Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Τείχος




























«Φωνάζω… και αφουγκράσου! Τα κλειδιά κουδουνίζουν!»
«Кричу…и чу! Ключи звучат!»
(Σχέδιο από το «Άκου!»)
http://lefterisp.wordpress.com/2014/12/10/10-3/
Μέρα χαράς σήμερα, μέρα νίκης για τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος συμπαράστασης (υπάρχουν κάποιοι που το αμφισβητούν. Δεν πειράζει, θα τους περάσει). 

Δεν θέλω να ασχοληθώ με όλες τις πτυχές του θέματος. 
Μόνο ένα μικρό σχόλιο θα κάνω απόψε.

Όλες αυτές τις 31 μέρες που κράτησε η απεργία πείνας του Ρωμανού, συζητήσαμε πολύ και με πολύ κόσμο για το θέμα. Αφήνω απ’έξω τα σχόλια διάφορων σκατόψυχων κομπλεξικών, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι άνθρωποι με τους οποίους επιθυμώ να ανταλλάξω απόψεις. 

Μου έκανε εντύπωση όμως η στάση κάποιων καλοπροαίρετων φίλων και συναδέλφων, που ενώ έδειχναν κάποιο «ανθρωπιστικό» ενδιαφέρον μέχρι το επίπεδο του να μην πεθάνει ο Ρωμανός, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το γιατί αυτή η υπόθεση θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Σου έχω γράψει και παλιότερα εδώ ότι δεν πιστεύω πως η κυρίαρχη ιδεολογία είναι κάτι που επιβάλλεται στους ανθρώπους σαν πακέτο. 
Περισσότερο πιστεύω ότι είναι η καλλιέργεια μιας σύγχυσης, 
ενός πλέγματος αλλοπρόσαλλων και αντιφατικών ιδεών, που καταστρέφουν τη δυνατότητά μας να δούμε τις μεγάλες εικόνες. 

Είναι εκπληκτικό, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν κατανοεί ότι τα δικαιώματα των κρατούμενων των φυλακών δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τους κρατούμενους, 
αλλά ολόκληρη την κοινωνία. 

Τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν αιωρούνται έτσι γενικά στον κόσμο μας, μα κατακτώνται από το «λαό» ή καταπατώνται από το αστικό κράτος. 
Είναι μια διελκυστίνδα που κερδίζει η μία Ή η άλλη πλευρά, μα ποτέ και οι δύο. 

Επίσης, είναι μια διελκυστίνδα συνολική. 

Μέχρι στιγμής, δεν έχει υπάρχει κοινωνία στην οποία να ανθούν τα δημοκρατικά δικαιώματα για τους «ελεύθερους» ενώ καταπατώνται για τους κρατούμενους (ή το αντίστροφο).
Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. 
Πολλές φορές, είχα την εντύπωση ότι οι συνομιλητές μου δεν με καταλάβαιναν επειδή με κάποιο τρόπο ήταν πεισμένοι ότι μεταξύ του κόσμου της φυλακής και του κόσμου της δικής τους ατομικής ελευθερίας υπάρχει ένα αδιαπέραστο τείχος. 

Ακόμη, ότι υπάρχει ένα αδιαπέραστο τείχος μεταξύ του εαυτού τους και του «περιθωρίου» γενικά. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη, ειδικά στην εποχή μας.

 Τον πήχη της «παρανομίας» τον έχει στα χέρια του το αστικό κράτος, και τον ανεβοκατεβάζει κατά πως θέλει και μπορεί κάθε φορά. 
Σήμερα, αν το καλοσκεφτείς, αυτό το κράτος έχει μετατρέψει εκατοντάδες χιλιάδες πρώην «φιλήσυχους και νομοταγείς» πολίτες σε κανονικούς παράνομους, 
θες με την ποινικοποίηση κάθε διεκδίκησης, 
θες με τα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, 
θες με την εφορία και τα χρέη. 
Το κατώφλι λοιπόν δεν είναι και τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε. 
Ούτε η φυλακή είναι τόσο μακριά…
Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού λοιπόν ήταν μια υπόθεση που μας αφορούσε όλους. 
Και αυτός ήταν και ο λόγος που η κυβέρνηση στάθηκε τόσο αδιάλλακτη στην αρχή (άσχετα που έφαγε τα μούτρα της στο τέλος). 

Ο Ρωμανός έβαλε το κορμί του ανάμεσα στα γρανάζια της εξουσίας και σ’αυτόν το «μέσο άνθρωπο» που πιστεύει ότι η υπόθεση δεν τον αφορά. 
Και για την ώρα τα σταμάτησε. 
Τα γρανάζια δεν θα μείνουν για πάντα σταματημένα. 
Πολύ γρήγορα θα έρθουν πάλι ροκανίζοντας πότε αργά, και πότε αστραπιαία τις ζωές μας. Και τότε πάλι κάποιοι θα βάλουν το κεφάλι τους στο ντορβά για να τα σταματήσουν και να τα σπρώξουν πίσω. 
Και πάλι αυτός ο «μέσος άνθρωπος», μιας και τα γρανάζια δεν έφτασαν σ’αυτόν, 
θα νομίζει ότι το θέμα δεν τον αφορούσε. 

Αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πόσα χρωστάει στους Ρωμανούς, στους αιρετικούς, στα φρικιά, στους πρωτοπόρους. 
Ίσως και καλύτερα. 
Γιατί ο πρωτοπόρος δεν θα ήταν πρωτοπόρος αν νοιαζόταν για τη γνώμη αυτού του ανθρώπου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου