Θέλει και λίγο μαγκιά για να κόψεις το νήμα το εκλογικό
Το θυμάμαι σαν χθες. Ήμουνα Τρίκαλα, μόλις είχα τελειώσει την Τρίτη Λυκείου, κουτούλαγα ακόμη από τις αναμνήσεις του διαβάσματος. Ψαχνόμασταν τα φιλαράκια να δούμε που θα πάμε καλοκαίρι, να σκιστούμε στο πιοτί. Προσπαθούσαμε να οργανωθούμε. Κινητά δεν είχε τότε, παίρναμε σπίτι ο ένας του αλλουνού, στέλναμε μηνύματα «άμα τον βρεις, πες του», χαιρετιόμασταν στο δρόμο. Πρωτόγονες εποχές, στην αθάνατη ελληνική επαρχία.
Μια μέρα λοιπόν έψαχνα να βρω τον φίλο μου τον Κωστάκη. Ένα χρόνο μικρότερος, μια τάξη πιο κάτω, ψιλοκόμπακτ το δέμας και ολίγον αδύνατος. Αλλά δεν μάσαγε. Από τίποτα και από κανέναν. Κι όπως τον αναζητούσα έπεσα πάνω σ’ έναν άλλο κολλητό, τον ρώτησα «πού είναι αυτός ο διάολος;» Κι ο άλλος φίλος με τη μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου, γύρισε και μου είπε: «Στην παρακάτω γωνία είναι, δέρνει δυο φαντάρους!»
Και πήγα και τον είδα και όντως αυτό συνέβαινε. Τους είχε βάλει κάτω ο Κωστάκης και τους είχε στενάξει στα κλωτσομπουνίδια. Δυο τύπους που του ρίχνανε ένα κεφάλι έκαστος και κάτι του είχανε θίξει, κάπως τον είχανε ζορίσει, με κάποιο τρόπο του είχανε γυρίσει το μάτι ανάποδα. Κι ο Κωστάκης σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έκανε πίσω, έκανε μπροστά. Γιατί ήταν νταής και την τέχνη του την τιμούσε. Ως είθισται, γιατί αλλιώς γυρνάει το νταηλίκι και σε δαγκώνει.
Τον θυμήθηκα τώρα τον φίλο μου από τα παλιά (πατήρ πλέον τριών τέκνων και σχετικώς, πολύ σχετικώς φιλήσυχος…), λόγω Παναθηναϊκού και εκλογών. Ο πρώτος το έχασε το ματσάκι το χθεσινό γιατί δεν είχε έναν νταή στη σύνθεσή του να βγει μπροστά και να πει «συρέτε γαμηθείτε όλοι, θα το πάρω εγώ επάνω μου». Οι δεύτερες, έχω την εντύπωση ότι θα κριθούν ακριβώς από ένα νταηλίκι, από έναν τσαμπουκά, από μια μαγκιά παλαιού τύπου που θα καθαρίσει τη μπουγάδα.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό και το παίζει το παιχνίδι όπως πρέπει. Έχει σημασία το «όπως πρέπει», γιατί κι ο Σαμαράς προσπάθησε να βγάλει νταηλίκι και να πάρει εκλογές με το άστε ντούε που λέγανε οι παλαιότεροι. Και τις έχασε πανηγυρικά,γιατί μερικά πράγματα δεν τα μαθαίνεις σε κανένα θρανίο. Ή τα έχεις μέσα σου, από την κοιλιά της μαμάς, ή δεν τα έχεις. Κι άμα δεν τα έχεις και αγωνίζεσαι να αποδείξεις το αντίθετο, σε παίρνει μερικές φορές μια κατηφόρα, μα μια κατηφόρα…
Κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης το έχει κατανοήσει και προσπαθεί να επιδείξει νεφρά (άλλο τώρα αν δεν του πολυβγαίνει) και ο Δημήτρης Κουτσούμπας το έχει πάρει χαμπάρι και αγριεύεται (συσπειρώνοντας, είναι η αλήθεια, τον κόσμο του) και ο Πάνος Καμμένος το αντιλήφθηκε και εμφανίζεται ως άλλο μπουλντόγκ (δεν σχολιάζω), ως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάτι είδε στον αέρα και βγήκε και είπε ότι ο Τσίπρας «είναι loser». Ναι, ναι, loser, μην τύχει και το διαβάσει κανείς στο Κολλέγιο ή στο Μωραῒτη και μπουρδουκλωθεί.
Εν μέσω όλων αυτών, ο πρωθυπουργός παραμένει μάλλον σιωπηλός. Και δουλεύει περισσότερο τον παράγοντα φόβο. Δυο φορές τους έχει δείρει τους αντιπάλους του μέσα στο χρόνο και μη νομίζετε ότι αυτό δεν μετράει. Διότι ο τρόμος είναι μακράν το πιο αποτελεσματικό όπλο του νταή. Εκεί που κάνει ότι θα το σηκώσει το χέρι το βαρύ και κλάνουν μέντες οι απέναντι. Ψυχολογικό επεισόδιο τύπου, σαν αυτό που πάθαμε χθες βράδυ στη Λεωφόρο…
Υ.Γ.: Το νταηλίκι δεν είναι αποκλειστικώς και μόνο ανδρική υπόθεση. Για να μην ξεχνιόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου