«Μαζί στον αγώνα κατά του λαϊκισμού» έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο συγχαρητήριο μήνυμά του προς τον προεδρικό υποψήφιο της γαλλικής Δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν.
«Μαζί στον αγώνα κατά του λαϊκισμού» είπε και στον Βούλγαρο πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσοφ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Σόφια. Ξέρετε, στον Μπορίσωφ, των ολότελα κλειστών συνόρων προς τους πρόσφυγες.
Φαίνεται λοιπόν πως για τη λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη αρκεί η ιδιότητα του δεξιού, ή και του ακροδεξιού ακόμα καλύτερα, προκειμένου να σου προσδώσει το φωτοστέφανο του αντιλαϊκιστή...
Το παλιό-παλιό, το παραδοσιακό κνίτικο σύνθημα έλεγε «Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Ε, λοιπόν, πάει αυτό, πάλιωσε, ξεπεράστηκε απ’ τη ζωή. Για να αντικατασταθεί, πλέον, ως προς τον εντοπισμό του «μοναδικού εχθρού», από τον λαϊκισμό. Λαϊκισμός διά πάσαν χρήσιν και επί παντός σκοπού. Απολύτως βολικός δε, ιδίως εκεί που τσουβαλιάζεις στα «μέτρα» του τους πάντες. Από τον Τραμπ, τον Φάρατζ, το Γκρίλο και τη Λεπέν, ώς τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας. Από πού κι ως πού, θα ρωτήσετε. Και απάντηση δεν πρόκειται να λάβετε. Όχι τουλάχιστον αρκούντως λογική και στοιχειωδώς πειστική.
Όποιος παρακολούθησε τη «συνεύρεση» του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Σταύρου Θεοδωράκη και του Ευάγγελου Βενιζέλου, πριν από καμιά δεκαριά ημέρες σε μια βιβλιοπαρουσίαση, θα χόρτασε από αντιλαϊκίστικες κορώνες. Με ονοματεπώνυμο πάντως. Όπου «ένας ήταν ο εχθρός», ο ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω. Ως ο γεννήτορας και ο φορέας του λαϊκισμού. Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του οποίου απαιτείται, φυσικά, πανστρατιά. Όλων των υγιών, φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Το σχετικό προσκλητήριο απηύθυνε ξεκάθαρα ο πρόεδρος της Ν.Δ. στη συγκεκριμένη εκδήλωση, ενώ στην ίδια γραμμή κινήθηκε, φυσικά, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και, υπό προϋποθέσεις και με κάποιες επιφυλάξεις, συγκατένευσε ο επικεφαλής του Ποταμιού. Στο όνομα του αντιλαϊκισμού όλα αυτά ως της μείζονος εξυγιαντικής του πολιτικού συστήματος επείγουσας προτεραιότητας...
Ο λαϊκισμός του... αντιλαϊκισμού
Ο λαϊκισμός ορίζεται, φυσικά, από τους απηνείς διώκτες του με τα κριτήρια, και μόνο, που εκείνοι επιλέγουν. Το ίδιο, στον αντίποδά του, και ο αντιλαϊκισμός. Δίχως να κοιτούν και να αναγνωρίζουν, ούτε κατά διάνοια, τα δικά τους σχετικά κουσούρια. Αν, για παράδειγμα, ο λαϊκισμός νοηματοδοτείται ως η προσπάθεια καταδολίευσης του λαού, στη βάση δημαγωγικών επιλογών και της αντίστοιχης συνθηματολογίας, τότε η γούνα και των τριών έχει πολλά, πάρα πολλά ράμματα, προκλητικά κακοραμμένα μάλιστα. Όταν, ας πούμε, ο «μέγας μεταρρυθμιστής» Μητσοτάκης ξορκίζει τον χωρισμό κράτους - Εκκλησίας, περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Αν όχι για επιχείρηση κολακείας των ταπεινότερων ενστίκτων μερίδας του κομματικού του ακροατηρίου; Και όταν με «στοχευμένες» θέσεις και επιλογές απευθύνεται ξεκάθαρα στο θυμικό της Ακροδεξιάς, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα σχετικά; Αν όχι ως λαϊκίστικα ανοίγματα προς μερίδα της κομματικής του γειτονιάς; Οι, με τις ευλογίες του, ξενοφοβικές κορώνες επιφανών στελεχών του κόμματός του, αλλά και η ίδια η επιλογή ενός εκ των αντιπροέδρων του, μαρτυρούν πειστικά περί αυτού.
Πέρα όμως από την καταφανή δολιότητα της επίκλησης του λαϊκισμού ως προνομιακού εχθρού και του αντιλαϊκισμού ως συγκολλητικής ουσίας προς δημιουργία εκλογικών μετώπων, υπάρχουν και οι πολύ πιο σοβαρές, και άκρως ζημιογόνες, διαστάσεις της σχετικής επιχείρησης. Όπου αυτοί οι φλογεροί μαχητές του «Μένουμε Ευρώπη» προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται πόσο επικίνδυνο είναι για την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα να τσουβαλιάζουν, στο όνομα φτηνών κομματικών σκοπιμοτήτων, τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας, ακόμη και τον Κόρμπιν ή και τους Πορτογάλους κεντροαριστερούς, με τον Φάρατζ και τη Λεπέν. Γνήσιους αριστερούς ευρωπαϊστές από τη μία με ορκισμένους αρνητές της Ευρώπης από την άλλη. Είναι εκεί όπου, εκτός των άλλων, επιχειρείται να εισαχθεί, εκ νέου, στο παιχνίδι η κακόφημη όσο και ανιστόρητη θεωρία «των δύο άκρων» από την πίσω πόρτα.
Αλλά, δεν βαριέστε, ποιος νοιάζεται για την Ευρώπη; Ποιος νοιάζεται για τι αρχές και τις αξίες της; Ποιος νοιάζεται για την προοπτική της; Ποιος νοιάζεται, επιτέλους, για τον πολιτικό ορθολογισμό, τον στοιχειώδη; Όταν είναι οι «στενές» κομματικές σκοπιμότητες που οδηγούν τα βήματά τους και που καθορίζουν τις επιλογές τους. Όσο πιο μικρές και μίζερες δε, όσο πιο φτηνές και πιο κοντόφθαλμες αυτές οι σκοπιμότητες, τόσο το καλύτερο. Και το αποτελεσματικότερο, που λέει ο λόγος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου