Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Ο Τσακνής, ο Δρογώσης, η Βούλα Παπαχρήστου - και η κατάλληλη απάντηση. Κλωτσοπατινάδα.-ΓΑΜΑΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

Τ0Υ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ
Όλα ξεκίνησαν από μια ανοιχτή επιστολή του Διονύση Τσακνή
με την οποία υποστήριζε τη Βούλα Παπαχρήστου
και κατηγορούσε όσους την κατηγόρησαν ως φταίχτες και υποκριτές, 
ενώ αυτή ήταν ένα κοριτσάκι που δεν ήξερε τι έκανε 
- το ότι είναι αραβωνιασμένη με πυγμάχο μέλος του κόμματος, 
ακολουθεί τη Χρυσή Αυγή
 και ριτουιτάρει Κασσιδιάρη, 
πρέπει να έγινε τελείως τυχαία, 
αφού το κοριτσάκι δεν έχει ιδέα απ' αυτά.

Έχει πολλές μέρες που διάβασα την επιστολή του 
(και την επακόλουθη κόντρα του με τον τραγουδοποιό Στάθη Δρογώση) 
τώρα όμως έπεσα πάνω και σε μια ενδιαφέρουσα απάντηση.


Προσωπικά βρήκα το κείμενο Τσακνή,ανούσια γλοιώδες.
Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει πατρικά και συμβιβαστικά και αυστηρά,
αλλά όχι "εσύ είσαι αθώα, οι άλλοι είναι τέρατα". 
Τέλος πάντων, βαριέμαι και να το σχολιάσω.


Ο Διονύσης Τσακνής απάντησε πάλι πατρικά και σεβάσμια
(ενώ ο Δρογώσης μοιάζει να ψιλοπήρε πίσω κάποια απ' όσα είχε γράψει, δεν ξέρω γιατί):

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το 
"έναν και μόνο να κερδίσεις απ’ τα νύχια του φασισμού,
 (και δεν αναφέρομαι στην αποδέκτρια μόνο της επιστολής μου) 
πάλι κέρδος είναι". 
Αν δεν είχα διαβάσει την αρχική του επιστολή στην Παπαχρήστου 
-με την οποία την αθωώνει και στην ουσία την προτρέπει να συνεχίσει,
 χωρίς ούτε το παραμικρό ψήγμα κριτικής,
 χωρίς την πραγματική προσπάθεια να της δείξει ότι μπορεί να γίνει καλύτερη- ίσως να συμφωνούσα. 

Αν ο τρόπος για να κερδίσεις κάποιον απ' τα νύχια του φασισμού λέγοντας  
"Δεν φταις εσύ, φταίνει αυτοί που σε κατηγορούν"
πιάσει σε οποιονδήποτε οπαδό της Χρυσής Αυγής
θα βγάλω το καπέλο μου στον Διονύση Τσακνή
 - και ίσως το φάω κιόλας.

Τέλος πάντων. Μια απάντηση στο αρχικό κείμενο του Τσακνή, γραμμένη φαινομενικά στο ίδιο ύφος με τη δική του έχει το δικό της ενδιαφέρον...


Βούλα παιδί μου!
Από τον behemoth 

Βούλα παιδί μου!
Επίτρεψέ μου αρχικά αυτή την προσφώνηση γιατί η ξεκάθαρη ειρωνεία της δεν απευθύνεται σε σένα αλλά σε εκείνους τους μαϊντανούς
  [τον Τσακνή δηλαδή]
που φορούν τον μανδύα της αριστεράς
και σπεύδουν να σου σκουπίσουν τα ποτισμένα με στεροειδή δάκρυα
 και να σε κεράσουν συντροφικά σουβλάκια στο επόμενο φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Σε αντίθεση με τον καλό θείο Διονύση,
δεν έχω την παραμικρή επαφή με τον αθλητισμό
και ειδικά με το εκτρωματικό του αδερφάκι
που λέγεται επαγγελματικός αθλητισμός.

Παρόλ’ αυτά νιώθω σα να σε ξέρω.
Είσαι ο γείτονας που αρνείται τη ρετσινιά του ρατσιστή
αλλά αποθηκεύει στο κινητό του τα ονόματα των Αλβανών που δουλεύουν στην οικοδομή του με το πρόθεμα Αλβ “για ευκολία”.

Είσαι ο μπατζανάκης που κάνει repost στο facebook
τα μηνύματα μίσους της Χρυσής Αυγής “για πλάκα”
αλλά ψηφίζει ΠΑΣΟΚ γιατί χάρη σ’αυτούς πληρώνει το νοίκι του.

Είσαι η ξαδέρφη που ψήφισε τους φασίστες στις τελευταίες εκλογές
επειδή κάποιος πρέπει να κάνει κάτι με όλους “τους Αφρικανούς στην Ελλάδα”.

Είσαι ο κλώνος της Φανής Χαλκιά
που αποδίδει τη νίκη της μεθυλτριενολόνης στο “Ελληνικό DNA”.
Πολλά εισαγωγικά, πολλές δικαιολογίες.

Θέλω να σου πω και κάτι άλλο.
Όχι, δεν θα σε λιβανίσω με ένδοξες πορδές του αριστερού μου παρελθόντος.
 Μια ιστορία θέλω να σου πω που με συγκινεί.

Το 1968 οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν στο Μεξικό.
Ίσως να γνωρίζεις ότι οι αγώνες αυτοί είναι περισσότερο γνωστοί για 2 αθλητές, τον Tommie Smith και τον John Carlos:

δυο μαύρους αθλητές των ΗΠΑ
που τερμάτισαν πρώτος και τρίτος αντίστοιχα στον τελικό 200 μέτρων.

Στην απονομή, οι δύο ολυμπιονίκες παρέλαβαν τα μετάλλιά τους χωρίς παπούτσια, αλλά φορώντας μαύρες κάλτσες
– σύμβολο της φτώχειας των μαύρων.

Στη διάρκεια του εθνικού ύμνου φόρεσαν μαύρα γάντια και ύψωσαν τις γροθιές τους σε μια από τις πιο εμβληματικές πολιτικές διαμαρτυρίες
που έχουν γίνει στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων,
ενάντια στο ρατσισμό που μαινόταν στην αμερικάνικη κοινωνία.
Θα έχεις δει τη φωτογραφία, φαντάζομαι.


Θα παρατήρησες, λοιπόν, ότι στη φωτογραφία υπάρχει
κι ένα τρίτο, πιο user friendly πρόσωπο.
Είναι ο Peter Norman, ο Αυστραλός αθλητής που κέρδισε τη δεύτερη θέση.
Κι αυτού του τύπου η ιστορία είναι που με συγκινεί.
Αυτό το 26χρονο “παιδί” λοιπόν, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του
ήρθε αντιμέτωπο με μια απόφαση.
Αντίστοιχη με αυτή που πήρες κι εσύ όταν πόσταρες στο twitter σου φωτογραφίες με τα χρυσαυγίτικα περίστροφα,
όταν διέδωσες από το μέσο επικοινωνίας σου με τους φαν σου
την προπαγάνδα της χρυσής αυγής,
όταν έκανες το αθώο αστειάκι που οδήγησε στον αποκλεισμό σου από την ολυμπιακή αποστολή.

“They asked Norman if he believed in human rights. He said he did. They asked him if he believed in God. Norman, who came from a Salvation Army background, said he believed strongly in God. “We knew that what we were going to do was far greater than any athletic feat. He said, ‘I’ll stand with you’.” Carlos said he expected to see fear in Norman’s eyes. He didn’t. “I saw love".

O Norman αποφάσισε να στηρίξει τη διαμαρτυρία των συναθλητών του. Δανείστηκε ένα σήμα της  OPHR (Olympic Project for Human Rights)
και το φόρεσε ως ένδειξη αλληλεγγύης.
Όταν ήρθε η ώρα της απονομής,
ο Carlos είχε ξεχάσει τα γάντια του στα αποδυτήρια.
Με προτροπή του Norman,
οι δύο αμερικάνοι μοιράστηκαν τα γάντια του Smith,
προσθέτοντας μια συγκλονιστική ασυμμετρία στην φωτογραφία
που απαθανάτισε το γεγονός.

Ο Norman δεν ήταν Αμερικάνος και δεν ήταν μαύρος.
Ο Norman, δεν ύψωσε τη γροθιά του,
απλά φόρεσε ένα σήμα εγκεκριμένο από την ολυμπιακή επιτροπή.
Ο Norman γιουχαΐστηκε
και τιμωρήθηκε για τη στάση που επέλεξε, όπως και οι δύο συναθλητές του.

Ο Norman αποβλήθηκε για 2 χρόνια από την αθλητική επιτροπή της Αυστραλίας, λοιδωρήθηκε από τα media
και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το ’72, παρόλο που βάσει των χρόνων του προκρινόταν.

Βλέπεις Βούλα,
ο τότε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής ήταν ο Avery Brundage,
 o οποίος, όπως κι εσύ, θεωρούσε ακίνδυνους και απολίτικους τους Ναζιστικούς χαιρετισμούς στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου
αλλά θα ‘λεγε κανείς ότι “χρησιμοποίησε το μάξιμουμ της πειθαρχικής του δύναμης” σε όσους συμμετείχαν ή στήριξαν αυτή την κίνηση.

Στην τελική, ο  Norman τιμωρήθηκε βάσει της ίδιας αρχής που απέκλεισε κι εσένα, η οποία απαγορεύει ρητά την προώθηση πολιτικών ιδεών στους Ολυμπιακούς αγώνες. Σε αντίθεση με σένα,
τα γόνατα του Norman δεν κόπηκαν, παρόλο που έφτασε κοντά να χάσει το πόδι του το ’85 που συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικό αγώνα έπαθε ρήξη τένοντος
και συνέχισε να τρέχει μέχρι να τερματίσει.

Σε αντίθεση με σένα, ο Norman δεν δήλωσε ποτέ να χάνει τον ύπνο του και τελικά αυτό είναι που διαχωρίζει έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει τις προσωπικές του ευθύνες  και ζει με τις συνέπειες των πράξεών του
από ένα μ**νόπανο βουτηγμένο στα προνόμια,
που ποστάρει ρατσιστικά αστειάκια
περιμένωντας να τη βγάλει καθαρή και μυξοκλαίει όταν χάνει την ευκαιρία να συνταξιοδοτηθεί από τις ένδοξες Ένοπλες Δυνάμεις.

Τουλάχιστον εσύ έχεις τη στήριξη της φάλαγγας των γελοίων και των κρετίνων: των βλαμμένων που βλέπουν στην περίπτωσή σου την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και των μισαλλόδοξων.
Σου αξίζει.

Ενας τυχαίος μαλάκας ονόματι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου