Η «Αυτοκρατορία» -Μητσοτάκη- αντεπιτίθεται-Του Γ. Λακόπουλου

https://www.anoixtoparathyro.gr/η-αυτοκρατορία-μητσοτάκη-αντεπιτί/

Κατά την ελληνική παράδοση μετά από έναν θάνατο ακολουθεί ένα τριήμερο σιωπής, ώστε οι συγγενείς και οι φίλοι του απελθόντος να κάνουν το πένθος τους. Να κλάψουν το νεκρό τους. Όποιος και αν ήταν ότι και αν έκανε, όλοι παρακαλούν το Θεό να τον συγχωρήσει.

Η παράδοση τηρήθηκε από τους πολιτικούς αντιπάλους του Κώστα Μητσοτάκη και όσους βρίσκονται σε αναμέτρηση με την παράταξη του.
Με ευλάβεια και μεγαλοψυχία όλοι είπαν τον καλό λόγο τους.

Δεν τηρήθηκε όμως από τους φίλους του.
Το πένθος της οικογένειάς του μετατράπηκε σε ένα εκτεταμένο πολιτικό φεστιβάλ.
Όχι για τη «δικαίωση» του ιδίου – αυτή δεν μπορεί να προκύψει με την εύκολη ρητορική. Αλλά για πολιτικούς λόγους. Για να προκύψει πολιτικό όφελος για κάποιους.

Αλλά η εκμετάλλευση της καθολικότητας του μεταθανάτιου σεβασμού συνιστά προσβολή στη μνήμη του νεκρού. Είναι οδυνηρό να το επισημαίνει κάνεις – ο άνθρωπος είναι ακόμη άταφος.

Αλλά αυτά που λέγονται και γράφονται αυτές τις ημέρες είναι ανιστόρητα, παραπλανητικά και ενίοτε προκλητικά – όταν δεν είναι απλώς γελοία. Και αυτά που προβάλλονται και αυτά που αποκρύβονται – σαν να απευθύνονται σε Λωτοφάγους…

Απίστευτοι τύποι, είτε γνώριζαν είτε όχι πραγματικά τον Μητσοτάκη και μάλιστα τον πραγματικό Μητσοτάκη, έχουν επιδοθεί σε αγιογραφίες που τον εμφανίζουν σαν τον υπέρτατο Έλληνα πολιτικό του 20ου αιώνα.

Αν τους πάρουμε τοις μετρητοίς, είχε τις πλέον πρωτοποριακές ιδέες,
 τις καλύτερες προθέσεις, 
την εντιμότερη συμπεριφορά, 
προηγήθηκε της εποχής του 
και προσέφερε στη χώρα και στη Δημοκρατία, αλλά αδικήθηκε – πρόλαβε όμως να δικαιωθεί στα περισσότερα και θα δικαιωθεί και στα υπόλοιπα.

Α, ενδιαμέσως έκανε και κάτι ψιλολαθάκια, τα οποία ψιλοπαραδέχθηκε, καθώς ήταν ντόμπρος άνθρωπος, αλλά αυτά είναι ψιλολεπτομέρειες, που δεν χαλάνε την εικόνα:
ήταν μεγάλος σε όλα του.

Πολιτικοί -της Δεξιάς και όψιμοι φίλοι της- ενταγμένοι δημοσιογράφοι, στρατευμένοι σχολιαστές και λοιποί λιμοκοντόροι της πιάτσας των ΜΜΕ παίζουν τους ιστορικούς, σε μια λιτανεία υπερβολής και παραπληροφόρησης, υπέρ ενός πολιτικού για τον οποίο η μνήμη είναι ακόμη νωπή και η ιστορική κρίση αργεί.

Προσέφυγαν σε χαρακτηρισμούς και υμνολόγια που δεν θα τολμούσε να αποδώσει ούτε ο ίδιος στον εαυτό του – και δεν του έλειπε ο εγωισμός και η αυτοεκτίμηση.

Θα ήταν ενδεχομένως ακόμη και δικαιολογημένα όλα αυτά, αν δεν ήταν ολοφάνερο ότι πίσω τους κρύβεται μια συνειδητή -αν όχι και συντονισμένη επικοινωνιακά- προσπάθεια καπήλευσης του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη.

Όχι για πρώιμη ιστορική καταξίωση του προσώπου του, αλλά για κυνική πολιτική εκμετάλλευση υπέρ του κόμματος που διοικεί σήμερα μέλος της οικογένειάς του.

Δεν είναι απότιση φόρου τιμής σε ένα πρόσωπο, είναι λιβανωτός σε μια δυναστεία.

Πιο απλά κάποιοι θεωρούν ότι διαστρέφοντας την ιστορική αλήθεια για τον πατέρα Μητσοτάκη προσφέρουν υπηρεσίες στον γιο. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που θα έλεγε και ο ίδιος- και οι πιο έντιμοι δεν το κρύβουν άλλωστε…

Είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς αυτή την ώρα ότι με το θάνατο του Μητσοτάκη μπήκε μπροστά μια καλοκουρδισμένη μηχανή προπαγάνδας υπέρ ενός κόμματος- στην υπηρεσία της επιδίωξης κατάκτησης της εξουσίας κι αυτό.

Ο επικήδειος λόγος είναι λόγος λιτός και μετρημένος.
Ακόμη και αν στο δημόσιο βίο η υπερβολή είθισται, εστιάζεται πρωτίστως στα προσωπικά στοιχεία του εκλιπόντος και εν πάση περιπτώσει δεν είναι κάτι αθέμιτο.

Αθέμιτο είναι να πετάγεται ο καθένας και αφού διαγράψει γεγονότα και καταστάσεις που γνωρίζουν όλοι να επιχειρεί να εξισώσει τον Μητσοτάκη με άλλες -…«ανταγωνιστικές»!- προσωπικότητες της εποχής Μητσοτάκη δια της «συρρίκνωσης» του μεγέθους τους.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γεωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή -που βρίσκονται ήδη στο πάνθεο των μεγάλων πολιτικών που τιμώνται και πέραν των κομμάτων που ίδρυσαν- αν έχουν τρόπο να δουν από εκεί που βρίσκονται, τη Δυναστεία Μητσοτάκη να σπεύδει πρόωρα, άγαρμπα και βουλιμικά να καλύψει το κενό ανάμεσά τους…

Θυμάται κανείς το φιλμ «Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» από τον «Πόλεμο των Άστρων» των Κέρινε – Λούκας;

Για όσους το κάνουν λόγω της τρέχουσας συναισθηματικής φόρτισης υπάρχει κατανόηση.
Δεν υπάρχει όμως για όσους εκμεταλλεύονται εν ψυχρώ έναν νεκρό για να εξυπηρετήσουν ευτελείς κομματικές επιδιώξεις.
Αν μη τι άλλο, είναι και αφελείς.

Υπάρχουν τα υπέρ του Μητσοτάκη, αλλά υπάρχουν και τα κατά. Από εδώ και πέρα θα μπουν όλα στη ζυγαριά της Ιστορίας – είναι μάταιο να προσπαθούν να την προκαταλάβουν.

Αν η επιδίωξη τους είναι απλώς να προλάβουν τις επόμενες εκλογές είναι μακριά νυχτωμένοι. Αυτές οι κουτοπονηριές εγγράφονται στο συλλογικό υποσυνείδητο και ακόμη και αν βολεύουν προς στιγμήν, σε δεύτερο χρόνο γυρίζουν ανάποδα.

Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο…