Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 31/1/2012
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 31/1/2012
Ο λόγος της Λίνας Δημοπούλου είναι άμεσος, καθαρός και ευθύς –όπως συμβαίνει συνήθως και με την ποίησή της.
Η στιχουργός αγαπημένων τραγουδιών του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του Δημήτρη Μητροπάνου, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, της Ελεωνόρας Ζουγανέλη και πολλών άλλων, μοιράστηκε με το MusicCorner.gr τις απόψεις της για τη σημερινή πραγματικότητα, τη δισκογραφία και την τέχνη.
Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα αφού έκλεισε το κασετόφωνο, με ιστορίες, μνήμες για αγαπημένους ανθρώπους που δυστυχώς έφυγαν νωρίς -όπως
ο Ηλίας Κατσούλης- και κυρίως με διάχυτη τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό μιας δημιουργού που αγαπά τη ζωή και ξέρει να χαμογελά, ακόμη και στα δύσκολα.
ο Ηλίας Κατσούλης- και κυρίως με διάχυτη τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό μιας δημιουργού που αγαπά τη ζωή και ξέρει να χαμογελά, ακόμη και στα δύσκολα.
Η συνέντευξη με τη Λίνα Δημοπούλου πραγματοποιήθηκε στον όμορφο χώρο του “Life” στο Χαλάνδρι…
Music Corner: Πώς βιώνει μία στιχουργός τη σημερινή πραγματικότητα που φαίνεται πιο πεζή από ποτέ;Λίνα Δημοπούλου: Δεν είμαι κι απονήρευτη –δηλαδή δεν ήμουν εδώ και πολλά χρόνια. Έβλεπα τη κατάσταση να αλλάζει απ’ αυτή που ήξερα -όχι ότι είμαι κατά των αλλαγών- αλλά, στην περίπτωση αυτή, η κατάσταση γύρω μας διαστρεφόταν.
Δεν εξελίσσεται εκείνο που ήξερα ως κοινωνία, αλλά της αφαιρούνται πράγματα πολύ σημαντικά, με πρώτο και κύριο κάποιες αξίες, αλλά και, το σημαντικότερο για μένα, το συναίσθημα.
Δηλαδή έβλεπα να δίνονται πράγματα αβέρτα στον κόσμο, ξεκινώντας από τα σούπερ μάρκετ που είχες να πάρεις ό,τι να ‘ναι και για χαβαλέ, μέχρι και την ψυχή μας, τα τραγούδια μας, το σινεμά, τα περιοδικά…
Υπάρχει μια θεωρία κοινωνικοοικονομική που εξηγεί το πώς τέτοιου είδους φούσκες που παρασύρουν τον κόσμο, διαλύονται κάποια στιγμή. Αλλά δεν μπορούσα ούτε να το σκεφτώ, ούτε να το πιστέψω ότι θα γίνει έτσι.
Με χάλαγε πάρα πολύ ότι χάνονται οι αξίες και το συναίσθημα κι έβλεπα ότι αυτό είχε και στη δουλειά μας επίπτωση. Είπα όμως, «ΟΚ, θα επιβιώσουμε, όπως επιβιώσαμε τόσα χρόνια» και περίμενα… Αυτή τη στιγμή βιώνω την πραγματικότητα όπως όλος ο κόσμος. Και ψυχολογικά και οικονομικά, από κάθε άποψη δηλαδή, αισθάνομαι κλεισμένη και λυπημένη.
Music Corner: Λέξεις υπάρχουν για να περιγράψουν αυτή την κατάσταση με στίχους; Σας εμπνέει αυτή η συγκυρία;
Λίνα Δημοπούλου: Πότε ναι, πότε όχι. Δηλαδή αυτή την ώρα, επειδή είναι και πολύ πρόσφατα τα γεγονότα, κυρίαρχο είναι το κακό συναίσθημα που έχω. Σαφώς υπάρχουν λέξεις, απλώς είναι ακόμα άτακτες, πολύ οργισμένες -όχι μόνο για τους πολιτικούς, για όλους μας-, οπότε οι λέξεις αυτή την ώρα δεν μπορούν να βρουν την τάξη τους.
Έχω κάνει κάποια πράγματα αυτό τον καιρό, κάτω απ’ αυτή τη συνθήκη… Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έχω εμπιστοσύνη ότι είναι καλά αυτά που γράφω. Νομίζω ότι ο χρόνος αργότερα θα μου δώσει πιο σοβαρά, πιο ουσιαστικά πράγματα…
Music Corner: Υπάρχει κάποιο τραγούδι, είτε δικό σας είτε όχι, που να εκφράζει αυτό που ζούμε σήμερα;
Λίνα Δημοπούλου: Υπάρχουν πάρα πολλά και κάποια απ’ αυτά μάλιστα έχουν προφητέψει κατά κάποιο τρόπο αυτή τη κατάσταση. Αν με ρωτάς για τα δικά μου, που αισθάνομαι ότι είναι αυτής της εποχής, ένα είναι το «Ψυχή Βαθιά» που έχω γράψει με τον Αντώνη Μιτζέλο και το άλλο το «Άφησέ Με Εδώ» του Μαχαιρίτσα. Κυρίως το δεύτερο με εκφράζει, επειδή είμαι συναισθηματικός τύπος…
Music Corner: Φαίνεται κι απ’ τη γραφή σας αυτό – είναι πολύ άμεση…
Λίνα Δημοπούλου: Αλήθεια; Δεν ξέρεις τι …βρισίδι έχω φάει απ’ τους συνθέτες ότι δεν είμαι άμεση!
Λίνα Δημοπούλου: Αλήθεια; Δεν ξέρεις τι …βρισίδι έχω φάει απ’ τους συνθέτες ότι δεν είμαι άμεση!
Music Corner: Οι στίχοι σας δημιουργούν πολλές εικόνες, αλλά νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο αυτό που θέλετε να πείτε. Συνήθως γράφετε βιωματικά ή εμπνέεστε κι από κάτι που σας έχει κάνει εντύπωση;
Λίνα Δημοπούλου: Όταν γράφεις, είναι σίγουρο ότι υπάρχει μια εικόνα προσωπική σου, χωρίς να είναι απόλυτα όλο το συναίσθημα αυτό, χωρίς να περιγράφεις όλη τη συγκεκριμένη ιστορία. Μια εικόνα, ένα πρόσωπο, μία λέξη που άκουσες από έναν δικό σου άνθρωπο ή τυχαία στο δρόμο σίγουρα περιέχουν ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι. Αλίμονο όμως αν γινόταν να βιώνουμε ό,τι έχουμε γράψει! Θα ‘πρεπε να ‘χουμε παραδοθεί στο …Δαφνί!
Λίνα Δημοπούλου: Όταν γράφεις, είναι σίγουρο ότι υπάρχει μια εικόνα προσωπική σου, χωρίς να είναι απόλυτα όλο το συναίσθημα αυτό, χωρίς να περιγράφεις όλη τη συγκεκριμένη ιστορία. Μια εικόνα, ένα πρόσωπο, μία λέξη που άκουσες από έναν δικό σου άνθρωπο ή τυχαία στο δρόμο σίγουρα περιέχουν ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι. Αλίμονο όμως αν γινόταν να βιώνουμε ό,τι έχουμε γράψει! Θα ‘πρεπε να ‘χουμε παραδοθεί στο …Δαφνί!
Music Corner: Η γραφή -και ειδικά η ποίηση- είναι μοναχική απασχόληση. Πώς σας φάνηκε όταν πρωτοακούσατε δικό σας τραγούδι μελοποιημένο να περνάει σε πολύ κόσμο;
Λίνα Δημοπούλου: Με μένα έγινε αμέσως αυτό, με το «Ρίξε Κόκκινο στη Νύχτα» του Μαχαιρίτσα. Ήταν η πρώτη δουλειά που συμμετείχα και συνέβη αμέσως αυτή
η επικοινωνία. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι θα καταλήξω να το κάνω αυτό το πράγμα –το έκανα κυρίως σαν χόμπι μέχρι τη στιγμή που συνέβη κι εκδόθηκε κάτι δικό μου.
Τί να πω τώρα, ψέματα; Ήμουν χαρούμενη, ήμουν περήφανη, μου άρεσε πολύ! Βεβαίως, με καταδίωκε από τότε μέχρι σήμερα ένα αίσθημα του ότι δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Εγώ επικοινωνώ ένα πράγμα που από κάπου μου ‘ρθε.
Είναι ένα ταλέντο, μία γνώση, πάντως σίγουρα δεν γεννιόμαστε όλοι με κάτι τέτοιο. Είναι ένα δώρο που βρέθηκε στα χέρια μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Τώρα πια έχει αλλάξει αυτό το αίσθημα. Εντάξει, υπάρχει η χαρά του πρώτου ακούσματος, αλλά κυρίως υπάρχει το «Αχ, εδώ θα μπορούσα να ‘χα πει εκείνο κι εδώ θα μπορούσα να ‘χα πει αυτό!»
Λίνα Δημοπούλου: Με μένα έγινε αμέσως αυτό, με το «Ρίξε Κόκκινο στη Νύχτα» του Μαχαιρίτσα. Ήταν η πρώτη δουλειά που συμμετείχα και συνέβη αμέσως αυτή
η επικοινωνία. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι θα καταλήξω να το κάνω αυτό το πράγμα –το έκανα κυρίως σαν χόμπι μέχρι τη στιγμή που συνέβη κι εκδόθηκε κάτι δικό μου. Τί να πω τώρα, ψέματα; Ήμουν χαρούμενη, ήμουν περήφανη, μου άρεσε πολύ! Βεβαίως, με καταδίωκε από τότε μέχρι σήμερα ένα αίσθημα του ότι δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Εγώ επικοινωνώ ένα πράγμα που από κάπου μου ‘ρθε.
Είναι ένα ταλέντο, μία γνώση, πάντως σίγουρα δεν γεννιόμαστε όλοι με κάτι τέτοιο. Είναι ένα δώρο που βρέθηκε στα χέρια μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Τώρα πια έχει αλλάξει αυτό το αίσθημα. Εντάξει, υπάρχει η χαρά του πρώτου ακούσματος, αλλά κυρίως υπάρχει το «Αχ, εδώ θα μπορούσα να ‘χα πει εκείνο κι εδώ θα μπορούσα να ‘χα πει αυτό!»
Music Corner: Επομένως είστε αυστηρή με τον εαυτό σας…
Λίνα Δημοπούλου: Πολύ! Θα το πω καθαρά: Δεν πιστεύω ότι αυτό που γράφω έχει κάτι παραπάνω απ’ αυτό που γράφει κάποιος άλλος, κάποιος που του αρέσει να γράφεικαι αγαπά το λόγο. Δεν λέμε τώρα για έναν άνθρωπο που τυχαία περνάει από εδώ απ’ έξω και του λες «γράψε!». Λέμε για κάποιον που ασχολείται…
Λίνα Δημοπούλου: Πολύ! Θα το πω καθαρά: Δεν πιστεύω ότι αυτό που γράφω έχει κάτι παραπάνω απ’ αυτό που γράφει κάποιος άλλος, κάποιος που του αρέσει να γράφεικαι αγαπά το λόγο. Δεν λέμε τώρα για έναν άνθρωπο που τυχαία περνάει από εδώ απ’ έξω και του λες «γράψε!». Λέμε για κάποιον που ασχολείται…
Music Corner: Επειδή έχετε ασχοληθεί και με τη συγγραφή σεναρίου -το σενάριο που γράψατε με τον Νίκο Μουρατίδη για τη σειρά «Παππούδες εν Δράσει» έχει βραβευτεί κιόλας- είχατε σκεφτεί εξ αρχής ότι θέλετε κάποια στιγμή να γράψετε και στίχο;
Λίνα Δημοπούλου: Η στιχουργία προηγήθηκε, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ τίποτε απ’ ό,τι συνέβη στη ζωή μου. Σπούδασα παιδαγωγική και θέατρο. Κάποια στιγμή τα συνδύασα αυτά, κάνοντας θέατρο σε παιδιά –αυτό μου έδινε πάρα πολύ μεγάλη χαρά! Εντελώς τυχαία, από συγκυρίες που δεν επρόκειτο εγώ ποτέ να δημιουργήσω, βρέθηκα να κάνω την πρώτη αυτή δουλειά με τον Λαυρέντη.
Επίσης εντελώς τυχαία, μια φίλη είπε στον Νίκο Μουρατίδη όταν έψαχνε συνεργάτη για τους «Παππούδες εν Δράσει», «Η Λίνα η Δημοπούλου γράφει πολύ καλά». Χωρίς να ξέρει η φίλη αυτή ότι μπορώ να κάνω σενάριο, απλώς μ’ αγαπούσε και του το είπε… Με ήξερε βεβαίως ο Μουρατίδης, διότι είχαμε συνεργαστεί όταν έκανα παραγωγή στην τηλεόραση κι έτσι προέκυψε όλο αυτό.
Λίνα Δημοπούλου: Η στιχουργία προηγήθηκε, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ τίποτε απ’ ό,τι συνέβη στη ζωή μου. Σπούδασα παιδαγωγική και θέατρο. Κάποια στιγμή τα συνδύασα αυτά, κάνοντας θέατρο σε παιδιά –αυτό μου έδινε πάρα πολύ μεγάλη χαρά! Εντελώς τυχαία, από συγκυρίες που δεν επρόκειτο εγώ ποτέ να δημιουργήσω, βρέθηκα να κάνω την πρώτη αυτή δουλειά με τον Λαυρέντη.
Επίσης εντελώς τυχαία, μια φίλη είπε στον Νίκο Μουρατίδη όταν έψαχνε συνεργάτη για τους «Παππούδες εν Δράσει», «Η Λίνα η Δημοπούλου γράφει πολύ καλά». Χωρίς να ξέρει η φίλη αυτή ότι μπορώ να κάνω σενάριο, απλώς μ’ αγαπούσε και του το είπε… Με ήξερε βεβαίως ο Μουρατίδης, διότι είχαμε συνεργαστεί όταν έκανα παραγωγή στην τηλεόραση κι έτσι προέκυψε όλο αυτό.
Music Corner: Η τηλεόραση σήμερα περνά επίσης τεράστια κρίση. Πώς βλέπετε όλη αυτή τη κατάσταση;
Λίνα Δημοπούλου: Η τηλεόραση θα μπορούσε να πει κανείς ότι δίνει αυτό που θέλει να «φάει» η κοινωνία. Μπορώ να το αντιστρέψω και να πω ότι δίνει αυτό που θέλουμε να ταΐσουμε την κοινωνία. Εδώ και χρόνια είναι σε κακή κατάσταση, απλώς τώρα είναι σε χειρότερη.
Και δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα. Νομίζω ότι πλέον έχει σκληρύνει το παιχνίδι και ο στόχος του να δημιουργήσουμε όσο πιο «άσκεφτους» ανθρώπους μπορούμε και ασύνδετους με τις αξίες. Αυτό είναι συμφέρον του κεφαλαίου, το οποίο θέλει να έχει εργάτες είλωτες, αμίλητους, ακίνητους, αγέλαστους.
Τα πράγματα είναι απλά και πιστεύω ότι σήμερα οφείλουμε να τα λέμε ακριβώς έτσι όπως είναι γιατί τα τελευταία χρόνια το χάσαμε από την πολύ «παραμύθα» που φάγαμε, με τα στρας και τα γυαλάκια των Ινδιάνων που μας πέταξαν στη μούρη κι εμείς τα πήραμε και καθρεφτιστήκαμε.
Το χάσαμε και με τον λόγο μας -δε μιλάμε ελληνικά-, το χάσαμε και με τα θέλω μας, το χάσαμε με τα ποθώ μας, με τα ερωτεύομαι μας, με τα έχω ανάγκη μας – το χάσαμε γενικώς… Νομίζω ότι αν είναι για κάτι χρήσιμη η κρίση που βιώνουμε, είναι για να ξαναπούμε τα πράγματα απ’ την αρχή και να αυτοπροσδιοριστούμε ξανά ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως ψυχές…
Λίνα Δημοπούλου: Η τηλεόραση θα μπορούσε να πει κανείς ότι δίνει αυτό που θέλει να «φάει» η κοινωνία. Μπορώ να το αντιστρέψω και να πω ότι δίνει αυτό που θέλουμε να ταΐσουμε την κοινωνία. Εδώ και χρόνια είναι σε κακή κατάσταση, απλώς τώρα είναι σε χειρότερη.
Και δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα. Νομίζω ότι πλέον έχει σκληρύνει το παιχνίδι και ο στόχος του να δημιουργήσουμε όσο πιο «άσκεφτους» ανθρώπους μπορούμε και ασύνδετους με τις αξίες. Αυτό είναι συμφέρον του κεφαλαίου, το οποίο θέλει να έχει εργάτες είλωτες, αμίλητους, ακίνητους, αγέλαστους.
Τα πράγματα είναι απλά και πιστεύω ότι σήμερα οφείλουμε να τα λέμε ακριβώς έτσι όπως είναι γιατί τα τελευταία χρόνια το χάσαμε από την πολύ «παραμύθα» που φάγαμε, με τα στρας και τα γυαλάκια των Ινδιάνων που μας πέταξαν στη μούρη κι εμείς τα πήραμε και καθρεφτιστήκαμε.
Το χάσαμε και με τον λόγο μας -δε μιλάμε ελληνικά-, το χάσαμε και με τα θέλω μας, το χάσαμε με τα ποθώ μας, με τα ερωτεύομαι μας, με τα έχω ανάγκη μας – το χάσαμε γενικώς… Νομίζω ότι αν είναι για κάτι χρήσιμη η κρίση που βιώνουμε, είναι για να ξαναπούμε τα πράγματα απ’ την αρχή και να αυτοπροσδιοριστούμε ξανά ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως ψυχές…
Music Corner: Έχουμε, λέτε, όντως τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από όλη αυτή την επιφάνεια και να ξαναβρούμε συναισθήματα και αξίες αληθινές;
Λίνα Δημοπούλου: Θα πάρει πολλά χρόνια. Είναι τόσο πολύ το κακό που έχει γίνει που βλέπεις ότι αυτή τη στιγμή έχουν μπει στο σπίτι μας και μας ξεσκίζουν.
Δηλαδή, αν δούλεψε ο πατέρας σου, ο παππούς σου, και σου άφησε ένα ρημαδό-δυάρι – γιατί αυτό θεωρούσε ότι μπορεί να κάνει για το παιδί του, γιατί αυτό είχε αξία και γιατί πολύ σωστά μια εποχή αυτό σήμαινε κάνω ό,τι μπορώ για το παιδί μου -, σήμερα μπαίνουν και το λεηλατούν.
Δηλαδή για το σπιτάκι αυτό που έλεγες «να ‘ναι καλά οι πρόγονοί μου», μπαίνουν και σου ζητάνε να πληρώνεις ενοίκιο. Και κάποια στιγμή θα πάψεις να είσαι ιδιοκτήτης του έτσι όπως πάει. Είναι πολλές οι γενιές που θα χρειαστεί να παλέψουν για να πάψει αυτό.
Όμως εμείς οφείλουμε, όσοι θέλουμε, να κρατάμε το κορδόνι και να επιχειρήσουμε να το παραδώσουμε έτσι όπως το πήραμε σε ό,τι αφορά τις αξίες και τα συναισθήματα.
Music Corner: Με αυτήν την ιστορία με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τα πνευματικά δικαιώματα, τι γίνεται; Νομίζω ότι έγινε μια κίνηση διαμαρτυρίας από τους δημιουργούς…
Λίνα Δημοπούλου: Αυτό που έχω καταλάβει -γιατί με τα ψιλά γράμματα δεν τα πάω καθόλου καλά, τα σιχαίνομαι- είναι ότι το νομοσχέδιο γίνεται για καθαρά συντεχνιακούς λόγους, για να εξυπηρετήσουμε κάποια συμφέροντα, διότι μας κυβερνούν τράπεζες, μας κυβερνούν συντεχνίες, πρόεδροι και φίλοι τους. Αυτό έχει γίνει η Ελλάδα: οι μισοί είναι πρόεδροι και οι άλλοι μισοί είναι φίλοι τους!
Για τέτοιους λόγους, λοιπόν, στους οποίους αμέσως και εμμέσως εμπλέκονται οι πολιτικοί -και το είδαμε και με το τελευταίο σκάνδαλο τοκογλυφίας που έσκασε στη Θεσσαλονίκη-, προσπαθούν απ’ όπου μπορούν να βγάλουν χρήματα και να κόψουν φωνές.
Κανείς δεν θέλει να είναι οι δημιουργοί σε θέση να δημιουργούν σήμερα. Υπάρχει μία κίνηση, έχουν γίνει διάφορες επαφές με το Υπουργείο Πολιτισμού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα κι ούτε θα υπάρξει και δεν ξέρω τί μπορεί να γίνει.
Αισθάνομαι πάρα πολύ λυπημένη και υπεύθυνη, διότι θυμάμαι, ας πούμε, τη δεκαετία του ’80 ότι υπήρχαν σωματεία. Έλεγε, για παράδειγμα, το σωματείο των μουσικών «Σήμερα δεν παίζουμε!» Και δεν έπαιζε κανείς από την Πλάκα μέχρι το τελευταίο σκυλάδικο στην Καστοριά!
Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι δεν υπάρχει φορέας συνδικαλιστικός να μας εκπροσωπεί, να μας οργανώσει, να οργανώσουμε τη διαμαρτυρία μας. Έχουμε κόσμο, αλίμονο αν δεν είχαμε, και οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες.
Music Corner: Και σίγουρα μπορείτε να επηρεάσετε τον κόσμο…
Λίνα Δημοπούλου: Ο στόχος, λοιπόν, ποιος είναι; Να φιμώσουμε τις φωνές αυτές! Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει… Ελπίζω να τους προλάβει μια κοινοτική οδηγία που περιμένουμε τον Μάρτη, να μην περάσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Η οδηγία αυτή, απ’ ό,τι γνωρίζω, προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα, υπάρχουν και κάποια μέτρα για το διαδίκτυο…
Λίνα Δημοπούλου: Ο στόχος, λοιπόν, ποιος είναι; Να φιμώσουμε τις φωνές αυτές! Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει… Ελπίζω να τους προλάβει μια κοινοτική οδηγία που περιμένουμε τον Μάρτη, να μην περάσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Η οδηγία αυτή, απ’ ό,τι γνωρίζω, προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα, υπάρχουν και κάποια μέτρα για το διαδίκτυο…
 |  |
Music Corner: Νομίζω ότι στην Αμερική πρόσφατα έκλεισαν ένα site από το οποίο μπορούσες να κατεβάσεις παράνομα ταινίες και μουσική… Με αφορμή αυτό, θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με τη δισκογραφία και την πειρατεία.
Λίνα Δημοπούλου: Δισκογραφία δεν υφίσταται! Και δεν υφίσταται αρκετό καιρό τώρα, απλώς κάνουμε ότι υπάρχει χάρη σε προσπάθειες μερικών εταιρειών – τα τελευταία χτυπήματα του θηρίου, που λένε…
Λίνα Δημοπούλου: Δισκογραφία δεν υφίσταται! Και δεν υφίσταται αρκετό καιρό τώρα, απλώς κάνουμε ότι υπάρχει χάρη σε προσπάθειες μερικών εταιρειών – τα τελευταία χτυπήματα του θηρίου, που λένε…
Music Corner: Βλέπετε φως;
Λίνα Δημοπούλου: Όχι, αυτήν την ώρα. Και δεν ξέρω και πώς. Δηλαδή από τη στιγμή που διαλύθηκε ο φορέας ο οποίος κάνει την παραγωγή, αυτός που συντονίζει τον καλλιτέχνη, την παραγωγή, τα στούντιο, τη διανομή και την επικοινωνία του πράγματος, δεν υπάρχει φως, όλοι παλεύουμε μόνοι μας σ’ έναν ωκεανό. Δεν ακούγεται τίποτα αξιόλογο.
Ό,τι σοβαρό κι ενδιαφέρον έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, είναι απ’ το διαδίκτυο. Με προσπάθειες νέων παιδιών ή ακόμη και ανθρώπων της δικής μου ηλικιακής κλάσης. Έφτασαν να πουλάνε τα CD στις εφημερίδες που, από κάποια κακή συμφωνία, οι δημιουργοί είναι στην απ’ έξω.
Είναι γνωστή η ιστορία του Μάνου Ελευθερίου -την έχει πει ο ίδιος γι’ αυτό και την ξαναλέω- ότι για τη συλλογή 36 τραγουδιών του, η οποία κυκλοφόρησε με το όνομά του στον τίτλο, πήρε περίπου 1.700 ευρώ! Πόσα πούλησε η εταιρεία; Το μίνιμουμ να πούλησε 70 με 80 χιλιάδες CD.
Τι να λέμε από ‘κει και πέρα; Έχουν πέσει κάτι ιδέες εξτρεμιστικές να ζητάμε τα χρήματά μας από τους τραγουδιστές. Δηλαδή τώρα που ήρθε η Ραλλία Χρηστίδου και είπαμε να κάνουμε μια δουλειά, θα της πω «Τι θα μου δώσεις;» Ό,τι έχουν δηλαδή χρήματα οι τραγουδιστές… Η διαφορά μας με τον τραγουδιστή είναι ότι αυτός θα πάει στο live, θα πάρει το «μαγιόξυλο», θα βγει έξω να παίξει και θα μαζέψει 20 ευρώ να πάει να φάει. Ο δημιουργός τι θα κάνει; Εγώ θα καίω τα στιχάκια και θα τα καταπίνω;
Λίνα Δημοπούλου: Όχι, αυτήν την ώρα. Και δεν ξέρω και πώς. Δηλαδή από τη στιγμή που διαλύθηκε ο φορέας ο οποίος κάνει την παραγωγή, αυτός που συντονίζει τον καλλιτέχνη, την παραγωγή, τα στούντιο, τη διανομή και την επικοινωνία του πράγματος, δεν υπάρχει φως, όλοι παλεύουμε μόνοι μας σ’ έναν ωκεανό. Δεν ακούγεται τίποτα αξιόλογο.
Ό,τι σοβαρό κι ενδιαφέρον έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, είναι απ’ το διαδίκτυο. Με προσπάθειες νέων παιδιών ή ακόμη και ανθρώπων της δικής μου ηλικιακής κλάσης. Έφτασαν να πουλάνε τα CD στις εφημερίδες που, από κάποια κακή συμφωνία, οι δημιουργοί είναι στην απ’ έξω.
Είναι γνωστή η ιστορία του Μάνου Ελευθερίου -την έχει πει ο ίδιος γι’ αυτό και την ξαναλέω- ότι για τη συλλογή 36 τραγουδιών του, η οποία κυκλοφόρησε με το όνομά του στον τίτλο, πήρε περίπου 1.700 ευρώ! Πόσα πούλησε η εταιρεία; Το μίνιμουμ να πούλησε 70 με 80 χιλιάδες CD.
Τι να λέμε από ‘κει και πέρα; Έχουν πέσει κάτι ιδέες εξτρεμιστικές να ζητάμε τα χρήματά μας από τους τραγουδιστές. Δηλαδή τώρα που ήρθε η Ραλλία Χρηστίδου και είπαμε να κάνουμε μια δουλειά, θα της πω «Τι θα μου δώσεις;» Ό,τι έχουν δηλαδή χρήματα οι τραγουδιστές… Η διαφορά μας με τον τραγουδιστή είναι ότι αυτός θα πάει στο live, θα πάρει το «μαγιόξυλο», θα βγει έξω να παίξει και θα μαζέψει 20 ευρώ να πάει να φάει. Ο δημιουργός τι θα κάνει; Εγώ θα καίω τα στιχάκια και θα τα καταπίνω;
Music Corner: Επιλέγετε να γράψετε τη στιγμή που θα σας επηρεάσει κάτι ή προτιμάτε να το αφήσετε λίγο να καταλαγιάσει;
Λίνα Δημοπούλου: Για μένα το να γράψω είναι εργασία, διότι είμαι τόσο χύμα άνθρωπος που, αν δεν το προγραμματίσω, δεν θα το κάνω ποτέ! Κι επειδή είναι ταυτόχρονα και ανάγκη, γράφω κάθε μέρα. Πάω στο γραφείο μου, διαβάζω, ακούω μουσική, χαλαρώνω, έρχομαι σ’ επαφή με το αντικείμενο, λιώνω μ’ αυτό κι αν κάποια λέξη, κάποια εικόνα, κάποιο χθεσινό γεγονός, κάτι που άκουσα απ’ έξω, μου δώσει το κίνητρο, το σημειώνω.
Τώρα το πότε αυτό θα γίνει τραγούδι… Υπάρχει η μεγάλη επεξεργασία του σβήσε-γράψε, έχτισες, χάρηκες, γκρέμισες, ξανάχτισες, ξανά χάρηκες περισσότερο, τελικά όχι, προτίμησες το άλλο… Γενικά το επεξεργάζομαι πάρα πολύ, είμαι πολύ ψείρας στη δουλειά κι όσες φορές δεν έχω υπάρξει ψείρας το ‘χω μετανιώσει. Όχι γιατί το τραγούδι αυτό δεν θα ‘ναι ένα καλό τραγούδι, αλλά γιατί αισθάνθηκα ότι ολιγώρησα και δεν του έπρεπε.
Λίνα Δημοπούλου: Για μένα το να γράψω είναι εργασία, διότι είμαι τόσο χύμα άνθρωπος που, αν δεν το προγραμματίσω, δεν θα το κάνω ποτέ! Κι επειδή είναι ταυτόχρονα και ανάγκη, γράφω κάθε μέρα. Πάω στο γραφείο μου, διαβάζω, ακούω μουσική, χαλαρώνω, έρχομαι σ’ επαφή με το αντικείμενο, λιώνω μ’ αυτό κι αν κάποια λέξη, κάποια εικόνα, κάποιο χθεσινό γεγονός, κάτι που άκουσα απ’ έξω, μου δώσει το κίνητρο, το σημειώνω.
Τώρα το πότε αυτό θα γίνει τραγούδι… Υπάρχει η μεγάλη επεξεργασία του σβήσε-γράψε, έχτισες, χάρηκες, γκρέμισες, ξανάχτισες, ξανά χάρηκες περισσότερο, τελικά όχι, προτίμησες το άλλο… Γενικά το επεξεργάζομαι πάρα πολύ, είμαι πολύ ψείρας στη δουλειά κι όσες φορές δεν έχω υπάρξει ψείρας το ‘χω μετανιώσει. Όχι γιατί το τραγούδι αυτό δεν θα ‘ναι ένα καλό τραγούδι, αλλά γιατί αισθάνθηκα ότι ολιγώρησα και δεν του έπρεπε.
Music Corner: Υπάρχει κάποιο τραγούδι σας που να πιστεύατε ότι θα γίνει επιτυχία και δεν πήγε τόσο καλά;
Λίνα Δημοπούλου: Μπα!
Λίνα Δημοπούλου: Μπα!
Music Corner: Ίσως και επειδή είναι και μετρημένα τα τραγούδια που επιλέγετε να μοιραστείτε μαζί μας;
Λίνα Δημοπούλου: Εκτός αυτού, δεν έχω και την κριτική ικανότητα να πω «Αυτό θα γίνει επιτυχία, αυτό όχι». Ας πούμε, ο Λαυρέντης το αισθάνεται και δεν έχει πέσει έξω ποτέ!
Λίνα Δημοπούλου: Εκτός αυτού, δεν έχω και την κριτική ικανότητα να πω «Αυτό θα γίνει επιτυχία, αυτό όχι». Ας πούμε, ο Λαυρέντης το αισθάνεται και δεν έχει πέσει έξω ποτέ!
Music Corner: Είναι η πιο στενή συνεργασία που έχετε κάνει αυτή με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, έτσι;
Λίνα Δημοπούλου: Ναι και η πιο πολύχρονη κι όλας! Είναι ο «μπαμπάς» μου στη δισκογραφία!
Λίνα Δημοπούλου: Ναι και η πιο πολύχρονη κι όλας! Είναι ο «μπαμπάς» μου στη δισκογραφία!
Music Corner: Έχετε γράψει κι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Μητροπάνου, τον «εγωισμό»…
Λίνα Δημοπούλου: Τον «Εγωισμό», ναι. Όταν ρώτησα έναν αγαπημένο μου παραγωγό, που ξέρω πως εκτιμάει τη δουλειά μου, αν του άρεσε αυτό το τραγούδι, μου είπε «όχι»! Έμεινα κάγκελο! «Γιατί;» Μου λέει, «Γιατί είναι πολύ λόγιο για τον Μητροπάνο!» «Τι λες, ρε!», του λέω. «Εδώ έχει πει το “Στου Αιώνα την Παράγκα”!» Τέλος πάντων, αυτός είναι ο λαϊκός λόγος μου και είναι και μένα απ’ τα αγαπημένα μου τραγούδια…
Λίνα Δημοπούλου: Τον «Εγωισμό», ναι. Όταν ρώτησα έναν αγαπημένο μου παραγωγό, που ξέρω πως εκτιμάει τη δουλειά μου, αν του άρεσε αυτό το τραγούδι, μου είπε «όχι»! Έμεινα κάγκελο! «Γιατί;» Μου λέει, «Γιατί είναι πολύ λόγιο για τον Μητροπάνο!» «Τι λες, ρε!», του λέω. «Εδώ έχει πει το “Στου Αιώνα την Παράγκα”!» Τέλος πάντων, αυτός είναι ο λαϊκός λόγος μου και είναι και μένα απ’ τα αγαπημένα μου τραγούδια…
Music Corner: Από τις πιο πρόσφατες δουλειές σας ξεχωρίζει και το «Κόψε και Μοίρασε», κατά τη γνώμη μου από τα καλύτερα τραγούδια της Ελεωνόρας Ζουγανέλη…
Λίνα Δημοπούλου: Επειδή πρέπει να αποδίδουμε τα εύσημα, και τα δύο αυτά τραγούδια που μου αναφέρεις γράφτηκαν πάνω στις μελωδίες που μου έδωσαν οι συνθέτες. Ο Γαργάλας για τον «Εγωισμό» και ο Μιτζέλος για το «Κόψε και Μοίρασε».
Λίνα Δημοπούλου: Επειδή πρέπει να αποδίδουμε τα εύσημα, και τα δύο αυτά τραγούδια που μου αναφέρεις γράφτηκαν πάνω στις μελωδίες που μου έδωσαν οι συνθέτες. Ο Γαργάλας για τον «Εγωισμό» και ο Μιτζέλος για το «Κόψε και Μοίρασε».
Music Corner: Σας είναι πιο δύσκολο να γράφετε όταν προϋπάρχει η μουσική ή σας βάζει σε ένα δρόμο;
Λίνα Δημοπούλου: Με βάζει σε ένα δρόμο, μου δίνει συναίσθημα, μου βάζει όρια… Τα πιο πολλά τραγούδια που έχω γράψει μόνη μου δεν τα παίρνουν, γιατί είναι πολύ φευγάτα μάλλον! Οπότε η μουσική μου βάζει όρια, μου δίνει το συναίσθημα, γιατί μ’ αρέσει να ανιχνεύω το συναίσθημα του συνθέτη κι όταν ξέρω ότι αυτό προορίζεται και για συγκεκριμένο τραγουδιστή, με βοηθά ακόμη περισσότερο. Γιατί βεβαίως θα είναι κάποιος άνθρωπος που αγαπώ – δεν δίνω τραγούδια σε ανθρώπους που δεν αγαπώ, που δεν θαυμάζω προσωπικά.
Λίνα Δημοπούλου: Με βάζει σε ένα δρόμο, μου δίνει συναίσθημα, μου βάζει όρια… Τα πιο πολλά τραγούδια που έχω γράψει μόνη μου δεν τα παίρνουν, γιατί είναι πολύ φευγάτα μάλλον! Οπότε η μουσική μου βάζει όρια, μου δίνει το συναίσθημα, γιατί μ’ αρέσει να ανιχνεύω το συναίσθημα του συνθέτη κι όταν ξέρω ότι αυτό προορίζεται και για συγκεκριμένο τραγουδιστή, με βοηθά ακόμη περισσότερο. Γιατί βεβαίως θα είναι κάποιος άνθρωπος που αγαπώ – δεν δίνω τραγούδια σε ανθρώπους που δεν αγαπώ, που δεν θαυμάζω προσωπικά.
Music Corner: Γράψατε πρόσφατα στο facebook ότι δεν θέλετε να αλλάξετε τα γούστα της ψυχής σας. Σε τι αναφερόσασταν;
Λίνα Δημοπούλου: Να μια ιστορία που μπορώ να την πω με ονόματα σχεδόν! Άρχισα να γράφω και να παρακολουθώ τους στίχους των τραγουδιών, όταν σε ηλικία δώδεκα-δεκατριών, άκουσα τον Νταλάρα να τραγουδάει «Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω».
Συγκλονίστηκα! Έχουν περάσει 35 χρόνια, αλλά θυμάμαι ότι ήμουν στην κουζίνα του σπιτιού μου, θυμάμαι ότι το τρανζίστορ ήταν επάνω στο ψυγείο, θυμάμαι τη μάνα μου η οποία μαγείρευε, και θυμάμαι ότι άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν.
Δεν ήξερα τότε, παιδάκι ήμουν, ούτε ποιος είναι ο Νταλάρας! Δεν υπήρχε και αυτή η λαίλαπα της εικόνας – η ομορφιά της μουσικής ήταν ότι οι τραγουδιστές γίνονταν διάσημοι από το ραδιόφωνο, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει σήμερα. Έψαχνα, λοιπόν, στο ραδιόφωνο, περίμενα να ακούσω ξανά αυτή τη φωνή.
Στη συνέχεια κατάλαβα ποιος είναι και μερικά χρόνια μετά, πήγα σε μια μπουάτ που θα τραγουδούσε να ρωτήσω πότε θα ξεκινήσουν. Και πέφτω σε πρόβα, να ερμηνεύει το «Σεργιάνι στον Κόσμο».
Λοιπόν εμένα ο Νταλάρας με πήρε απ’ το χέρι με μία έννοια -εν αγνοία του ο άνθρωπος- και μου έδειξε το δρόμο.
Μου είπε, «Εδώ είναι το ωραίο το τραγούδι, κούκλα μου! Αυτοί είναι οι ποιητές, αυτοί είναι οι συνθέτες…» Γούσταρα πολύ και τη φωνή του και θεωρώ ότι έχει προσφέρει τεράστιο έργο στο ελληνικό τραγούδι, έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές με τους ποιητές και τους συνθέτες τους σπουδαίους.
Είναι ένας άνθρωπος που ξυπνάει και κοιμάται με τη μουσική στο μυαλό του και βεβαίως το εξαργύρωσε με χρήματα. Δεν κατάλαβα, είναι κανείς που δουλεύει και δεν θέλει να πληρώνεται;
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, βγήκε μια ανακοίνωση ότι ο άνθρωπος αυτός προτίθεται να δώσει ορισμένες δωρεάν συναυλίες σε γειτονιές της Β’ Περιφέρειας.
Άρχισαν οι αντιδράσεις, ότι πάει τώρα που είναι προεκλογική περίοδος για να προωθήσει τη γυναίκα του. Το 1978, θυμάμαι, -γιατί πλέον έχω γίνει γκρούπι!- είμαι στα καμαρίνια στη «Διαγώνιο» κι έρχεται ένας πιτσιρικάς απ’ τη Νίκαια και του λέει
«Κύριε Νταλάρα, να έρθετε να κάνουμε μια εκδήλωση για να πάμε εκδρομή!» Και του λέει, «Τι λες, παιδί μου; Έρχεσαι να μου πεις να τραγουδήσω για να πάτε εκδρομή και δεν έρχεσαι να μου πεις να πάμε στην πλατεία να κράξουμε τον τάδε υπουργό;»
Εγώ αυτόν Νταλάρα ξέρω και αυτός ο Νταλάρας είναι που θα πάει να δώσει τις δύσκολες τούτες μέρες τις συναυλίες στις γειτονιές.
Βγαίνει, που λες, στο facebook ένας άνθρωπος που εκτιμώ και, βλέποντας ότι εγώ είχα αναρτήσει την ανακοίνωση για τις συναυλίες, γράφει: «Ακόμη κι αν θαυμάζω κάποιους ανθρώπους, αν αυτοί έχουν «Νταλαρίτιδα», θα τους διαγράψω από φίλους!»
Και εγώ …χέστηκα αν με διαγράψεις και γράψτο όπως το λέω! Ως εκ τούτου έγραψα κι εγώ τη συγκεκριμένη φράση…
Λίνα Δημοπούλου: Να μια ιστορία που μπορώ να την πω με ονόματα σχεδόν! Άρχισα να γράφω και να παρακολουθώ τους στίχους των τραγουδιών, όταν σε ηλικία δώδεκα-δεκατριών, άκουσα τον Νταλάρα να τραγουδάει «Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω».
Συγκλονίστηκα! Έχουν περάσει 35 χρόνια, αλλά θυμάμαι ότι ήμουν στην κουζίνα του σπιτιού μου, θυμάμαι ότι το τρανζίστορ ήταν επάνω στο ψυγείο, θυμάμαι τη μάνα μου η οποία μαγείρευε, και θυμάμαι ότι άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν.
Δεν ήξερα τότε, παιδάκι ήμουν, ούτε ποιος είναι ο Νταλάρας! Δεν υπήρχε και αυτή η λαίλαπα της εικόνας – η ομορφιά της μουσικής ήταν ότι οι τραγουδιστές γίνονταν διάσημοι από το ραδιόφωνο, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει σήμερα. Έψαχνα, λοιπόν, στο ραδιόφωνο, περίμενα να ακούσω ξανά αυτή τη φωνή.
Στη συνέχεια κατάλαβα ποιος είναι και μερικά χρόνια μετά, πήγα σε μια μπουάτ που θα τραγουδούσε να ρωτήσω πότε θα ξεκινήσουν. Και πέφτω σε πρόβα, να ερμηνεύει το «Σεργιάνι στον Κόσμο».
Λοιπόν εμένα ο Νταλάρας με πήρε απ’ το χέρι με μία έννοια -εν αγνοία του ο άνθρωπος- και μου έδειξε το δρόμο.
Μου είπε, «Εδώ είναι το ωραίο το τραγούδι, κούκλα μου! Αυτοί είναι οι ποιητές, αυτοί είναι οι συνθέτες…» Γούσταρα πολύ και τη φωνή του και θεωρώ ότι έχει προσφέρει τεράστιο έργο στο ελληνικό τραγούδι, έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές με τους ποιητές και τους συνθέτες τους σπουδαίους.
Είναι ένας άνθρωπος που ξυπνάει και κοιμάται με τη μουσική στο μυαλό του και βεβαίως το εξαργύρωσε με χρήματα. Δεν κατάλαβα, είναι κανείς που δουλεύει και δεν θέλει να πληρώνεται;
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, βγήκε μια ανακοίνωση ότι ο άνθρωπος αυτός προτίθεται να δώσει ορισμένες δωρεάν συναυλίες σε γειτονιές της Β’ Περιφέρειας.
Άρχισαν οι αντιδράσεις, ότι πάει τώρα που είναι προεκλογική περίοδος για να προωθήσει τη γυναίκα του. Το 1978, θυμάμαι, -γιατί πλέον έχω γίνει γκρούπι!- είμαι στα καμαρίνια στη «Διαγώνιο» κι έρχεται ένας πιτσιρικάς απ’ τη Νίκαια και του λέει
«Κύριε Νταλάρα, να έρθετε να κάνουμε μια εκδήλωση για να πάμε εκδρομή!» Και του λέει, «Τι λες, παιδί μου; Έρχεσαι να μου πεις να τραγουδήσω για να πάτε εκδρομή και δεν έρχεσαι να μου πεις να πάμε στην πλατεία να κράξουμε τον τάδε υπουργό;»
Εγώ αυτόν Νταλάρα ξέρω και αυτός ο Νταλάρας είναι που θα πάει να δώσει τις δύσκολες τούτες μέρες τις συναυλίες στις γειτονιές.
Βγαίνει, που λες, στο facebook ένας άνθρωπος που εκτιμώ και, βλέποντας ότι εγώ είχα αναρτήσει την ανακοίνωση για τις συναυλίες, γράφει: «Ακόμη κι αν θαυμάζω κάποιους ανθρώπους, αν αυτοί έχουν «Νταλαρίτιδα», θα τους διαγράψω από φίλους!»
Και εγώ …χέστηκα αν με διαγράψεις και γράψτο όπως το λέω! Ως εκ τούτου έγραψα κι εγώ τη συγκεκριμένη φράση…
Music Corner: Για να επανέλθουμε στην τέχνη γενικότερα, πιστεύετε ότι μπορούμε με τη βοήθειά της να είμαστε πιο αισιόδοξοι, να ξαναβρούμε ελπίδες για το μέλλον;
Λίνα Δημοπούλου: Αυτή είναι η δουλειά της τέχνης: Να μας κάνει να ονειρευόμαστε, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να μας δείχνει δρόμους… Είναι δύσκολα τα πράγματα. Ένα πράγμα καλό σήμερα μπορεί να κάνει ένα τεράστιο μπαμ, αλλά μπορεί να χαθεί και τελείως. Και περισσότερο αυτό είναι που συμβαίνει, δυστυχώς… Εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας, θα κάνουμε αυτό που μας προστάζει η συνείδησή μας και ο Θεός βοηθός!
Λίνα Δημοπούλου: Αυτή είναι η δουλειά της τέχνης: Να μας κάνει να ονειρευόμαστε, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να μας δείχνει δρόμους… Είναι δύσκολα τα πράγματα. Ένα πράγμα καλό σήμερα μπορεί να κάνει ένα τεράστιο μπαμ, αλλά μπορεί να χαθεί και τελείως. Και περισσότερο αυτό είναι που συμβαίνει, δυστυχώς… Εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας, θα κάνουμε αυτό που μας προστάζει η συνείδησή μας και ο Θεός βοηθός!
Music Corner: Ετοιμάζετε κάποια δουλειά αυτή τη περίοδο;
Λίνα Δημοπούλου: Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς ανακοινώσιμο, γιατί ο καλλιτέχνης δεν ξέρω κατά πόσο το έχει κοινοποιήσει. Κάνει μια συνεργασία ο Λαυρέντης με ξένους καλλιτέχνες. Θα διασκευάσει δικά τους τραγούδια, στα οποία βάζουν ελληνικούς στίχους διάφοροι δημιουργοί, ενώ θα υπάρχουν και αρκετές συμμετοχές των ίδιων των ξένων καλλιτεχνών.
Συμμετέχω σε αυτή τη δουλειά, όπου γράφουν επίσης ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Ισαάκ Σούσης, ο Γιάννης Μαύρος, ο Μάνος Ελευθερίου… Επίσης, κάποιοι από τους ξένους καλλιτέχνες παίρνουν τραγούδια του Λαυρέντη και τα διασκευάζουν στη δική τους γλώσσα. Είναι μια πολύ ωραία ιδέα, η οποία ελπίζω όντως να υλοποιηθεί!
Λίνα Δημοπούλου: Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς ανακοινώσιμο, γιατί ο καλλιτέχνης δεν ξέρω κατά πόσο το έχει κοινοποιήσει. Κάνει μια συνεργασία ο Λαυρέντης με ξένους καλλιτέχνες. Θα διασκευάσει δικά τους τραγούδια, στα οποία βάζουν ελληνικούς στίχους διάφοροι δημιουργοί, ενώ θα υπάρχουν και αρκετές συμμετοχές των ίδιων των ξένων καλλιτεχνών.
Συμμετέχω σε αυτή τη δουλειά, όπου γράφουν επίσης ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Ισαάκ Σούσης, ο Γιάννης Μαύρος, ο Μάνος Ελευθερίου… Επίσης, κάποιοι από τους ξένους καλλιτέχνες παίρνουν τραγούδια του Λαυρέντη και τα διασκευάζουν στη δική τους γλώσσα. Είναι μια πολύ ωραία ιδέα, η οποία ελπίζω όντως να υλοποιηθεί!
——————-
*** Ευχαριστούμε το cafe bar «Life» για τη φιλοξενία (www.facebook.com/profile.php?id=100002115581288 / Ιφικράτους 1-3 , Πεζόδρομος Χαλανδρίου / 210.6896292)…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
http://www.musiccorner.gr/?p=40343
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου