Λίγο πριν ξεκινήσει η δεύτερη αξιολόγηση, ένας οικονομικός τεχνοκράτης της κυβέρνησης εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να αναμένεται μια θετική στάση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μεταξύ άλλων, επισήμανε την πολιτική σταθερότητα και τη διαχειριστική ικανότητα που διαθέτει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ, σε μια χώρα από την οποία η Ευρώπη έχει ανάγκη να ασκεί σταθεροποιητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή (π.χ. στο προσφυγικό).
Παράλληλα, αναφέρονταν στο θετικό μομέντουμ που βρίσκεται η ελληνική οικονομία και στο ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκρουστεί με το φαιδρό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών.
Με αυτά τα δεδομένα, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι, ακόμη, αν ο ίδιος χρηματίζονταν για να προδώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει σύμβουλος του Σόιμπλε, η χρησιμότερη εισήγηση που θα έκανε στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών θα ήταν να στηρίξει τη συγκεκριμένη κυβέρνηση.
Δυστυχώς, αν και φαίνεται απολύτως λογική αυτή η ανάλυση, ενδέχεται να στηρίζεται σε υπερβολικά γενναίες υποθέσεις, αφού ο Γερμανός πολιτικός δεν είναι σίγουρο ότι έχει απεμπολήσει οριστικά (μολονότι έκανε ένα βήμα κατά την πρώτη αξιολόγηση) την τόσο λανθασμένη αίσθηση ηγεμονισμού που είχε έως τώρα η Γερμανία έναντι της υπόλοιπης Ευρώπης (δηλαδή της οικονομικής υπερδύναμης που διεκδικούσε με μυωπικό τρόπο λύσεις στην κατεύθυνση του στενού της συμφέροντος, χωρίς να νοιάζεται για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στις άλλες χώρες).
Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αποδείξει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι έχει ωριμάσει οριστικά, δηλαδή ότι έχει πια την αίσθηση ευθύνης που πρέπει να βαραίνει έναν κοσμοπολίτη πολιτικό, ο οποίος καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τις τύχες μιας ολόκληρης ηπείρου, ή αν θα συνεχίσει να κάνει πολιτική με τις παρωπίδες του στενόμυαλου πολιτικού που απευθύνεται στους συντηρητικούς ψηφοφόρους της γερμανικής υπαίθρου.
Και επειδή ο πειρασμός των επικείμενων εκλογών στη Γερμανία είναι μεγάλος, να του υπενθυμίσουμε το αυτονόητο. Με αυτή την κυβέρνηση και την πορεία που έχει πάρει το τρίτο Μνημόνιο, είναι απολύτως εφικτό το 2018 η Ελλάδα να τελειώνει από μια κατάσταση, που εκθέτει και τον ίδιο στο εσωτερικό της χώρας του.
Αντιθέτως, αν φερθεί με κοντόφθαλμο τρόπο, η πιθανότερη κατάληξη θα είναι να χρειαστεί να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη και να δώσει το ζεστό χρήμα, που θα είναι απαραίτητο να συνοδεύει ένα τέταρτο Μνημόνιο, το οποίο θα είναι το αποτέλεσμα μιας αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα και μιας νέας κυβέρνησης. Οι αποφάσεις δικές του. Θα δούμε σύντομα...
Αυτό που δεν χρειάζεται να περιμένουμε είναι να φανεί η λιγούρικη προθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να δείξει ότι θα παίξει με τον πιο απόλυτο τρόπο τον ρόλο του καλού μαθητή. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της νεοφιλελεύθερης διαστροφής που και ο ίδιος έχει. Κυρίως, είναι η ανυπομονησία του παλιού πολιτικού συστήματος να ξαναπάρει στα χέρια του την κουτάλα της εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό σε όλους, αλλά ήταν πραγματικά εντυπωσιακή η εικόνα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. το Σάββατο.
Είχε ενδιαφέρον το πώς η βαριά επισημότητα των σκούρων κοστουμιών μετατρέπονταν σε μια αβάσταχτη ελαφρότητα να γίνονται αποδεκτοί εξευτελισμοί από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών... όταν υπενθύμισαν στα κοστούμια ότι δεν είναι δικτατορία η εξάντληση της τετραετίας, καθώς και το πόσο ψηλά ήταν τα πλεονάσματα στα οποία δέσμευαν τη χώρα οι ίδιοι που εγκαλούν τώρα την κυβέρνηση ότι δεν τα μείωσε αρκετά.
Να το επισημαίνουμε αυτό ως απόδειξη ότι η Αριστερά μπορεί να αυτομαστιγώνεται για χρόνια (και καλά θα κάνει) για τις αθετήσεις των υποσχέσεών της, για άλλους, όμως, αντίστοιχα πράγματα καταγράφονται ως ασήμαντεςεπικοινωνιακές ήττες.
Πηγή: ΑΥΓΗ
Πηγή: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου