Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
Λίγο πριν από την πρώτη επέτειο της δολοφονίας Φύσσα, το Κερατσίνι ετοιμάζεται για το δικό του αντιφασιστικό τριήμερο. Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα παγκάκια, οι κολόνες, όλα φωνάζουν «ο Παύλος ζει». Αν μείνεις μόνο στην εικόνα, είσαι στο προπύργιο του αντιφασιστικού αγώνα. Αν θυμηθείς τα ποσοστά που πήρε η Χρυσή Αυγή, αποκαρδιώνεσαι. Αν ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από όσο σε βολεύει. Οι τηλεοπτικές κάμερες μέρες τώρα έχουν επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος: ζουμ στην αφίσα, μελοδραματικά σταντ-απ, δηλώσεις στα γρήγορα και πολλά δάκρυα. Θα μπορούσες εύκολα να προσπεράσεις το νούμερο 60 της Παναγή Τσαλδάρη.
Ανάμεσα στα πολλά μαγαζιά του κεντρικού δρόμου, τα μόνα σημάδια που παραπέμπουν στη στυγερή δολοφονία είναι λίγα λουλούδια κι ένα πανό του συλλόγου εκπαιδευτικών «Νίκος Πλουμπίδης»: «Σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί – Πίσω φονιάδες». Γι’ αυτόν τον λόγο η οικογένεια και οι φίλοι του Φύσσα αποφάσισαν να στηθεί εκεί ένα μικρό μνημείο που θα αποκαλυφθεί στις 3.00 σήμερα το μεσημέρι. Η πόλη δεν πρέπει να ξεχάσει. Τι ακριβώς;
Φωνή λαού
Ο Γιάννης είναι καθηγητής και δουλεύει με εφήβους. Τον ρωτάμε πώς αντέδρασε ο μαθητόκοσμος στα γεγονότα. «Πολύ λίγα παιδιά ξέρουν ότι δολοφονήθηκε γι’ αυτά που πίστευε κι όχι επειδή ήταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Αλλα παιδιά αδιαφορούν κι άλλα, τα λιγότερα ευτυχώς, λένε πως πήγαινε γυρεύοντας – αυτά ακούνε στο σπίτι τους… Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι 8 στους 10 μαθητές θα πάνε στην πορεία. Οι γονείς στη συντριπτική τους πλειονότητα κάνουν την πάπια. Ακόμα και οι βαθιά προοδευτικοί άνθρωποι φοβούνται, δεν μιλούν. Δουλεύουν σκληρά, κουράζονται και τρέμουν μη χάσουν κι αυτά τα λίγα. Μπορεί να βγάλαμε αριστερό δήμαρχο, αλλά το Κερατσίνι είναι μια μαύρη περιοχή».
Η Γαλάτεια είναι δημοσιογράφος και μάνα δύο παιδιών. Επέστρεψε τα τελευταία χρόνια στη γειτονιά των παιδικών της χρόνων. «Νιώθω ότι η πόλη μου έχει για πάντα στιγματιστεί. Στη σημείο, όπου τον δολοφόνησαν, έφαγα το πρώτο μου παγωτό, στη στάση δίπλα περίμενα για ώρες το λεωφορείο. Τώρα όλες μου οι μνήμες σκιάζονται από τη δολοφονία του Παύλου. Αυτό που βλέπω σήμερα μου προκαλεί σύγχυση: από τη μια αντιφασιστικά συνθήματα κι από την άλλη, αντί να εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή, ανέβασε τα ποσοστά της –ακόμα και στο σχολείο του Παύλου».
«Δεν ψήφισαν διαφορετικά οι Κερατσινιώτες στις εκλογές, η δολοφονία δεν μέτρησε μέσα τους, παρόλο που έγιναν αντιφασιστικές δράσεις παντού», λέει η Ελένη. «Ομως δεν είμαστε ούτε Αγιος Παντελεήμονας ούτε Πέραμα. Εδώ δεν τολμούν να βγουν ως τάγματα εφόδου. Εκαναν μια επίθεση στο Ρεσάλτο λίγους μήνες μετά τη δολοφονία, αλλά δεν ξαναεμφανίστηκαν».
«Το Κερατσίνι είναι γεμάτο αγάλματα αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία», λέει ο Κώστας, αφηγούμενος παθιασμένα την περίφημη μάχη της Ηλεκτρικής, που θα γιορτάσει η πόλη σε λίγες μέρες. «Ολα αυτά ξεχάστηκαν γρήγορα, παρ’ όλο που είμαστε εργατούπολη και προσφυγούπολη, με παράδοση σε εργατικούς και περιβαλλοντικούς αγώνες. Τώρα αγωνιζόμαστε να μη γίνει ο Φύσσας μία ακόμα επέτειος -ένας αντιφασισμός αποκομμένος από τα ταξικά χαρακτηριστικά του και γι’ αυτό ακίνδυνος για το σύστημα».
«Ο κόσμος ξεχνάει πολύ εύκολα, είμαι πολύ απογοητευμένος», λέει ο Δημήτρης. «Την επομένη της δολοφονίας είχαν πάθει όλοι σοκ, δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Οι χρυσαυγίτες κρύφτηκαν, τα παιδιά που επηρεάζουν στα σχολεία ντράπηκαν. Ακόμα και οι απολίτικοι κατάλαβαν ότι πια οι φασίστες είναι δίπλα μας και μας απειλούν όλους. Υπάρχουν οργανωμένες αντιστάσεις (η Εργατική Λέσχη, η Συνέλευση της Πλατείας, το Ρεσάλτο, οι οργανώσεις των αριστερών πολιτικών κομμάτων), αλλά δεν έχει δημιουργηθεί εκείνο το μαζικό κίνημα που προσδοκούσαμε. Ο Παύλος ήταν ένα παιδί του μεροκάματου, ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος, με ταξική συνείδηση. Ηταν πολύ κοινωνικός και πολύ αγαπητός. Η πόλη θρηνεί ακόμα τον χαμό του, αλλά δεν αναλύει το φαινόμενο του νεοναζισμού που δολοφόνησε τον Φύσσα».
«Για κάποιους από εμάς η ζωή δεν θα είναι ποτέ η ίδια ύστερα από αυτό», λέει η Μαριάννα. «Η δολοφονία του μας ανάγκασε να δούμε κατάματα αυτό που αποφεύγαμε για καιρό. Δεν ήταν το πρώτο θύμα, αλλά ήταν το πρώτο δίπλα μας ακριβώς. Ισως αρνούμασταν πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γιατί μας τρόμαζε. Τώρα πια κανείς δεν έχει κανένα άλλοθι».
«Ημουν στο καράβι κι επέστρεφα στον Πειραιά όταν το έμαθα. Πάγωσα. Θα μπορούσε να ήταν η αδελφή μου. Τώρα έχει μεγαλώσει ο φόβος, προσέχεις τι λες, ποιος κάθεται δίπλα σου».
Μαριάννα, 33 χρόνων, σερβιτόρα
«Γύριζα σπίτι μου με τα πόδια. Είχε πολύ κόσμο έξω, μόλις είχε τελειώσει το ματς. Το έμαθα από τα social media. Πήγα αμέσως στο σημείο. Θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιαδήποτε περιοχή. Εκείνη την περίοδο οι φασίστες ένιωθαν παντοδύναμοι, γιατί είχαν ασυλία. Ηθελαν έναν νεκρό».
Κώστας, 29 χρόνων, περιστασιακά απασχολούμενος
«Μέχρι τότε δεν είχαμε εικόνα για το πόσο οργανωμένοι είναι και εδώ. Ξέραμε ότι συχνάζουν σε καφενεία, ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν στέκια. Δούλευαν υπόγεια, σπίτι το σπίτι. Κι εμείς καμαρώναμε ότι δεν έχουμε χρυσαυγίτες στο Κερατσίνι…».
Δημήτρης, 29 χρόνων, ηλεκτρολόγος
«Είμαστε μια πόλη περίπου 100.000 ανθρώπων με οξυμένη ανεργία, με εφηβική εργασία, με σχολική εγκατάλειψη και πολλά ανοιχτά μέτωπα: την περιοχή των λιπασμάτων που τη διεκδικούν μεγαλοεπιχειρηματίες, την Cosco, το νέο Ρυθμιστικό που επιτρέπει μέχρι και να ισοπεδωθούν τα προσφυγικά. Είναι γεγονός πως ανέβηκε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές. Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές αντιστάσεις, κινήματα, συλλογικότητες και μια αριστερή δημοτική αρχή».
Ελένη, 32 χρόνων, νεοεκλεγείσα δημοτική σύμβουλος
«Μπορεί να βλέπεις παντού αντιφασιστικά συνθήματα, να σε κοιτάζει από κάθε γωνιά το πρόσωπο του Παύλου στις αφίσες, να γίνονται δράσεις. Κι από την άλλη, κυκλοφορούν ανά δυάδες οι ξυρισμένοι τύποι με τα μαύρα μπλουζάκια και το εθνόσημο. Μια πόλη σε σύγχυση».
Γαλάτεια, 32 χρόνων, δημοσιογράφος
«Δεν ξέρω, αν η πόλη θέλει να αφήσει το γεγονός πίσω της ή αν φοβάται. Είναι σίγουρα μουδιασμένη. Για τον περισσότερο κόσμο σκοτώθηκε ένα καλό παιδί. Σκοτώθηκε, όχι δολοφονήθηκε. Καλό παιδί, όχι αντιφασίστας. Κι υπάρχει και μια μειοψηφία που πιστεύει ότι μόνος του έφαγε το κεφάλι του».
Γιάννης, 40 χρόνων, εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου