Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Δίκιο έχεις, αλλά…


























 








 









 




















 








 Φίλε Πιτσιρίκο,

Η απάντηση στο ερώτημα που μου έθεσες (Πότε στην Ιστορία του Ελληνικού Κράτους η χώρα μας είχε εθνική κυριαρχία;) είναι απλή. Την γνωρίζουμε όλοι. Ποτέ δεν είχε η χώρα μας την εθνική της κυριαρχία.


Όμως πόσες άλλες χώρες με το ίδιο ή πολλαπλάσιο της Ελλάδας μέγεθος είχαν μέχρι τώρα την εθνική τους κυριαρχία;
Λίγες. Κι από όλες αυτές καμία δεν είχε πλήρη κι αδιαμφισβήτητη εθνική κυριαρχία.
Συνήθως, μιλάμε για επίπεδα εθνικής κυριαρχίας που διατηρούνταν, στο βαθμό που διατηρούνταν, διαμέσου ενός πλέγματος παραδοχών και ορίων και συμμετοχής σε ένα σύστημα συμμαχιών.
Παραδείγματα χαρακτηριστικά στον Ευρωπαϊκό χώρο, οι Κάτω Χώρες και κάποιες από τις Σκανδιναβικές χώρες, ιδίως η Δανία και η Σουηδία.
Όλες αυτές είχαν κάποτε αυτοκρατορίες και επιθετικό εμπορικό προσανατολισμό. Όταν είδαν ότι δεν τους έπαιρνε να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, συνέχισαν παίζοντας το ρόλο της φρόνιμης «λουλούς» στον καναπέ ενός ισχυρού αφέντη.
Αυτό συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει. Μονάχα για τους πραγματικά ισχυρούς υπάρχει η έννοια της «εθνικής κυριαρχίας» και αυτή η έννοια είναι συνήθως συνυφασμένη με την άσκηση δικαιωμάτων κυριαρχίας απέναντι στους άλλους λαούς.
Η Ελλάδα λοιπόν προσπάθησε μέσω της συμμετοχής της στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη να βρει μια θέση στον καναπέ –ή έστω στα πόδια του καναπέ–, διατηρώντας ένα βαθμό εθνικής κυριαρχίας που συνοψίζονταν στην φράση «θα σε αφήσω να διαχειρίζεσαι τα του οίκου σου αλλά στην γειτονιά θα κάνεις ότι σου λέω εγώ».
Στο παιγνίδι αυτό -και για λόγους που έχουν να κάνουν με την εγγενή αδυναμία που χαρακτηρίζει το Ελληνικό «μη κράτος» από την εποχή της ιδρύσεως του-, η χώρα απέτυχε.
Τώρα έχει επιστρέψει στο επίπεδο της Μπανανίας που βρισκότανε πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους και τις δεκαετίες μετά τον εμφύλιο.
Η Ελλάδα φτιάχτηκε ως προτεκτοράτο των Βρετανών στην προσπάθεια τους να ελέγξουν τις εξελίξεις που οδήγησαν στην διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Φτιάχτηκε με τα δάνεια των ξένων και στηρίχθηκε στα δάνεια των ξένων μέχρι και σήμερα. Στην νεώτερη ιστορία μας, ακόμα και οι λεγόμενοι «αγώνες για την εθνική μας ολοκλήρωση», δεν ήταν τίποτα περισσότερο από καλυμμένες ή απροκάλυπτες απόπειρες προάσπισης των ξένων συμφερόντων.
Κάπως έτσι, ο Βενιζέλος διπλασίασε την χώρα στέλνοντας στρατό μέχρι την Ουκρανία για να πολεμήσει τους Μπολσεβίκους. Κάπως έτσι έβαλε και τις βάσεις για την μέχρι σήμερα μεγαλύτερη «εθνική καταστροφή», εκείνη του 1922.
Όμως, πίσω από όλα αυτά υπήρχε –και πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα– ένα μειοψηφικό αλλά δυναμικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας που έδωσε αγώνες προκειμένου να ανέβει το «επίπεδο ελευθερίας» και ο βαθμός εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας.
Είναι αλήθεια ότι μετράει πολλές και μεγάλες ήττες ως τα σήμερα. Οι ήττες όμως αυτές ήταν αποτέλεσμα των λανθασμένων στρατηγικών, του φόβου και της αναβλητικότητας στην λήψη των κρίσιμων αποφάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία του ΕΑΜ.
Όπως συμβαίνει και με την εμπορική επιτυχία ενός νέου προϊόντος, έτσι και στην πολιτική δεν χρειάζεται να πείσεις παρά μόνο το 15-20% του πληθυσμού που είναι έτοιμο να ενστερνιστεί το καινούργιο.
Αν συμβεί αυτό –κι αν φυσικά το προϊόν είναι καλό– θα ακολουθήσει το υπόλοιπο 30-50% που έχει μάθει να συμπεριφέρεται όπως το πρόβατο στο κοπάδι και να ακολουθεί τον βοσκό.
Το κομμάτι αυτό του πληθυσμού είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί μονάχα τότε έχεις ελπίδες επιτυχίας. Απέναντι σου βρίσκεται ένα 15-20% που εξίσου δυναμικά κι αποφασιστικά με εσένα επιδιώκει την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης και την συντριβή σου.
Χρειάζεται μεγάλο βάρος στην τραμπάλα για να γυρίσουν τα πράγματα υπέρ σου. Φυσικά, όλο αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μονάχα σε λίγες εξαιρετικές στιγμές για την ιστορία.
Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο διαμορφώνεται αντικειμενικά στις μέρες μας. Οι πολλοί δεν θέλουν να κυβερνηθούν από εκείνους που τους κυβερνούσαν μέχρι τώρα και οι τελευταίοι αδυνατούν να ηγηθούν με τον παλιό και γνώριμο σε αυτούς τρόπο.
Δημιουργείται λοιπόν ένα κενό. Στο χέρι του πιο δυναμικού τμήματος της κοινωνίας είναι να το εκμεταλλευτεί βρίσκοντας το κατάλληλο προϊόν –πολιτικό στόχο– για να προωθήσει.
Ο στόχος αυτός είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η εκμετάλλευση της σπουδαίας γεωπολιτικής θέσης της χώρας με τέτοιο τρόπο, ώστε να κερδίσει ένα καλύτερο επίπεδο «εθνικής κυριαρχίας».
Τα παραπάνω δεν χρειάζονται μια αριστερή κυβέρνηση για να συμβούν. Θαυμάσια μπορεί να συμβούν και με μια δεξιά –ακόμα και με μια ακροδεξιά– κυβέρνηση.
Η έξοδος από την ευρωζώνη, άλλωστε, θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Το ζήτημα για την αριστερά είναι πως πρέπει να καβαλήσει το άλογο της εξόδου από το ευρώ και να έρθει σε βαθιές ρήξεις με κείνους που ρουφάνε τις ζωές μας είτε με το καλαμάκι του ευρώ, είτε με το καλαμάκι της δραχμής.
Μονάχα προχωρώντας σε ρήξεις με τους ντόπιους ολιγάρχες, αποκαθιστώντας τμήμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα μπορούσε η αριστερά να κινητοποιήσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.
Για να είμαι όμως κι εγώ ρεαλιστής, τέτοιες ρήξεις η κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να κάνει.
Φιλιά
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, όπως τα γράφεις είναι. Όταν μαθαίνουμε την ελληνική Ιστορία στο σχολείο, δεν μας μαθαίνουν ότι -μετά την Επανάσταση- ο Μιαούλης πυρπόλησε τα πλοία «Ελλάς» και «Ύδρα». Ούτε μας μαθαίνουν πως η Μακεδονία πήγε να χαθεί για την Ελλάδα επειδή το κράτος των Αθηνών ήταν απασχολημένο να μασάει τα δάνεια και δεν είχε πάρει χαμπάρι τους ελληνικούς πληθυσμούς στη Μακεδονία. 
Κι άλλα πολλά δεν μας μαθαίνουν, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Έλληνες να μένουν με τις «γνώσεις» του σχολείου, και να έχουν την εξαιρετικά εσφαλμένη εντύπωση πως ζουν σε μια μοναδική χώρα, όπου κατοικούν μόνο ήρωες. Διακόσια σχεδόν χρόνια μετά την δημιουργία του ελληνικού κράτους, δεν καταφέραμε ακόμα να φτιάξουμε κράτος. Υπάρχουν πολλοί που αναφέρουν το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη αλλά δεν γνωρίζουν σε ποια κατάσταση παρέλαβε τη χώρα ο πιο ικανός μάλλον Έλληνας πολιτικός της νεότερης ελληνικής ιστορίας, στα χέρια του οποίου έσκασε η πτώχευση, ούτε έχουν ιδέα ποιος ήταν ο απαράδεκτος Θεόδωρος Δηλιγιάννης. 
Πολλά θα μπορούσε να καταλογίσει κάποιος στον Ελευθέριο Βενιζέλο αλλά όχι τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων -που ήταν πολύ σωστό μέτρο πριν από έναν αιώνα και με τις συνθήκες ρεβανσισμού που επικρατούσαν-, αφού δεν φταίει ο Ελευθέριος Βενιζέλος που όλοι μετά από αυτόν, επειδή δεν μπορούσαν να απολύσουν δημόσιους υπαλλήλους, διόριζαν και διόριζαν και διόριζαν. Ηλία, ίσως οι ταραγμένες συνθήκες που επικράτησαν στον πλανήτη στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα να μην επέτρεψαν η Ελλάδα να γίνει ένα σύγχρονο κράτος. 
Αλλά τα τελευταία 40 χρόνια δεν έχουμε δικαιολογία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο στόχος πρέπει να είναι να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο κράτος. Η πλειοψηφία των πολιτών αυτό επιθυμεί αλλά δεν το θέλει η πολύ καλά οργανωμένη μειοψηφία των πολιτικών τζακιών και των ολιγαρχών. Μια χώρα που η ύπαρξη της οφείλεται στα δάνεια, πρέπει να μάθει επιτέλους να ζει και χωρίς δάνεια. 
Για να είμαι ειλικρινής, το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας σήμερα δεν με πείθει καθόλου. Πιο πολύ ελπίζω στις αλλαγές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που θα επηρεάσουν θετικά την Ελλάδα και θα κινητοποιήσουν το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που λατρεύει τον διχασμό και σιχαίνεται τη σύνθεση και την δημιουργία. Η πτώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης -που πολλοί δεν την βλέπουν- ίσως είναι η ευκαιρία η Ελλάδα να σταθεί, για πρώτη φορά, στα δικά της πόδια. Και να περπατήσει επιτέλους. 
Να είσαι καλά.)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου