Θυμάστε τις γιορτές στο
σχολείο; Βάζαμε τα καλά μας, ανεβαίναμε σε μια εξέδρα που είχε στηθεί
στην αυλή γι’ αυτό τον σκοπό και μαζί με άλλα παιδάκια λέγαμε ποιήματα
και λόγους.
Και τραγούδια.
Στα τραγούδια τα δίναμε όλα, θυμάστε;
Παίρναμε ύφος χιλίων καρδιναλίων και τραγουδούσαμε με όλη μας τη δύναμη:
«Ένα το χελιδόνι, κι η άνοιξη ακριβή…»,
«Να ‘τανε το ‘21, χρόνια
δοξασμένα» και άλλα τέτοια all time classic για σχολικές γιορτές άσματα.
Κάναμε και πιο μπάσα, πιο στεντόρεια τη φωνή, να βγει το αποτέλεσμα πιο
γκράντε, να εντυπωσιάσουμε τον συμμαθητή που μας άρεσε και να μας πουν
μπράβο ο μπαμπάς, η μαμά κι η γιαγιά Χαρίκλεια, που μας έβλεπαν από
κάτω.
Μετά τη γιορτή, φυσικά, γυρνούσαμε σπίτι και τραγουδούσαμε
Μαντόνα.
Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό ακούγοντας τον Σάκη στο Άξιον Εστί.
Ένα
παιδί σε σχολική γιορτή που προσπαθεί ν’ αποδείξει ότι του ταιριάζει ο
Θεοδωράκης, ενώ τη βρίσκει με Μαντόνα.
Ένα παιδί που πιέζεται, ιδρώνει
και ξελαρυγγιάζεται για να κερδίσει το μπράβο των μεγάλων.
Ένα παιδί,
που -επειδή δεν είναι πια παιδί- μου προκάλεσε θλίψη βλέποντάς το σ’
έναν τόσο αταίριαστο ρόλο.
Φυσικά, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις, ειδικά στην τέχνη.
Ο κάθε
τραγουδιστής έχει δικαίωμα να τραγουδά ό,τι θέλει και να δοκιμάζεται σε
καινούρια πράγματα. Υπάρχει, όμως, κι ένα αποτέλεσμα που καθορίζει
τελικά τι θα ήταν καλύτερο να κάνεις και τι όχι. Πού είσαι καλός και πού
είσαι μέτριος ή κακός.
Δεν «οξειδώθηκε μες τη νοτιά των ανθρώπων» ο Σάκης Ρουβάς.
Παραμένει
ωστόσο ένας εξαιρετικός ποπ καλλιτέχνης, που μπορεί να μας βγάζει
ασπροπρόσωπους στη Γιουροβίζιον και να κάνει τον κόσμο να παραληρεί με
τους κοιλιακούς και τις κωλοτούμπες του.
Γι’ αυτό τον αγαπάμε, άλλωστε.
Υ.Γ.: Και γιατί να είναι όλοι για όλα; Φαντάζεστε τη Φαραντούρη να τραγουδάει το Macarena;
Θα γελούσαν κι οι πέτρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου