ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ
Να το συμφωνήσουμε εξαρχής για να μην πέφτει κάτω ούτε καρφίτσα. Προσωπικά δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της διοργάνωσης της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μουσικής. Όχι γιατί ο εμβληματικός χώρος πολιτισμού ανήκει σε κάποια αθηναϊκή ελίτ και στους συχνά φοροδιαφεύγοντες χορηγούς της, αλλά διότι πιστεύω ότι τα κόμματα είναι καλύτερο όσο μπορούν συχνότερα να συναντούν την κοινωνία στους χώρους που αυτή συναθροίζεται. Υπό την έννοια αυτή, θα προτιμούσα το κλειστό γήπεδο μπάσκετ στο Αιγάλεω ή το ανοιχτό θέατρο στον Βύρωνα.
Από αυτή την προσωπική -πείτε την και αισθητική, εάν θέλετε- άποψη μέχρι τη διακινούμενη υποκρισία ορισμένων υπάρχει, ωστόσο, μεγάλη απόσταση. Διαβάζω πως «τρομάρα τους» οι «αρχοντοχωριάτες» του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδουν να συνεδριάσουν στο Μέγαρο επειδή το θεωρούν «λάφυρο» μετά την πρόσφατη κρατικοποίησή του. Και πως αυτή είναι μία ακόμα ένδειξη της επέλασης του κόμματος στο κράτος. Σπεύδουν, μάλιστα, να αναρωτηθούν «τι θα σκεφτόταν ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης». Η υποκρισία fortissimo.
Υποθέτω, λοιπόν -με μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας-, ότι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν ο Χρήστος Λαμπράκης θα ήταν γιατί έφτασε το όραμα της ζωής του, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο. Θα αναζητούσε εξηγήσεις και υπευθύνους για το γεγονός ότι η διαχείριση των επιγόνων του προκάλεσε -μέσω του υπέρογκου δανεισμού από ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες- ζημία και χρέη άνω των 300 εκατ. ευρώ.
Ίσως ακόμα και να αναρωτιόταν γιατί το Ελληνικό Δημόσιο -με αποφάσεις υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού παλαιότερων κυβερνήσεων- εγγυήθηκε για την αποπληρωμή αυτών των δανείων. Και δεν έπραξε τα δέοντα όταν διαπίστωνε -γιατί είναι πρακτικώς αδύνατο να μην το διαπίστωνε- ότι η κατάσταση ξέφευγε από κάθε έλεγχο. Αυτή κι αν ήταν επέλαση του κόμματος στο κράτος και στα ταμεία του Δημοσίου…
Και δι’ αυτής της οδού ο Χρήστος Λαμπράκης θα κατέληγε μάλλον στο να συμφωνήσει ότι οι δύο αποφάσεις που έλαβε τον περασμένο Ιανουάριο ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Χουλιαράκης, ήταν μονόδρομος.
Ποιες αποφάσεις; Δημοσιεύτηκαν στη «Διαύγεια», αλλά είναι εύκολα αντιληπτό ότι ο Χρήστος Λαμπράκης δεν μπορούσε να τις διαβάσει. Όσοι τον επικαλούνται δεν μπορεί να μην τις γνωρίζουν.
Αναφέρουν (17 και 18/1/2017) ότι το Δημόσιο αναλαμβάνει πλήρως την αποπληρωμή και εντάσσει στο χρέος της Κεντρικής Διοίκησης δύο συμβάσεις δανείων ύψους 112 εκατ. και 80 εκατ. αντίστοιχα. Δάνεια που έλαβε ο οργανισμός του Μεγάρου και, προϊόντος του χρόνου, οι διαχειριστές του δήλωσαν αδυναμία αποπληρωμής, με αποτέλεσμα το χρέος να περάσει στον εγγυητή, ήτοι τους Έλληνες φορολογούμενους.
Τι θα έλεγε άραγε ο Χρήστος Λαμπράκης για τη διαχείριση (ή κακοδιαχείριση;) των επιγόνων του;
Θα μου πείτε, τι είναι 200 ή 300 εκατ. ευρώ επιπλέον σε ένα χρέος 300 δισ. για το οποίο ευθύνονται κάποιοι εξ αυτών που συναθροίζονταν στα φουαγιέ του Μεγάρου στις αναμφίβολα ενδιαφέρουσες και ενίοτε πρωτοποριακές πρεμιέρες του;
Ούτε τα άλλα τόσα εκατομμύρια των χρεών των παλαιών κομμάτων εξουσίας, που επίσης περνούν, διά των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών, στους φορολογούμενους, συνιστούν -σύμφωνα με την ίδια λογική- μέγεθος ικανό να επηρεάσει το συνολικό ύψος του δημοσίου χρέους.
Όλα αυτά όμως μικρή αξία έχουν ενώπιον του κεντρικού θέματος, που είναι εάν του αξίζει του ΣΥΡΙΖΑ να διοργανώνει την Κεντρική Επιτροπή του στο Μέγαρο.
Επαναλαμβάνω, για να μην ξεχνιόμαστε, ότι προσωπικά δεν μου αρέσει η ιδέα.
Δεν μου άρεσε όμως να βλέπω ούτε τα χρεοκοπημένα κόμματα, τις δεκαετίες του ’90 και αργότερα, να συνεδριάζουν σε πολυτελή ξενοδοχεία του Σουνίου ή των νησιών, αφήνοντας πίσω τους τεράστιους απλήρωτους λογαριασμούς. Ή και πληρωμένους, που κατέληγαν απλώς να διογκώνουν το χρέος τους μέχρι να αναζητήσουν το επόμενο δάνειο μέσω της κρατικής ΑΤΕ. Ή, σε κατοπινότερους χρόνους, στα ετοιμόρροπα Ολυμπιακά ακίνητα που παραδίδονταν μετά ξανά στην ερημιά τους.
Η διακινούμενη υποκρισία, ωστόσο, επικαλείται κυρίως λόγους συμβολισμού και αισθητικής. «Ταιριάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο;» αναρωτιούνται. Κατά τη λογική (;) τους, προφανώς το Μέγαρο είναι ένα άβατο, μια μυσταγωγία, κοινωνοί της οποίας αξίζει να γίνουν μόνο τα μέλη του κλειστού πολιτικού και επιχειρηματικού κλαμπ του παλαιού συστήματος εξουσίας. Εκείνοι που μπορούσαν να εκτιμήσουν την ανωτερότητα της γεύσης του φουά γκρα, ιδιαίτερα όταν αυτό ήταν δανεικό κι αγύριστο.
Πραγματικά, δεν μπορώ να υποθέσω τι θα έλεγε ο Χρήστος Λαμπράκης. Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω παρά ελάχιστα. Φαντάζομαι, ωστόσο, ότι, όπως είχε την πρωτοποριακή ιδέα να βάλει την κλασική μουσική στα λαϊκά ερτζιανά με τον εμβληματικό για την εποχή του Top FM, με ανάλογο τρόπο θα προσέγγιζε -προσεκτικότερα και με την ευγένεια που διέτρεχε τον βίο του- την αντίληψη περί «άβατου» του Μεγάρου, το οποίο οικοδομήθηκε και λειτούργησε με χρήματα του ελληνικού λαού. Και χωρίς τον σνομπισμό των επιγόνων και των αυτόκλητων εκφραστών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου