα σπάει πρώτο τραπέζι πίστα ήταν μάγκας.

Το ξέκωλο που τα πέταγε ήταν θεά.

Οι αρπαχτές παντός τύπου ήταν μαγκιά

H αμορφωσιά δεν ήταν δα και κάτι φοβερό και σίγουρα ουχί ανασταλτικός παράγοντας για ν' "ανέλθεις"
Μην πώ πως πολλές φορές οι μορφωμένοι και και μη ενταγμένοι στο σύστημά τους λοιδωρούνταν φρικτά

Οχι Αλεξάνδρα μου.Ολο αυτό και όσοι το υπηρέτησαν χωρίς τύψεις είναι απέναντί μου.

Γιατί το λάιφ στάιλ συνομίλησε με την εξουσία,ήταν πρώτο τραπέζι πάνελ,ήταν συνδαιτημόνας υπουργών και πρωθυπουργών.

Διαμόρφωνε κοινή γνώμη.

Τα διάβαζα τα περιοδικά και ξέρω.Τα αγόραζα.Οχι πάντα κι όχι όλα αλλά ΤΑ ΞΕΡΩ.

Πολύ καλά.

Και εμένα με είχαν επηρεάσει.Εμένα που διάβαζα βιβλία και είχα και αρκετές άμυνες,με αλλοτρίωσαν σε μεγάλο βαθμό.

Πολύ περισσότερο τα νιάτα.Τα κορίτσια κι αγόρια.

Είναι συνυπεύθυνο για την κατάσταση της χώρας και την ποιότητα των ανθρώπων της.

Για τον παρτακισμό που τους διακρίνει,την έλλειψη κάθε αισθήματος συνανήκειν,αλληλεγγύης,βλέμματος στον διπλανό.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος και φυσικά όχι μόνο αυτός αλλά πρωτευόντως αυτός ως ο πιο επιτυχημένος σ αυτο που λέμε λάιφ στάιλ και με τη μεγάλη του διείσδυση στη νεολαία ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για την κατάντια της χώρας.

Και μετά την Ύβριν έρχεται η Νέμεσις

Και ναι,η Νέμεσις είναι λογικό να ευχαριστεί πολλούς.

Αν και δεν έπαθε τίποτε,τέτοια λαμογια δεν πτωχεύουν.Δεν χάνονται.Είναι σαν τις κατσαρίδες.

Δεν πεθαίνουν ποτέ.Ηδη για παράδειγμα είναι ήδη διακοπούλες