Παραπαπάμ!

http://pitsirikos.net/2014/10/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BC/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+pitsirikos%2FuPfN+%28%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%29

Φίλε Πιτσιρίκο, ευτυχώς που πέρασαν τα stress test οι Ελληνικές τράπεζες και σώθηκε η παρέλαση της 28ης και όλες οι υπόλοιπες εορταστικές εκδηλώσεις του «ΟΧΙ» που είχαν προγραμματιστεί να τελεστούν σε ολόκληρη την χώρα. Το κτύπημα θα ήταν μεγάλο αν κι εφόσον οι Έλληνες δεν μπορούσαν να εορτάσουν απερίσπαστα την επέτειο του «ΟΧΙ». Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου εορτάζουν το «YES master» [ελληνιστί «μάλιστα κύριε»].

Στο ολυμπιακό στάδιο της Φρανκφούρτης έλαβαν χώρα τα stress test των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Στους σπουδαίους αυτούς αγώνες έλαβαν μέρος 130 τράπεζες από 28 Ευρωπαϊκές χώρες.

Την χώρα μας εκπροσώπησαν 4 τράπεζες που αποτελούν την αφρόκρεμα του Ελληνικού κλέπτο-κρατικού συστήματος. Στην τελετή έναρξη των αγώνων, πρώτη έσυρε τον χορό η πατρίδα μας.

Με σημαιοφόρο τον κύριο Σάλλα της Πειραιώς, η τιμημένη [και προσφάτως χρεοκοπημένη] γαλανόλευκη μπήκε πρώτη στο στάδιο προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους αποκτηνωμένους από τους εξωφρενικούς φόρους κι αποβλακωμένους από την διαρκή γκεμπελικού επιπέδου προπαγάνδα τηλεθεατές του Mega το οποίο είχε αναλάβει την ζωντανή κάλυψη της διοργάνωσης για την χώρα μας.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι μας στην διοργάνωση πάτωσαν [με βάσει τα επίσημα αποτελέσματα των διοργανωτών], τους υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο σαν να ήτανε η Παπαρίζου ή ο Ρουβάς.

Πετύχαμε «πέρα από κάθε προσδοκία» δήλωσε ο πρωθυπουργός – λέμε τώρα – της χώρας.

Στο μεταξύ, στην Εσπερία δεν υπάρχει, ως γνωστόν, εορτασμός της 28η Οκτωβρίου, δουλεύουμε κανονικά.

Ευτυχώς δεν θα δούμε τον πατροπαράδοτο Κώστα Πρέκα στην TV το βράδυ, δεν θα «χαρούμε» τις παρελάσεις νέων παιδιών που δεν έχουν καμία ουσιαστική προοπτική μπροστά τους και των οποίων οι φρενοβλαβείς γονείς θα πλακώνονται για το ποιος μαθητής θα σηκώσει την σημαία, ιδίως αν ο αριστούχος συμμαθητής του είναι αλβανικής καταγωγής.

Ευτυχώς, δεν θα δούμε στρατιωτικές παρελάσεις με τις εξέδρες των επισήμων κρυμμένες μέσα σε αλεξίσφαιρη γυάλα.

Ευτυχώς, δεν πρόκειται να ακούσουμε live τις παπαριές-δηλώσεις ξεφτιλισμένων πολιτικών και ιδίως τις «συναισθηματικά φορτισμένες» δηλώσεις του σκατόγερου της δημοκρατίας που έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε καμιά 50αριά Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για την καλύτερη εφαρμογή της συνταγής των μνημονίων χωρίς κανέναν δισταγμό, αλλά συγκινείται κάθε φορά που βλέπει άρβυλα και ακούει ερπύστριες.

Στην χώρα που όλο και περισσότερο μοιάζει να βγαίνει από την ομίχλη της δεκαετίας του ’50 ή του ’60.

Στην χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί χρόνια τώρα είναι νεκρή.

Στην χώρα που ξανά προς την δόξα τραβά, παραπαπάμ, παραπαπάμ!

Φιλιά πολλά

Ηλίας

Υ.Γ. Παραθέτω τα σοφά λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για την 28η Οκτωβρίου: «Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».

(Αγαπητέ Ηλία, η 28η Οκτωβρίου μου θυμίζει πάντα την πρώτη φορά που παρέλασα, ως μαθητής, μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ως ψηλός και καλός μαθητής, ήμουν παραστάτης. Δάκρυσα από συγκίνηση μπροστά στο μνημείο και μετά την παρέλαση πήγα στο σπίτι και έγραψα ένα κείμενο για αυτά που ένιωθα. Ήταν ένα πολύ πατριωτικό κείμενο. Πάντα με συγκινούν αυτοί που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα μας -και για τις άλλες πατρίδες-, αν και τώρα ξέρω πως τους εξαπάτησαν. Τους ξεγέλασαν. Ισχύει για όλους αυτούς αυτό που έγραψε η Διδώ Σωτηρίου στην Εντολή πως έχασαν τη ζωή τους αλλά κέρδισαν τα όνειρά τους γιατί δεν είδαν τι έγινε μετά. Ο Μάνος Χατζιδάκις -που επέζησε στην Κατοχή και στον Εμφύλιο- ήταν ο τέλειος πολίτης. Φυσικά, όσο ζούσε, δεν ήταν πολλοί αυτοί που του το αναγνώριζαν· είχαν υπερισχύσει οι Κουρήδες. Η απουσία του, όμως, ξεκαθάρισε οριστικά την κατάσταση. Ζήτω η Ελλάδα! Αυτή η Ελλάδα που υπάρχει μόνο στη φαντασία μου. Να είσαι καλά.)