Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Εναν χρόνο μετά, στη χώρα του Παύλου Φύσσα-Η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή, αλλά οι ιδέες της περνούν σε όλο και πιο mainstream κομματικά μονοπάτια-ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ







 




 

 




 







 





 





Μιλά η μητέρα του Παύλου Φύσσα Τραγουδά ο Παύλος Φύσσας

Δεν είναι ιδιαίτερα τιμητική η γνώση, αλλά υπάρχει ένας αποτελεσματικός τρόπος να καθαριστεί ένα τσαπατσούλικο εργένικο σπίτι. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο: Σηκώνεις το χαλί, πετάς από κάτω τα ζόρικα χνούδια. Aνοίγεις τις ντουλάπες, στοιβάζεις μέσα τα κάποτε περήφανα σιδερωμένα ρούχα. Με μια κλωτσιά ρίχνεις στο φιλότιμο τα συρτάρια που νομίζουν πως μπορούν να χωρέσουν λιγότερα από όσα χωράνε. Τα άπλυτα ρούχα κρύβονται· τα άπλυτα πιάτα καλό είναι να πλυθούν. 

Αν η τελετουργία της ντροπής επαναληφθεί για χρόνια, μπορεί να γίνει μηχανικά, αποτελεσματικά, σχεδόν τέλεια, μέσα στην προχειρότητά της. Μόνο που ενώ είναι αποτελεσματικό βραχυπρόθεσμα, έχει ένα πρόβλημα σε βάθος χρόνου: η βρωμιά επιστρέφει. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο εθνικό μας πρόβλημα.

Πέρυσι τέτοια εποχή, η Ελλάδα ήταν μια ελαφρώς διαφορετική χώρα. 
Μόλις 365 ημέρες νωρίτερα, ορισμένες εφημερίδες θεωρούσαν πως «πρέπει να ευχαριστήσουμε τη Χρυσή Αυγή», όπως έχει γραφτεί επακριβώς. 

Η Ντόρα Μπακογιάννη έλεγε «εμένα η Χρυσή Αυγή μού φέρεται με το σεις και με το σας». 

Ο Ανδρέας Λοβέρδος πρόσθετε πως «κάνουν ακτιβισμό». 

Ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων, λυρικά σκεπτόμενος, έλεγε πως είναι μια «γλυκιά ελπίδα».

Πριν από 362 ημέρες - στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 - λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο Παύλος Φύσσας, ένας ενεργός αντιφασίστας, ένας άνθρωπος που πάλεψε με το παράλογο, δολοφονήθηκε σε έναν δρόμο που σήμερα έχει το όνομά του. 

Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία, το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, η Ελλάδα ξύπνησε με τις εικόνες των στελεχών της Χρυσής Αυγής, λίγο προτού «σοβαρευτούν», όπως τους προέτρεπαν αξιότιμα μέλη της ελληνικής δημοσιογραφίας, να κατευθύνονται σιδηροδέσμιοι στη ΓΑΔΑ με το αμήχανο χαμόγελο αυταρέσκειας που δεν έκρυβε τον ατόφιο φόβο κάθε θρασύδειλου ανθρώπου.

Εναν χρόνο μετά, η Χρυσή Αυγή, όλη αυτή η παλαβή ιστορία, όλα τα απόνερα των χαμηλότερων ενστίκτων μας, παραμένει φυλακισμένη προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το σύστημα που τόσο μισεί και - με συνεχή νομικά τρικ - περιμένει την παρέλευση του 18μηνου που θα τους οδηγήσει όλους στην προσωρινή (;) ελευθερία. 

Με εξαίρεση μια χλιαρή αντίδραση ορισμένων στελεχών της που έκλεισαν μισή λωρίδα κυκλοφορίας έξω από τη ΓΑΔΑ, η αντίδραση των μελών της απέδειξε αυτό που οι περισσότεροι φαντάζονταν: Ο τρόμος της Χρυσής Αυγής δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν πυρήνα παραβατικών ποινικών της νύχτας (και του παιδομαζώματός τους) πλαισιωμένο από τις ψήφους των οργισμένων, ανώνυμων νοικοκυραίων. 

Αυτή ήταν η μεγάλη δύναμή της. Ο πυρήνας είναι φυλακή. Αλλά οι ψηφοφόροι, έστω και όλο και πιο αποδυναμωμένοι (κοντά στο 7%, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις), είναι εκεί έξω. Και όσο και αν έχουν ξεκάθαρο πρόβλημα κρίσης, παραμένουν πολύτιμοι ψηφοθηρικά.

Τα κρούσματα είναι τόσο πολλά, που δεν γίνεται να μην τα πάρουμε στα σοβαρά. Ο πρόσφατος δημόσιος αυτοεξευτελισμός του βουλευτή Νικολόπουλου που νόμιζε πως μπορεί να κοροϊδεύει τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου χρησιμοποιώντας επαρχιωτικά το πιο κοσμοπολιτικό μέσο του πλανήτη, το Τwitter, είναι το πιο γελοίο και άρα χτυπητό παράδειγμα της mainstream εκδοχής του χρυσαυγιτισμού. 

Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, που πορεύτηκε προεκλογικά με σημαία την επίθεση στο τζαμί. 

Οι «κακής ποιότητας μετανάστες» του Νίκου Δένδια. 

Η υπόθεση Μπαλτάκου που ξεχάστηκε όσο και να ντρόπιασε κυβέρνηση και Κοινοβούλιο. 

Οι αποκαλύψεις για την πολιτική κατευνασμού που ακολουθούσε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή. 

Ο βουλευτής της ΝΔ Αναστάσιος Νεράντζης και η ανιστόρητη, επικίνδυνη και ψηφοθηρική επίθεσή του στους ομοφυλόφιλους με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης. 

Η αποτυχία (με τη βοήθεια και της ΔΗΜΑΡ, που κάποτε ήθελε να είναι κάτι άλλο...) της σύνταξης και ψήφισης ενός δίκαιου και αναγκαίου αντιρατσιστικού νόμου με όλες τις προοδευτικές διατάξεις που αναπόφευκτα θα μπουν στην ελληνική κοινωνία - απλώς με καθυστέρηση κάποιων δεκαετιών.

«Το σπίτι το καθαρίσαμε από τις βρωμιές» λένε περήφανοι οι κρατούντες που πανηγυρίζουν για τη φυλάκιση της Χρυσής Αυγής. 

Την ίδια ώρα, με γραβάτα και μπριγιαντίνη, αντί για T-shirt και ξυρισμένα κρανία, φορώντας το ίδιο ακροδεξιό, συντηρητικό, επικίνδυνο ρητορικό όπλο, όλο και περισσότεροι δανείζονται την παράλογη επιχειρηματολογία της, καλοβλέποντας εκείνο το 7%, ποντάροντας στρατηγικά πως ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων ψηφοφόρων δεν πηγαίνει στην κάλπη σκεπτόμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά την τσέπη του.

Αυτού του είδους η τσαπατσούλικη καθαριότητα είναι εύκολη, ξεκούραστη δουλειά. Εχει όμως ένα αρνητικό: ό,τι έκρυψες θα το αντιμετωπίσεις με μια μοχθηρή εκδικητικότητα. Και τη σκόνη, και το μίσος, και τις ιδέες. 

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου