Και πήγαμε που λες στην Αριστοτέλους,
Η πόλη σχεδόν άδεια, παρκάρισμα όμως πουθενά.
Δε γαμείς, το αφήσαμε κοντά στον Πύργο και ξεκινήσαμε παραλιακά για την Αριστοτέλους.
Λάθος. Μεγάλο.
Σε όλη την λεωφόρο Νίκης φάγαμε μεγάλη ήττα γιατί τα πιο πολλά μπαρ είχαν κλείσει, είχαν βγάλει τα σκουπίδια έξω και έμεναν λιγότερο από 50-60 εκατοστά πεζοδρομίου ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα και τα βουνά των σκουπιδιών (τα πιο πολλά σκουπίδια γυάλινα μπουκάλια, οι ειδικές καμπάνες της ανακύκλωσης γυαλιού άδειες παρόλα αυτά αλλά είπαμε δε γαμείς)
Φτάσαμε στην πλατεία έντεκα παρά τέταρτο.
Ησυχία. Και όταν λέμε ησυχία μιλάμε για μούγκα. Ούτε μουσική ούτε τίποτα!
Καμιά διακοσαριά άτομα κοιτάνε μια τελείως άδεια σκηνή (το πρόγραμμα btw έγραφε ότι θα έπαιζε μια μπάντα από τις 8:30 τελικά όπως έμαθα 8:30 τελείωσαν, για το ενδιάμεσο μέχρι τις 12 τα πράγματα ήταν ασαφή ξέραμε όμως ότι για κάποιον παράξενο λόγο τα πυροτεχνήματα θα άρχιζαν στις 11:59 (WTF? ) και όχι στις 12 (άβυσσος η ψυχή του Δημάρχου) και ότι ο Μπουτάρης θα μιλούσε ή θα μετρούσε ανάποδα ή κάτι τέτοιο.
Κατά τις 11:10 κάποιος έβαλε μουσική από CD (ίσως και στικάκι δεν τον εντοπίσαμε πουθενά).
Και εκεί αρχίζει η γιορτή (του παραλόγου)
Ξεκινά με ένα κρητικό (παραδοσιακό; έντεχνο; τι να σας πω δεν ξέρω) συνέχισε με ένα παγκοσμίως άγνωστο hip hop, ένα άγνωστο σε μένα έντεχνο και ένα ξένο απροσδιόριστου μουσικού είδους. Μετά για κάποιον λόγο έκλεισαν την μουσική.
Ο κόσμος πύκνωνε. Πολύ.
Εμείς αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες.
Ακούστηκε ακόμα ένα άγνωστο τραγούδι και ξαφνικά ανέβηκε στην σκηνή μια κοπελίτσα.
Με δική της πρωτοβουλία; Μέρος κάποιου κρυφού προγράμματος; Κανείς δεν ήξερε.
Άρχισε να τραγουδά a cappela ένα τραγούδι τύπου indie του ’90 που δεν κατάφερα να θυμηθώ καπάκι το πολύ γιορτινό Zombie των The Cranberries ο κόσμος από κάτω φώναζε να πει κάνα γιορτινό, είπε το μισό Last Christmas μας ευχήθηκε καλή χρονιά και έφυγε.
Ο αόρατος Dj έβαλε ένα άγνωστο χριστουγεννιάτικο του Elvis, μετά ακόμα ένα το οποίο στα μισά έτσι δίχως λόγο το έκοψε και μετά από κάποια ώρα επίσης δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο, έβαλε την συνέχεια.
Η ώρα έχει φτάσει δώδεκα πάρα είκοσι, ο κόσμος είναι παντού πάρα πάρα πολύς και ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζουν αυτοί που είχαν την ιδέα να πάνε στην Αριστοτέλους γιατί οι υπόλοιποι της παρέας τους κοιτούν με μίσος.
Ούτε μουσική ούτε τίποτα.
Και ξαφνικά ΝΑΙ ξαναβγαίνει στην σκηνή η κοπέλα που τραγουδούσε a cappela πριν και μας είχε ευχηθεί καλή χρονιά και αρχίζει να τραγουδά μια κλάψα της Σελίν Ντιον ή της Γουίτνεϊ Χιούστον (δεν είμαι σίγουρος, δεν τις ξεχωρίζω) και εκτοξεύει το κέφι με το χαρούμενο και γιορτινό Knocking on Heavens Door!!!
Κάποιοι από κάτω της φωνάζουν πες τα κάλαντα τουλάχιστον, αυτή απαντά ότι δεν έχει πει ποτέ στη ζωή της κάλαντα και αντ’ αυτών λέει το All I Want For Christmas Is You το οποίο μετά από λίγο σταματάει γιατί «Ως Εδώ Το Ξέρω», μας λέει το όνομα της, μας ξαναλέει καλή χρονιά και φεύγει στις δώδεκα πάρα πέντε.
Και εδώ το παράλογο ξεφεύγει.
Κάποιος ανεβάζει τρίτη φορά την κοπέλα a cappela και της λέει να τραγουδήσει κάτι (ότι να ‘ναι)
Αυτή ξεκινάει το Wonderwall των Oasis αλλά δεν ξέρει τους στίχους και για να το μαζέψει φωνάζει στον κόσμο «ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ» κανένας δεν ξέρει τι να κάνει (και φυσικά κανένας δεν τραγουδάει) εγώ τσιμπιέμαι για να σιγουρευτώ ότι είμαι ξύπνιος, οι γύρω μου γελάνε με την μαλακία που μας (τους) δέρνει και ως από μηχανής θεός ανεβαίνει στην σκηνή μια που μιλάει σπαστά Ελληνικά συνεχίζει το Wonderwall κανένας δεν δίνει σημασία, μας λέει ότι είναι Αγγλίδα και η Αγγλία είναι skata enw edw avrio the exei ilio, παίρνει το μικρόφωνο ο τύπος που ανέβασε την κοπέλα a cappela και μάλλον ήταν ο αόρατος Dj μας είπε ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΖΑΜΠΑ (ξανά WTF? ) πετάει κάποιος ένα πυροτέχνημα παίρνει η κοπέλα a cappela το μικρόφωνο μας λέει ότι δεν είναι ακόμα δώδεκα και πρέπει να περιμένουμε ένα λεπτό και μετά από 2-3 δευτερόλεπτα μας είπε ότι ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καπάκι της παίρνει το μικρόφωνο ο τύπος που ανέβασε την κοπέλα a cappela και μάλλον ήταν ο αόρατος Dj και άρχισε να μετράει αντίστροφα από το πέντε (πολλοστή φορά WTF? ) μας είπε και αυτός ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, κάτι πήγε να πει και η από μηχανής θεός Αγγλίδα αλλά είχαν ήδη αρχίσει τα (εντυπωσιακά όντως) πυροτεχνήματα και δεν τους έδινε κανένας σημασία πια.
Θεσσαλονίκη 2017, παγκόσμια πρωτεύουσα του υπαρκτού σουρεαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου