Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

... "... οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες..." ...Δημοσιογραφία με χαλινάρι



















 





Του Διον. Βραϊμάκη

Η δημοσιοποίηση του κατηγορητηρίου που απήγγειλε ο Γιώργος Ανδρεάδης, θα έπρεπε να σοκάρει αλλά δεν… Άλλωστε, μήνες και χρόνια ακούγαμε και διαβάζαμε πολλά περισσότερα από όσα συμπυκνώνει στις είκοσι σελίδες του. 

Συνηθίσαμε στις μυρωδιές!

Η προβολή του σκοτεινού παρασκηνίου, της διαπλοκής, του χρηματισμού παραγόντων, των πακιστανοκινεζικών τηλεφώνων, των κατά παραγγελία ορισμών διαιτητών, της χειραγώγησης ποδοσφαιρικών Ενώσεων, των προκατασκευασμένων δικαστικών αποφάσεων, γενικά όλο αυτό το σκοτεινό τοπίο, αφήνει ασυγκίνητο ένα μεγάλο μέρος του Τύπου. 

Του Τύπου που ασθενεί και των δημοσιογράφων – κάποιων δημοσιογράφων – που έχουν γίνει φερέφωνα, και το είδαμε αυτό στον εμετικό ρόλο που διαδραμάτισαν στο πρόσφατο δημοψήφισμα.

Από όσα (πολλά) αναφέρονται στο κατηγορητήριο, αντέγραψα τρία σημεία που αφορούν τον δικό μας κλάδο και δείχνουν ηθική και επαγγελματική κατάπτωση:


Το πρώτο«Είχες κατορθώσει να επηρεάζεις είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω των συνεργατών σου (…) ένα σημαντικό αριθμό δημοσιογράφων σε αθλητικές, αλλά και πολιτικές εφημερίδες, καθώς και σε αντίστοιχες σελίδες του διαδικτύου».



Το δεύτερο (συνέχεια του πρώτου): «Μέσω των προσβάσεων που είχες αποκτήσει στα παραπάνω ΜΜΕ μπορούσες να μεταδώσεις οποιαδήποτε πληροφορία, με οποιαδήποτε μορφή ήθελες, αλλά και να στοχοποιήσεις οποιονδήποτε δεν σου ήταν αρεστός (…)»



Το τρίτο«Ενδεικτικό στοιχείο της μεγάλης δύναμης που είχες εντός και εκτός ΕΠΟ (…) ήταν και οι προσβάσεις σου σε γνωστούς δημοσιογράφους (όχι του αθλητικού ρεπορτάζ), με τους οποίους συνδιαλεγόσουν όχι μόνο σε θέματα ποδοσφαίρου, αλλά ακόμα και για πολιτικά ζητήματα προς την κατεύθυνση επηρεασμού κινήσεων και αποφάσεων πολιτικών προσώπων της χώρας (…)».



Αυτά αποσπασματικά για τη δημοσιογραφία που λειτουργεί με χαλινάρι. Και αντί άλλου σχολίου, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από «Το ποδήλατο του Λεονάρντο», ένα παλιό μυθιστόρημα Πάκο Iγνάσιο Τάιμπο, της 10ετίας του ’90, που πλέον είναι δυσεύρετο. Φυσικά, αφορά μόνο τον «σημαντικό αριθμό» δημοσιογράφων που αναφέρονται, αλλά δεν κατονομάζονται, στο κατηγορητήριο:


«Αν υπήρχε κάτι που μισούσε περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών, από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ' έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι: οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες, που είχαν εισχωρήσει στο ευγενέστερο επάγγελμα του κόσμου». Αυτά…
---

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου