Η διενέργεια του «Διεθνούς συνεδρίου για την ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού» από την εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης επαναφέρει σε διεθνές επίπεδο την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων», η οποία υπήρξε πολύ δημοφιλής στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και υιοθετήθηκε ασμένως από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στελέχη του πολιτικού χώρου ο οποίος έχει χαρακτηριστεί «ακραίο Κέντρο».
Σε μια περίοδο κατά την οποία το φάντασμα όχι του κομμουνισμού, αλλά του φασισμού, του ναζισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, η θεωρία αυτή είναι πολύ βολική για τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις ενώ, παράλληλα, προκαλεί πολιτική σύγχυση και αλλοίωση της ιστορικής πραγματικότητας.
Στη σκιά του Σάρλοτσβιλ, της Χρυσής Αυγής, αλλά και των ξενοφοβικών και αντιμεταναστευτικών πολιτικών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι το λιγότερο αποπροσανατολιστικό να αναβιώνει αυτή η θεωρία.
Οι ευαισθησίες ορισμένων λαών σε σχέση με την ιστορική πορεία κυρίως κεντροευρωπαϊκών χωρών είναι σε κάθε περίπτωση σεβαστές, όμως δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι ο εμμονικός αντικομμουνισμός οδήγησε σήμερα σε καθεστώτα που ελάχιστη σχέση έχουν με τις διακηρύξεις περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας, εάν για παράδειγμα δούμε την κατάσταση στις χώρες της Βαλτικής ή του Βίζεγκραντ, με επικεφαλής την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Η συνειδητή σύγχυση ανάμεσα γενικά στην έννοια του κομμουνισμού και στα καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ επιχειρεί να ακυρώσει την ιστορική συνεισφορά δεκάδων ρευμάτων στην Αριστερά (σε όλες της τις αποχρώσεις) που αγωνίστηκαν για μία σοσιαλιστική κοινωνία με πολιτική ελευθερία, εργατική δημοκρατία και αυτοδιαχείριση.
Σ' αυτό το πλαίσιο είναι άλλο πράγμα η καταδίκη των σταλινικών πολιτικών και των συνεπειών τους και άλλο πράγμα η εξίσωση κομμουνισμού-ναζισμού. Στον αγώνα για την επίτευξη του σοσιαλισμού οφείλουμε πολλά απ' όσα θεωρούμε σήμερα κεκτημένα και τα αφαιρεί συστηματικά ο νεοφιλελευθερισμός, ενώ ο ναζισμός χρεώνεται την ολοκληρωτική δικτατορία, τον επεκτατισμό, τη λεηλασία άλλων χωρών, το Ολοκαύτωμα και την πρόκληση του σφαγείου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τότε Σοβιετική Ενωση, παρ' όλα αυτά, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στη στρατιωτική ήττα του φασισμού, κάτι που άνοιξε τον δρόμο για τις μεταπολεμικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος της Δύσης.
Η ακροδεξιά μετατόπιση της Ν.Δ. από το 2009 μέχρι σήμερα και η ταύτισή της με τους πιο ακραίους κύκλους της Ευρώπης είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, το οποίο επιβεβαιώνει μια πορεία παρακμής, με επικεφαλής ακόμα και τον «φιλελεύθερο» Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου